(2013 ΕΓΧ 117’) Βιογραφικό δράμα Βραβεία: Χρυσή Σφαίρα Α’ Ανδρικού Ρόλου (Μ. Μακόναχι), Β’ Ανδρικού Ρόλου Τ. Λέτο) Βραβεία Όσκαρ: Α’ Ανδρικού (Μ. Μακόναχι), Β’ Ανδρικού (Τζ. Λέτο), Μακιγιάζ Σκην.: Ζαν Μαρκ Βαλέ Ηθ.: Μάθιου Μακόναχι, Τζένιφερ Γκάρνερ, Τζάρεντ Λέτο, Στιβ Ζαν
Η έννοια του ακτιβισμού… στην πράξη της ίδιας… της ζωής… Ο Ρον Γούντροφ, ηλεκτρολόγος και καουμπόι σε ροντέο, απολαμβάνει την καθημερινότητά του δίχως έννοιες για την επόμενη μέρα. Το 1985, ξαφνικά χάνει την ισορροπία του, όταν οι γιατροί διαγνώσουν στο αίμα του τον ιό H.I.V. και πως του απομένουν 30 μέρες ζωής. Ο συντηρητικός Τεξανός, φανατικός γυναικάς και ομοφοβικός, αρνείται να συμβιβαστεί με την ιδέα της θανατικής ποινής. Έτσι, αποφασίζει να αναζητήσει τρόπους θεραπείας με φάρμακα, που όμως είναι αδύνατον να προμηθευτεί στις Η.Π.Α., λόγω «μη πιστοποίησης». Παρέα με έναν οροθετικό τρανσέξουαλ, δημιουργούν ένα κλαμπ, στο οποίο οι ασθενείς, με μία μηνιαία συνδρομή, μπορούν να έχουν πρόσβαση σε μη πιστοποιημένα φάρμακα, τα οποία ο Ρον διακινεί παράνομα από το Μεξικό, την Ιαπωνία, την Κίνα, την Ολλανδία και από όπου αυτά διατίθενται. Βέβαια το ιατρικό κατεστημένο και οι φαρμακευτικές εταιρίες, δε βλέπουν με καλό μάτι τη δράση του Ρον και του δημιουργούν νομικά προβλήματα. Μέσα από αυτόν τον αγώνα, ο Ρον, πρέπει να ξεπεράσει τους φόβους και τις εμμονές του, να μοιράσει ελπίδα σε απελπισμένους ανθρώπους και να καταφέρει να ζήσει, αντιμετωπίζοντας με θάρρος την αρρώστια του.
Ο σκηνικά αγνώριστος Μ. Μακόναχι, πρωταγωνιστεί ακτινογραφώντας έναν, οριακά άξεστο χαρακτήρα και μαζί με τον Τζ. Λέτο, στο ρόλο μιας εκκεντρικής τραβεστί, κλέβουν την παράσταση. Οι δυο ηθοποιοί, προκειμένου να υποδυθούν τους δυο αντίστοιχους οροθετικούς, αντίθετους πόλους, υποβλήθηκαν σε εξαντλητική απώλεια βάρους. Εκτός βέβαια από την εντυπωσιακή σωματική τους μεταμόρφωση, αυτό που τους αναβαθμίζει στην κατηγορία της καθηλωτικής ερμηνείας, είναι η αφοσίωση και η ειλικρίνεια, με την οποία αποδίδουν τις πτυχές του χαρακτήρα τους, στα χαμηλά και στα υψηλά που τους επιφυλάσσει αυτή η γλυκόπικρη ιστορία. Ο Ρον, στα επτά χρόνια που μεσολαβούν από τη διάγνωση μέχρι τον θάνατό του, εξελίσσεται σε κινητή εγκυκλοπαίδεια αντι-ιικών φαρμάκων, φαρμακευτικών δοκιμών και πατεντών των κανονισμών του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων και των δικαστικών αποφάσεων. Αγωνίζεται με πάθος για τα δικαιώματα των ασθενών, αλλά και για την ίδια του την πρόσβαση σε εναλλακτικά φάρμακα και θεραπείες.
Μια εξαιρετικά δυνατή ταινία, που αποτυπώνει τον τρόμο, τις ομοφοβικές συμπεριφορές και το σοκ μιας ολόκληρης κοινωνίας, όταν πρωτοεμφανίστηκε ως μάστιγα, ο ιός του Aids. Μαζί με την επιτυχημένη αναπαράσταση της εποχής της δεκαετίας του 1980, ο Βαλέ, μέσω του φακού του, ασκεί έντονα αυστηρή κριτική, με άποψη, ύφος, ήθος και ‘χιουμανιστική’ συνέπεια, στις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρίες αλλά και το ρόλο της Αμερικανικής Επιτροπής Ελέγχου Φαρμάκων και Τροφίμων. Μέσα από οριακές αντιφάσεις και συναισθηματικές μεταλλάξεις, κυρίως στον άξονα του βασικού ήρωα, Ρον, ο Βαλέ ‘κτίζει’ το συμπαντικό χώρο της ταινίας του, αποτυπώνοντας έντονα, το στίγμα των ανθρώπων, που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις. Χωρίς διδακτική πρόθεση, χωρίς κομπασμό, χωρίς φόβο, χωρίς ιδιοτέλεια, αλλά με αφοπλιστική ειλικρίνεια και καθημερινή απλότητα… Μην τη χάσετε!
Ο ΕΧΘΡΟΣ ΜΟΥ
(2013 ΕΓΧ 107’) Δράμα Σκην.: Γιώργος Τσεμπερόπουλος Μουσ.: Άκης Δαούτης Ηθ.: Mανώλης Μαυροματάκης, Μαρία Ζορμπά, Γιώργος Γάλλος, Αντώνης Καρυστινός
Η αυτοδικία… διεκδικεί κομμάτι της καθημερινότητας… Ο Κώστας Στασινός, 48χρονος σήμερα γεωπόνος, παραμένει από τα φοιτητικά του χρόνια σταθερός, στην προοδευτική του ιδεολογία. Ζει με τη γυναίκα του, Ράνια και τα δυο τους παιδιά, τον 17χρονο Ανδρέα, μαθητή και τη 14χρονη Λουίζα. Μια νύχτα η οικογενειακή τους γαλήνη ταράσσεται καθώς κουκουλοφόροι Ρουμάνοι, εισβάλουν στο σπίτι τους, φιμώνουν τους άνδρες της οικογένειας, τους ληστεύουν και ένας από αυτούς βιάζει τη Λουίζα. Καταγγέλλουν το περιστατικό στην Αστυνομία αποκρύπτοντας ωστόσο, τον βιασμό από φόβο μήπως δημιουργήσουν ψυχολογικά προβλήματα στη Λουίζα. Ένας γείτονας όμως, πρώην στρατιωτικός, που είχε πέσει και αυτός θύμα ληστείας, επισκέπτεται τον Κώστα και τον παροτρύνει να πάρει τον νόμο στα χέρια του. Πιστεύει στην αυτοδικία, μισεί τους ξένους και η σημαία του είναι: «για έναν καθαρό κόσμο». Ο Κώστας παίρνει εκδίκηση, στη συνέχεια όμως, υποχρεώνεται να φύγει με την οικογένειά του στο χωριό, επειδή τον είδε η γυναίκα του θύματός του… Ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος, συνδεδεμένος εξ αδιαιρέτου με την καταγραφή της ελληνικής κοινωνίας, μπαίνει δυναμικά στο πεδίο δράσης μιας πολύπονης, σύγχρονης(;) Αθήνας, καταγράφοντας με την κάμερα, ένα από τα δεκάδες περιστατικά που συμβαίνουν στην καθημερινότητα των πολιτών.
Μπορεί πριν από 10 χρόνια η ζωή να ήταν ‘παράδεισος’, τώρα όμως ο καθρέφτης της, αντανακλά σε μια ιδιότυπη, σκληρή βία, όχι μόνον κοινωνική αλλά και οικονομική. Τα όρια όλων μας δοκιμάζονται και σαν πιόνια στη σκακιέρα των λίγων, προχωράμε βιώνοντας μια ζωή, σε τοπίο ‘κακού εφιάλτη’. Η παραγωγή στον ελληνικό κινηματογράφο αποτελεί πλέον προϊόν πολυτέλειας, συνεπώς εκείνο που έχει σημασία, είναι η καλλιγραφία και η αισθητική ρυμοτομία στην τοπογραφία των κάδρων. Τα υποκείμενα των σκηνοθετών (ρόλοι, χαρακτήρες), ανάγονται σε δημιουργήματα του κοινωνικού ιστού, άλλοτε εμπλουτισμένα με ειδικές ανάγκες –στην περίπτωση του Τσεμπερόπουλου με ανεπτυγμένο το αίσθημα της αυτοδικίας- και άλλοτε ανήμπορα να αντιδράσουν υποχείρια της πολιτικής βίας και του παραβιασμένου νομικού ιστού. Σε μια πόλη που πασχίζει να διατηρήσει τις ευαίσθητες κι εύθραυστες ισορροπίες της, τα πιο μεγάλα μυστικά είναι καλά κρυμμένα.
Στον «Εχθρό Μου», η ανθρώπινη αξιοπρέπεια υποβάλλεται σε μια συνεχή διαδικασία αμφισβήτησης και η αναπαράσταση της καθημερινότητας, αναδίδει νοσταλγικά τη χαμένη ηρεμία μιας εποχής απροσποίητης ευημερίας. O Τσεμπερόπουλος ακτινογραφεί σε πρώτο πλάνο, τις χαμένες αξίες ενός ιδεολόγου και αποκαλύπτει την αλήθεια στην Αθήνα του σήμερα. Η ροή των πραγμάτων για την οικογένεια είναι γλυκιά και νωχελική και αναβλύζει γαλήνη που πηγάζει από μια λησμονημένη αρχοντιά, προδίδοντας έντονα, τα σημάδια μιας συναισθηματικής πληρότητας. Η λεηλασία του σπιτιού τους, φέρνει τον ήρωα αντιμέτωπο με τα πιο δύσκολα διλήμματα της ζωής, θέτοντας κρίσιμα ερωτήματα που ταλανίζουν το σύνολο των ανθρώπων σε μια κοινωνία σε κρίση. Η αυτοδικία τελικά είναι μέσο προστασίας ή μήπως μέσο αντίδρασης; Η περίπτωση του Κώστα Στασινού, είναι το πρόσωπο της ‘μέρας’. Ξεκίνησε των ζωή του στα 20 με τα όνειρα όλων μας, για να καταλήξει στα 50, έρποντας στο πάτωμα του σπιτιού του, φιμωμένος και δεμένος σαν το σκουλήκι, ανίκανος να προστατεύσει σύντροφο και παιδιά από την ακραία βία τεσσάρων μασκοφόρων εισβολέων.
Ο Γ. Τσεμπερόπουλος, φυλλομετρά μια ιστορία εκδίκησης και αυτοδικίας, πατώντας σε ένα δομημένο σενάριο (Γιάννης Τσίρος). Σκηνοθετεί δυναμικά και με νεύρο, κυκλώνοντας τις αισθήσεις του στις γειτονιές της Αθήνας και στα μοντέλα που ζουν εκεί ανάμεσα. Η πραγματικότητα της πρωτεύουσας φαντάζει απόλυτα ρεαλιστική και ο συμπεριφορισμός των ανθρώπων, αλλόκοτος. Ο φακός είναι διάφανος, η ‘κλειδαρότρυπα’ ίσα που του επιτρέπει να εισχωρήσει και να ανιχνεύσει με ένταση τις οικογενειακές σχέσεις, μετά το βιασμό και αμέσως μετά την πράξη αυτοδικίας. Μια κρυστάλλινη ισορροπία που ακροβατεί σε τεντωμένο νήμα. Τίποτε δεν είναι πια ίδιο, τίποτε δεν θα είναι απλό, γιατί απλούστατα τίποτε δεν θυμίζει το χθες. Η ταινία είναι σκληρή όσο και η εποχή μας. Αν και η δομή της φαίνεται να παράγει τη δράση ως υποκατάστατο της κοινωνικής αδικίας, ωστόσο σταθερά και ακλόνητα παραμένει μια ταινία χαρακτήρων.
Τα πρόσωπα, τα μάτια, οι παρατεταμένες τους σιωπές, μεταδίδουν τη νοσταλγία για τη χαμένη ισορροπία και ανθρωπιά. Τι είπατε; Να μια ελληνική ταινία, που τολμά να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα, με το πρόσωπο της άβουλης ελληνικής κοινωνίας –στα σπλάχνα της οποίας ανήκουμε όλοι μας- χωρίς εμμονές, συναισθηματικές αγκυλώσεις και πλάγιες υπεκφυγές; Ναι έχετε δίκιο. Μια ταινία καθαρή και δυνατή. Δε μένει παρά να την τιμήσετε…
ΤΟ ΔΕΝΔΡΟ ΚΑΙ Η ΚΟΥΝΙΑ
(2013 ΕΓΧ 108’) Δράμα, βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα Σκην.: Μαρία Ντούζα Μουσ.: Άννα Στερεοπούλου Ηθ.: Μυρτώ Αλικάκη, Ηλίας Λογοθέτης, Μιριάνα Καρανόβικ, Νίκος Ορφανός, Ίρις Μήττα, Γεννάδειος Πάτσης, Γιώργος Σουξές, Τζον Μπρίκελ, Ελένη Κουλέτση
Επιστροφή στις ρίζες… αναγκαιότητα ή υποχρέωση; Η Ελένη Καραπάνου, καθηγήτρια Καρδιολογίας στο Λονδίνο, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, έχει αποξενωθεί από τον πατέρα της, Κυριάκο, από τότε που εκείνος, αψηφώντας τις επιθυμίες του, εγκατέλειψε την Ελλάδα, με σκοπό να εγκατασταθεί στην Αγγλία. Μια μέρα, ο Βρετανός σύζυγός της, Χάρι, μετατίθεται στην Κίνα. Αντιμέτωπη με δύσκολα προσωπικά και επαγγελματικά διλήμματα, η Ελένη παίρνει την δεκάχρονη κόρη της, Άννα και έρχονται στην Ελλάδα, για Πασχαλινές διακοπές. Όταν όμως φτάνει στο σπίτι, τίποτα δεν είναι όπως το περίμενε. Μια γυναίκα από τη Σερβία, η Νίνα, είναι εγκατεστημένη εκεί, μαζί με την εντεκάχρονη κόρη της Μίρα…
