Για άλλη μια χρονιά συνεχίζονται οι αντιπαραθέσεις “εντυπώσεων” για τη δακοκτονία αντί της έγκαιρης και σωστής υλοποίησή της. “Κόπτονται” για το κυριότερο προϊόν του Νομού, το ελαιόλαδο, γνωρίζουν τα προβλήματα και τις λύσεις που εφαρμόζονται αλλού με απόλυτη επιτυχία, αλλά δεν κάνουν το επόμενο βήμα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.
Κάποιοι λόγω μη προσαρμογής στις σύγχρονες διαδικασίες υποβολής, άλλοι λόγω καθυστερήσεων ή παραλείψεων στη διεκπεραίωση και άλλοι λόγω της λογικής “πονάει μάτι, βγάζει μάτι”.
Αντί με το τέλος της δακοκτονίας να φροντίσουμε να οργανώσουμε σωστά την επόμενη εφαρμογή της ή να εφαρμόσουμε μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση, φτάνουμε στο “και πέντε” αναζητώντας ενόχους για τα προβλήματα. Πέρυσι ήταν οι μειωμένες πιστώσεις, φέτος είναι αυξημένες, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Θύματα οι ελαιοπαραγωγοί και η ποιότητα του ελαιολάδου.
Και βέβαια οι Κοινωφελείς Επιχειρήσεις των Δήμων δεν πρέπει να είναι εργολάβοι. Είναι όμως η μέχρι σήμερα η εφαρμοζόμενη πρακτική. Μέχρι να υπάρξει μια εναλλακτική λύση πρέπει να αναλαμβάνουν τη δακοκτονία βελτιώνοντας την εφαρμογή της, αφού αφορά ένα σημαντικό μέρος των κατοίκων, ιδιαίτερα στους “αγροτικούς Δήμους”.
Και η απόφαση της Κοινωφελούς Επιχείρησης του Δ. Κισάμου ήταν λάθος, δεν ήταν πράξη ευθύνης. Αφησε ένα μεγάλο μέρος της παραγωγής (Δ. Μηθύμνης, Δ. Ιναχωρίου) στην ατομική πρωτοβουλία των αγροτών, χωρίς την απαιτούμενη προεργασία και καθοδήγηση.
Το αποτέλεσμα θα το δούμε τον Νοέμβριο. Οχι μόνο στην ποσότητα, αλλά κυρίως στην ποιότητα και το περιβάλλον.