Δάκρυα οργής!

Με κομμένη την ανάσα ολόκληρη η Ελλάδα παρακολουθεί το θρίλερ της εξαφάνισης του Βαγγέλη Γιακουμάκη, που εξελίσσεται εδώ κι ένα μήνα περίπου, από τις 6 -2-2015! Άραγε είναι άλλο ένα θύμα ενδοσχολικής βίας (Bullying) ή ένα άλλο ένα θύμα εκβιασμού και ψυχολογικής πίεσης ή ακόμα άλλο ένα θύμα κοινωνικής απόρριψης και αποκλεισμού; Η εξαφάνισή του είναι απόρροια μιας συσσωρευμένης, μακρόχρονης καταπίεσης ή είναι ένα συμπτωματικό, ατυχές περιστατικό που ενεργοποίησε και δοκίμασε τα όρια της ψυχικής του αντοχής; Χάθηκε ένα νεαρό παιδί, που φοιτούσε στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων, ήρεμο, φιλήσυχο, χωρίς παραβατικές συμπεριφορές, που έφυγε από το Ρέθυμνο για τα Γιάννενα για να πιάσει το στόχο του, να κυνηγήσει το όνειρό του και να εναποθέσει τις ελπίδες του σ’ ένα λαμπρό και προσοδοφόρο μέλλον! Έτσι, ξαφνικά, χωρίς καμιά προειδοποίηση, έγινε σκόνη και καπνός για να… ξεφύγει από τα αδιέξοδά του, να βρει… την έξοδο και την… ελευθερία του, μετά από τις…. περιπλανήσεις του μέσα σ’ ένα σκοτεινό  και απάνθρωπο λαβύρινθο! Έψαχνε την ευκαιρία, μάλλον, να απελευθερωθεί από τα δεσμά των αρρωστημένων ορέξεων μιας σπείρας συνομηλίκων του που επεδίωκαν μ’ αυτό τον άνανδρο τρόπο να γεμίσουν την άδεια από συναισθήματα ψυχή τους! Να γίνουν, δηλαδή, πρωταγωνιστές σ’ ένα δράμα απόλυτου εξευτελισμού και απαξίωσης του συμφοιτητή τους! Αλήθεια! Πόσο εύκολο είναι να «τσαλακωθεί» η ψυχή ενός παιδιού που βρίσκεται σε αδύναμη θέση, έχοντας απέναντί του «ανθρωποειδή» που επέλεξαν τη χειρότερη εκδοχή της μαγκιάς και τον πιο ειδεχθή τρόπο για να τον ταπεινώσουν; Πόσο εύκολο είναι να κατακρεουργηθεί η προσωπικότητα ενός παιδιού με ό,τι κουβαλάει μαζί της, όταν αυτή υποβάλλεται σε πίεση, εκφοβισμό και εκβιαστικά διλήμματα; Πόσο εύκολο είναι να αφανιστεί κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να εξαναγκαστεί το θύμα να οδηγηθεί στην απόγνωση και την αυτοκαταστροφή;
Η ενδοσχολική, ή η ενδοοικογενειακή ή η ενδοκοινωνική βία τρέφεται και διαιωνίζεται, όταν ένα παιδί βιώνει τη βία, τον εξευτελισμό, την απόρριψη, τον εκβιασμό, την πίεση, το φόβο, το ρατσισμό, τη μείωση, τη σύγκριση, τον ξυλοδαρμό κ.ά.
Εν κατακλείδι, κατά τη γνώμη μας, στη ζωή δεν έχει να κάνει με το αν σε ρίχνουν κάτω, το σπουδαίο είναι να σηκώνεσαι πάνω, να αγωνίζεσαι και ταυτόχρονα να σπας τη σιωπή σου!