Η ΔΙΕΘΝΗΣ Εκθεση Θεσσαλονίκης (Δ.Ε.Θ.), εγκαινιάστηκε ως θεσμός το 1926 και την επισκέφθηκε για πρώτη φορά ο Ελ. Βενιζέλος, ως πρωθυπουργός της τελευταίας ειρηνικής του θητείας, το 1928. Ειδικότερα, μετά το 1974, η ΔΕΘ αναδείχθηκε ως προνομιακό βήμα για τον εκάστοτε πρωθυπουργό της χώρας: έκτοτε εκφωνείται μια βαρυσήμαντη ομιλία επικεντρωμένη σχεδόν αποκλειστικά σε θέματα οικονομίας. Της χώρας και φυσικά της Θεσσαλονίκης. Το θέμα είναι ότι επί χρόνια ακούμε πολλά και βλέπουμε να πραγματοποιούνται λίγα… Ας ελπίσουμε πως θα αλλάξει κάτι εφέτος με τις υποσχέσεις.
ΕΙΝΑΙ εύλογο να αναρωτηθεί κανείς, αν η ΔΕΘ ανταποκρίνεται πλέον σε αυτή την ανάγκη – της εκφώνησης υποσχέσεων. Διαχρονικά, αυτό που παρατηρείται είναι ότι το βήμα της Εκθεσης προσφέρεται για την εξαγγελία “λυτρωτικών υποσχέσεων” από τα μνημόνια (ΣΥΡΙΖΑ), παροχών, επιδοτήσεων και ευεργετικών πολιτικών (λοιπα κόμματα που κυβέρνησαν).
ΟΛΑ αυτά ανάλογα με τη συγκυρία (οικονομική κρίση, πανδημία) καλύπτουν μεν μύχιες επιθυμίες των πολιτών, συνήθως μένουν χωρίς οικονομικό αντίκρισμα.
Η πραγματική οικονομία άλλα επιτάσσει και οι υποσχέσεις μένουν μόνο για εσωτερική κομματική κατανάλωση. Το μόνο σίγουρο είναι η αύξηση του δημόσιου χρέους που μετακυλίεται στις πλάτες μας.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ επίμονα (καμώνονται πως) αγνοούν όλοι όσοι κυβερνούν τη χώρα είναι μια βασική αρχή της εφαρμοσμένης πολιτικής: οι προεκλογικές (από τη Θεσσαλονίκη-ΔΕΘ) υποσχέσεις είναι κάπως ανούσιες μπροστά στη σκληρή διεθνή πραγματικότητα.
