Το παράθυρο του σπιτιού μου έχει θέα στην αυλή ενός σχολείου. Στο παράθυρο αυτό στέκομαι και νοσταλγώ αφάνταστα το σχολείο μου, ατενίζοντας τη ζωή της ζωής μας: ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ! …και μια διδασκαλική νοσταλγία κυριεύει το είναι μου!!
Ακουμπισμένος λοιπόν στο περβάζι του χίλιες σκόρπιες αναμνήσεις πέρασαν από το μυαλό μου, βλέποντας τα παιδιά του απέναντι σχολείου, νοσταλγώντας και αναπολώντας την από πεντηκονταετίας και πλέον, διδασκαλική ζωή στο σχολείο μου ,όπως αποκαλούσα τα σχολεία, που υπηρέτησα.
Ας μου επιτρέψετε να μοιραστώ μαζί σας τις σκόρπιες αυτές αναμνήσεις και μαζί με το δάσκαλο ας αναπολήσετε κι εσείς τα πρωτάκια μαθητικά σας χρόνια.
Στο μονοθέσιο σχολείο, όπου υπηρέτησα,τα περισσότερα χρόνια μου, στο οποίον φοιτούσαν αρκετοί μικροί μαθητές, ο μοναδικός προστάτης, φύλακας, υπηρέτης, άγγελος φύλακας, όλων των παιδιών αυτών, ήταν ένας και μοναδικός: Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥΣ.
Αυτόν ήξεραν ως πατέρα, ως μάνα, όσες ώρες ήταν στο σχολείο, αυτόν γνώριζαν, αυτόν πίστευαν, αυτόν εμπιστευόταν ,αυτόν φώναζαν στο κάθε πρόβλημά τους . (Για θυμηθείτε τα δικά σας μικράτα παιδικά πρώτα χρόνια στο σχολείο !!)
Έχοντας κρεμάσει στον τοίχο της αναθύμισής μου την εικόνα όλων αυτών των παιδιών και τα διάφορα ευτράπελα ή μη, της σχολικής αυτής ζωής , περνούν χιλιάδες σκέψεις ,θύμησες, χαρές, λύπες των χρόνων εκείνων ,που ως ενεργός δάσκαλος , ήμουνα πάντα στην αυλή του σχολείου, κοντά στα παιδιά, να παίζουν,να τρέχουν, να χαμογελούν,να διασκεδάζουν την κάθε στιγμή τους στον παιδικό αυτόν χώρο και εγώ να χαίρομαι, που… τα μικρά αυτά πλάσματα …..απολαμβάνουν την ζωή.
Στην μία και μοναδική αίθουσα έβαζα σιωπηρές εργασίες στις πέντε τάξεις και στην τάξη όπου έγραφε το πρόγραμμα, το φωναχτό μάθημα εκείνης της ώρας. Πόσες αναμνήσεις από τις τάξεις των σιωπηρών εργασιών, όπως π.χ. !!
Ο Ξενοφών να φωνάζει …Κύριε, Κύριε, κατουριέμαι, να πάω έξω;
Κύριε, η Βασιλικώ με πειράζει και δε μ’ αφήνει να γράψω!!
Κύριε ο Δαβίδ έχει ψείρες και τις πιάνει.
Κύριε ο Πόλος λέει κακές κουβέντες !!
Κύριε ο Αλέξανδρος πεινάει, λέει !!
Και……. τόσα άλλα που μου έρχονται στο μυαλό και άλλα πολλά, που έχουν σκεπαστεί από το βάρος του χιονιού που έχει πέσει, αλλά και πάλι η θύμηση όλων αυτών από τη βαθιά ανασκαφή της συγκίνησης… τα ξεσκεπάζει από το χιόνι των χρόνων.…
Μα αλήθεια !! Πόσες φορές στους σημερινούς ενήλικες πλέον μαθητές μου οι ίδιες θύμησες , τα ίδια συναισθήματα, δεν έρχονται στο μυαλό τους!!!
Μήπως θα ξεχάσουν το χώρο του σχολείου , που τους χάριζε –και σε ποιόν δε χαρίζει η σχολική ζωή – την ομορφάδα της ζωής; την ξεγνοιασιά, την ανεμελιά , το πείραγμα του δασκάλου, το παρατσούκλι που του είχαν απονείμει, το σκίρτημα της καρδιάς της παιδικής ηλικίας, το παιχνίδι, το τρέξιμο στα διαλείμματα ή το πείραγμα μεταξύ μαθητών στην ώρα του μαθήματος και γενικά τις πιο χαρούμενες στιγμές της ζωής ;
Την αυλή του σχολείου !!! την οποία και εγώ ο ίδιος δεν θυμούμαι ή δεν είναι δυνατόν να καθορίσω πόσες φορές τη έχω αλωνίσει !! Πραγματικό αλώνισμα ! Δηλαδή το τριγύρισμα στην αυλή, μεριμνώντας για τα παιδιά ,τα παιδία μου ,όπως τα αποκαλούσα τότε .
Θυμάμαι τις αθώες εκείνες λεπτές παιδικές φωνούλες, θυμάμαι την κ. Κατίνα, τη μαγείρισσα (τότε είχαμε σχολικά συσσίτια ), η οποία τα αγκάλιαζε και προσπαθούσε να τα ξεκολλήσει από την φούστα της μάνας τους , τάζοντάς τους διάφορα γλειφιτζούρια και τόσα άλλα.
Πιάνω τον εαυτόν μου να συλλογιέται και να θυμάται τα παιδιά αυτά την πρώτη ημέρα που ήρθαν στο σχολείο : Άλλα ντροπαλά, άλλα χαμογελαστά ,άλλα κρατώντας από το φουστάνι την μαμά τους , που σήμερα ίσως να μην υπάρχει στη ζωή και να μην θέλουν να μείνουν χωρίς την παρουσία της και άλλα με πόση χαρά δέχτηκαν το νέο τους περιβάλλον και τόσα άλλα.
Με τις σκόρπιες αυτές αναθυμίσεις , άξαφνα συλλαμβάνω τον εαυτό μου να πετά στους ουρανούς ,σκεπτόμενος και αναλογιζόμενος…. πόσοι μαθητές και ποιοί έχουν περάσει από τα χέρια μου τόσα χρόνια !
Μαθητές τότε που διακρίθηκαν ή και διακρίνονται , ως άριστες μητέρες, σύζυγοι, υπάλληλοι, κατέλαβαν ή και κατέχουν πρωταγωνιστικές θέσεις σε διάφορες υπηρεσίες , επιστήμονες , καθηγητές διαπρεπών πανεπιστημίων στην αλλοδαπή ή ημεδαπή της μάχιμης ζωής. κλπ κ.λ.π
Όλα αυτά που περνούν από στη σκέψη μου ως κινηματογραφική ταινία, μου δημιουργούν ένα πλήθος συναισθημάτων, όπως νομίζω δημιουργούν και στους ίδιους τους τότε μαθητές /τριες όταν τα αναπολούν ή τα ανακαλούν στη μνήμη τους ,αλλά και σε εσάς που τώρα διαβάζοντας αυτές τις δασκαλίστικες γραμμές η σκέψη σας γυρίζει αρκετά χρόνια πίσω στα δικά σας σχολικά χρόνια!!.
Με τις τόσες χαμογελαστές, πικρές, χαρούμενες, συναισθηματικές, λυπημένες μα και συγκινητικές θύμησες , έκλεισα το παράθυρο και συνεπαρμένος απ όλα αυτά φώναξα : Να είναι καλά όλα αυτά τα παιδιά, όπου κι αν βρίσκονται , όλα τα παιδάκια του κόσμου με την βοήθεια του Θεού να επανέλθουν χαρούμενα και υγιή στην κανονικότητα της σχολικής ζωής απαλλαγμένα από την τόσο δύσκολη και επώδυνη πανδημία και πάντα να πλέκουν ψιμυθευτά πλουμιά και να τα στέλνουν σ΄ αυτούς, είτε δάσκαλοι, είτε γονείς λέγονται, οι οποίοι έταξαν τον εαυτόν τους να υπηρετεί, να αγαπά, να νοιάζεται , και να φωτίζει την ζωή… της ζωής τους …«ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ» !
