Οι Άγριες Μέλισσες, η σειρά που καθήλωσε για τρία χρόνια τους τηλεθεατές, έφτασε στο τέλος της. Μια σειρά για την ελληνική επαρχία των δεκαετιών του ’50 και ’60, με έρωτες, ίντριγκες, πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, που αποτέλεσε «δώρο» όχι μόνο για το κοινό αλλά και τη Χανιώτισσα Δανάη Λουκάκη. Η τηλεοπτική Παγώνα μιλά για το ρόλο της, τη σειρά που αγαπήθηκε και τα Χανιά της.
Πώς προέκυψε η συμμετοχή σου στις Άγριες Μέλισσες;
Με κάλεσαν από την εταιρία παραγωγής, με είδανε μία φορά. Περίμενα αρκετό καιρό, δεν με ξανακαλέσανε κι η αλήθεια είναι ότι τη δουλειά την είχα αποκλείσει μέχρι που με καλέσανε τον Ιούνιο του 2019 και μου είπανε πως με θέλουνε. Θεωρώ παίζει ρόλο το πόσο ταιριάζεις με τους άλλους. Για παράδειγμα με τον παρτενέρ μου στη σειρά, τον Χρήστο Πλαΐνη, που υποδύθηκε τον Περικλή Τόλια, δεν μας είχανε δει ποτέ μαζί και τον συνάντησα στο γύρισμα. Θυμάμαι στις πρώτες μας σκηνές μαζί έπρεπε να τον φιλήσω κι έλεγα «Παναγία μου, δεν σε ξέρω άνθρωπέ μου…». Αλλά ο Χρήστος έχει πολύ μεγάλη εμπειρία, είναι επαγγελματίας και με βοήθησε πάρα πολύ και… μείναμε μαζί τρία χρόνια!
Ήσουν, ως Παγώνα, από τους χαρακτήρες που άλλαξε πολύ μέσα στη σειρά. Μίλησέ μας για το ρόλο σου.
Εγώ θα προτιμούσα να μείνω λίγο ακόμη «κακιά» γιατί έχει πολύ ενδιαφέρον. Γενικά πιστεύω πως οι «κακοί» ρόλοι έχουν περισσότερο ζουμί, ενώ οι καλοί είναι και λίγο βαρετοί. Ένας ρόλος με πάθη έχει, τουλάχιστον για μένα, περισσότερο ενδιαφέρον ερμηνευτικά, άρα θα προτιμούσα να κρατήσει λίγο ακόμη η Παγώνα το κακό της κομμάτι, με το κουτσομπολιό, που γινόταν επικριτική στη Βιολέτα (Στεφανία Παπαθωμά). Δεν πιστεύω πως το έκανε από ζήλεια, αλλά ήταν οι ηθικές της αξίες διαφορετικές. Μετά λοιπόν, άρχισε να αναθεωρεί τα πάντα! Ξεκίνησε να σχετίζεται με τις γυναίκες του χωριού και μέχρι το τέλος είδαμε πως ήταν όλοι τους αγαπημένοι.
Η σειρά κατάφερε να μιλά για επίκαιρα ζητήματα που απασχόλησαν κι απασχολούν αρκετά την κοινωνία. Πώς το ερμηνεύεις αυτό;
Αυτό το πέτυχαν οι σεναριογράφοι μας, Μελίνα Τσαμπάνη και Πέτρος Καλκόβαλης. Αφουγκράζονταν πολλά θέματα που μας απασχολούν κοινωνικά από το 2019 μέχρι και το 2022 που ολοκληρώθηκε η σειρά. Το metoo, η κακοποίηση των γυναικών και όσα πέρασε η τηλεοπτική μου κόρη Σοφούλα (Βίκυ Διαμαντοπούλου) από τον Βόσκαρη (Βασίλης Μπισμπίκης), φασισμός… όλα φοβερά ζητήματα. Μάλιστα σχετικά με το metoo, πρώτα είχανε βγει οι Άγριες Μέλισσες να μιλήσουν για τη γυναικεία κακοποίηση και μετά βγήκε η Σοφία Μπεκατώρου, το οποίο ήταν φοβερός συγχρονισμός, το πώς κατάφερε δηλαδή αυτή η σειρά να εισάγει και να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους ζητήματα.
Πολλά συγκινητικά στιγμιότυπα έχουν χαρίσει οι Άγριες Μέλισσες στους τηλεθεατές…
Εγώ έκλαιγα σε πολλά από όταν τα διάβαζα! Έχω κλάψει αρκετά διαβάζοντας τις σκηνές μας όταν έχανα τον τηλεοπτικό μου γιο, τον Θανασάκη (Βασίλης Μπούτσικος). Για μένα ήτανε συγκλονιστική και μόνο η ανάγνωση, ενώ το μετά με ζόρισε πάρα πολύ.
Η πιο δύσκολη σκηνή σου ποια ήταν;
Τώρα στο τέλος με τον θάνατο του Θανασάκη, στο νοσοκομείο και στο σπίτι μας με τα μοιρολόγια. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο σωματικά για μένα κι ήταν σκηνές που κράτησαν δύο βδομάδες τα γυρίσματα. Με το πέρας αυτών ένιωθα εξαντλημένη από το πολύωρο κλάμα, ήταν εξουθενωτικό. Υπάρχει κόσμος που έχει χάσει τα παιδιά του και λυπάμαι πάρα πολύ για αυτό και προσπαθούσα να το κατανοήσω, να το σεβαστώ και να είμαι εν τέλει εντάξει απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους. Εγώ δεν περίμενα πως θα σκοτωθεί ο Θανασάκης, είχα σοκαριστεί που έφευγε έτσι ο ήρωας του Β. Μπούτσικου.
Στον τρίτο κύκλο, βιώσατε άλλες περιπέτειες, με τον Θανασάκη και τον φασισμό. Εκεί πώς το διαχειρίστηκες ερμηνευτικά;
Στην αρχή το αντιμετώπισα ως μια άλλη ερμηνευτική πρόκληση. Είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον ο «γιος» μας να προσκολλάται σε κάτι τέτοιο, ένα παιδί από μια τόσο δεμένη οικογένεια να νιώθει την ανάγκη να ανήκει κάπου, σε μια ακροδεξιά ομάδα, χωρίς να είναι τέτοιος. Αυτό που με συγκλόνισε ήταν το «τέλος» του κι είναι και πολύ πρόσφατο. Οι σεναριογράφοι μου φυλούσαν ένα δώρο για το τέλος και δεν θα μπορούσα να έχω τελειώσει με καλύτερο τρόπο αυτό το σίριαλ. Επίσης, δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμη πως έχουμε τελειώσει, νιώθω ότι βρισκόμαστε σε διακοπές.
Είναι δύσκολο αυτό για σένα;
Πάρα πολύ! Δεν ξέρω πώς τους αποχωρίζεσαι τέτοιους ανθρώπους, ακόμη είμαι πολύ κουρασμένη νομίζω και δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Τρία χρόνια με ανθρώπους που τους αγάπησα, γίναμε φίλοι μέσα από αυτό. Είχαμε φοβερό κλίμα κι ήμασταν πολύ αγαπημένοι, ειδικά όσοι ήμασταν στο καφενείο του χωριού. Θυμάμαι στην καραντίνα η έξοδός μου ήταν να πάω στη δουλειά! Αυτό μας έφερε ακόμη πιο κοντά μιας κι ήτανε η μοναδική μας (δι)έξοδος.
Ο τρίτος κύκλος σχολιάστηκε πολύ στην αρχή…
Η σειρά άλλαξε πολύ, έγινε πιο πολιτική κι αυτό δεν άρεσε σε πολύ κόσμο αλλά υπήρχανε άνθρωποι που τη στηρίξανε κι ευτυχώς ήτανε τεράστια αυτή η μερίδα τηλεθεατών. Με χαροποίησε που η σειρά άγγιξε ένα γεγονός της σύγχρονης ιστορίας μας, κάτι που τα προηγούμενα χρόνια δεν είχαμε δει με αυτήν την σοβαρότητα. Όλοι μας οι συντελεστές υπηρετήσαμε αυτήν τη δουλειά με πολύ σεβασμό, τη στηρίξαμε και την πιστέψαμε και μας ευεργέτησε στο τέλος. Φοβερό δώρο για μένα στη ζωή μου οι Άγριες Μέλισσες.
Πώς ήταν για σένα να συμμετέχεις σε μια τόσο πετυχημένη σειρά;
Δεν το φανταζόμουνα στην αρχή γιατί γενικά έτσι κινούμαι, πηγαίνω απλά εκεί που πιστεύω ότι αξίζει. Η επιτυχία της σειράς είναι πως κατάφερε τον κόσμο να ταυτιστεί με όσα έβλεπε, με τους ήρωες και τις καταστάσεις. Το κοινό, ο μέσος άνθρωπος, αυτός είναι ο θεατής μας και σε αυτόν απευθυνόμαστε. Λόγω της κατάστασης δεν είχαμε μεγάλη επαφή με τον κόσμο, αλλά έχουμε λάβει άπειρα μηνύματα αγάπης από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εγώ, συγκεκριμένα, την έχω νιώσει τον τελευταίο καιρό, μετά την καραντίνα, που κυκλοφορούμε έξω και είναι κάτι που με συγκινεί. Με σταματάνε στον δρόμο εντελώς ετερόκλητοι άνθρωποι, από καθηγητές μέχρι γιαγιάδες και παππούδες και μου λένε πόσο θα τους λείψει η σειρά. Χαίρομαι που ο κόσμος με προσφωνεί Δανάη Λουκάκη, με το όνομά μου, που με αναγνωρίζει ως ανθρώπινη οντότητα, είναι πολύ σημαντικό για μένα.
Κάποια αντίδραση που σου έχει μείνει;
Συνήθως εντυπωσιάζονται με το πόσο νεότερη είμαι στην πραγματικότητα. Τώρα που ήρθα για λίγες μέρες στα Χανιά, έγινε ένα περιστατικό… βρέθηκα σε ένα κατάστημα με τη μητέρα μου κι η κυρία που με εξυπηρέτησε μου λέει: «Να σας ρωτήσω κάτι, βλέπατε Άγριες Μέλισσες;» και της απαντώ «εγώ είμαι», «όχι, όχι – μου λέει – βλέπατε Άγριες Μέλισσες; Θέλω να σας πω πως μοιάζετε με μια ηθοποιό που έπαιζε στις Άγριες Μέλισσες» και της λέμε κι οι δυο «ναι, η Παγώνα είμαι» και δεν το πίστευε!
Στη γενέτειρά σου, τα Χανιά, θα ήθελες να κάνεις κάτι;
Βέβαια! Και σειρά θα με ενδιέφερε και θέατρο. Εγώ ξεκίνησα από εδώ το θέατρο, εδώ πρωτοεκφράστηκα και συνάντησα κόσμο που πίστεψε σε μένα. Τα Χανιά τα αγαπώ πάρα πολύ και πάντα ήταν ένας τόπος που επενδύει στον πολιτισμό. Γίνονται όμορφες δουλειές, προσεγμένες και πρέπει να στηρίζουμε αυτές τις προσπάθειες. Εδώ έβλεπα πάντα παραστάσεις κι εκδηλώσεις πολιτιστικές. Δεν τα αγαπώ απλά, τα λατρεύω, είναι ο τόπος μου, το σπίτι μου.
Τι ετοιμάζεις για το άμεσο μέλλον;
Συμμετείχα πρόσφατα στην Αντιγόνη του Σοφοκλή, στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, που πήγε εξαιρετικά κι αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα. Τώρα, ξεκινάμε εκ νέου την μουσικοθεατρική παράσταση “Τα άνθη της καταστροφής”, μια παράσταση αφιερωμένη στους Μικρασιάτες και τη Σμύρνη. Παίζουμε με τον συνάδελφο Σόλωνα Τσούνη, ενώ ερμηνεύει ο Γιάννης Διονυσίου κι αποτελείται από δεκαμελή ορχήστρα επί σκηνής· μια πολύ όμορφη δουλειά που θα περιοδεύσει σε αρκετά μέρη, αλλά δυστυχώς όχι στην Κρήτη. Μια φορά έχω παίξει εδώ, την Ερωφίλη στο θέατρο Ανατολικής Τάφρου κι ήτανε φανταστικά. Όσον αφορά την τηλεόραση, δεν είναι κάτι ανακοινώσιμο ακόμη… προς το παρόν λίγες διακοπές τον Αύγουστο στα Χανιά και συνεχίζουμε.
