«Σωστό πανηγύρι στον οντά του Δάσκαλου, εκείνο το βραδινό. Και στη μέση του λαού εκείνος, ακούραστος, λες και δεν έφτανε από τόσο μακρινό ταξίδι, παρά ότι σηκωνόταν από ύπνο γλυκό κι έπαιρνε καιρό να στορήσει τα μεγάλα ονείρατα που είδε… Πρωί πρωί, την άλλη μέρα, η Μαρία ήταν καθισμένη στον αργαλειό και περίμενε. Είχε έτοιμα φάδια και στημόνια. Χτένια και μιτόχτενα. Έφτασε ο Δάσκαλος, έβγαλε από την τσέπη του ένα χαρτί με παράξενα σχέδια απάνω. “Αυτό παιδί μου είναι το φλάμπουρο μας. Γύρω σε τούτο θα καλέσω τους ραγιάδες να πολεμήσουν τον τύραννο. “Τρέμουσι τα χέρια μου, πατέρα. Εγώ θα το φάνω;” “Ναι, εσύ Μαρία. Εσύ θα φάνεις και θα κεντήσεις την πρώτη σημαία του πρώτου σηκωμού”. “Του πρώτου; Λογιάζεις να γίνει και δεύτερος;” “Μπορεί. Με μια μαναρέ δεν πέφτει ο πρίνος”».
«Ο Βουρδουμπάς έκλαιγε με τον Κούτσουπα τη Χώρα των Σφακιών. Λαμπάδιαζαν τ’ αρχοντικά κι οι εκκλησίες κι οι μαγατζέδες και τ’ αργαστήρια. Μόνο το σπίτι του Γαλερού έμενε όρθιο και μέσα του στεγάστηκε ο Σερασκέρης. Ο Γιωργάκης με τον Βούρβαχη και τον Μωράκη, είχαν πάρει την απόφαση πια, τα σπίτια των ήσαν καμένα, δεν είχαν σκέψη άλλη από την εκδίκηση. […] Κείνη τη βραδιά ο Δάσκαλος, λυπημένος που πιάστηκε κι ο αδερφός του, έκαμε λόγο στους καπετάνιους για την παράδοση του. “Οι Ρούσοι μας επροδώκασι. Οι Τούρκοι δε σταματούσι. Εγώ λέω να πάω να γενεί ένα τέλος! Μα οι καπετάνιοι ήταν ανένδοτοι. Πόλεμο μέχρι θανάτου ήθελαν όλοι. Τις γνώμες των συνόψισε ο Μανούσακας με τη βαρτιά δωρική προφορά του: “Δάσκαρε, σωτηρία δεν υπάρχει. Μόνο τουφέκι, ώσπου να ποθάνομε ένας- ένας”».
«Ένας Τούρκος, ο Χασάν Μαράζης διηγήθηκε σε βαθιά γεράματα την εντύπωση που του ’κανε ο ηρωικός θάνατος του Δασκάλου. Ήταν τότε νέος και φανατικός. Έβλεπε τον Καπετάνιο να παλεύει συγκρατημένος με τα βασανιστήρια και τρόμαξε […] Μόλις προχώρησε το ξυράφι στο κορμί του Δασκάλου, η βασανισμένη ψυχή του βγήκε και πορεύτηκε προς τον Θεό της ήρεμη και περήφανη. Οι δήμιοι όμως συνέχισαν και μετά τον θάνατο του να κόβουν το δέρμα του νεκρού και να το πετούν στον όχλο. Για να πιστέψουν πως πέθανε τον άφησαν πάνω στα ξύλα, δυο μέρες, να τον σαπίσει ο καλοκαιρινός ήλιος. Ύστερα, έβαλαν δυο ραγιάδες και τον έθαψαν σ’ ένα λάκκο, μια δεκαριά βήματα νοτιοανατολικά απ’ τη γωνία της Αν. Τάμπιας. Εκεί σκέπασε το λείψανο του το χώμα του Κάστρου και η λησμονιά. Το πνεύμα του, όμως, έμεινε στα βουνά, στα φαράγγια, στις ψυχές των Κρητικών και ορμήνευε έναν αγώνα ασταμάτητα. Έναν αγώνα εκατόν τριάντα χρόνων, που άρχιζε τότε, με ένα σύνθημα τρομερό: Ελευθερία ή θάνατος…».
Από το βιβλίο του αξέχαστου Αποκορωνιώτη δημοσιογράφου και συγγραφέα Νίκου Αγγελή “Δασκαλογιάννης” τα παραπάνω αποσπάσματα. Για να μην ξεχαστούμε. Δασκαλογιάννη του Πρωτομάρτυρα μα και Μεγαλομάρτυρα της των Κρητών Ελευθερίας, μνήμη αύριο. Ζωντανό τον έγδαραν οι Τούρκοι στο Μεγάλο Κάστρο στις 17 Ιουνίου 1771…
Και… στα πεταχτά
«Πολύνεκρο ναυάγιο τη χώρα συγκλονίζει,/ στο τραγικό το γεγονός κάθε καρδιά ραγίζει», μας λέει στην πρώτη σημερινή της μαντινάδα η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. «Οι μετανάστες γύρευαν να βρουν νέα πατρίδα/ αντί γι’ αυτό χαθήκανε μέσα στην καταιγίδα», μας λέει στη δεύτερη. «Κατεστραμμένα όνειρα δικαίωση θα βρούνε,/ οι φταίχτες του ναυάγιου άμα τιμωρηθούνε;», μας λέει στην τρίτη. Οι φταίχτες….
Μία προχθές, δύο χθες, τρεις σήμερα. Το τριήμερο εθνικό πένθος για το τραγικό ναυάγιο της Πύλου τελειώνει. Οι προεκλογικές συγκεντρώσεις θα συνεχιστούν. Επιστροφή εις τα ίδια. Ωστόσο εξακολουθούμε να μετρούμε νεκρούς συνανθρώπους μας, που άφησαν την πατρίδα τους για μια καλύτερη ζωή. Φταίει ο θεός που τους μισεί και δεν τους προστατεύει απ’ τις “κακιές” ώρες; Ρητορική η ερώτηση…
«Κανείς δεν θα παρέμενε άπιστος, αν εμείς ήμασταν πραγματικοί Χριστιανοί». “Χρυσός” ο λόγος του Αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου. Να ’ναι καλά ο φίλος που μου τον έκανε γνωστό σ’ ένα απ’ τα μηνύματα που μου στέλνει στο Βιβλίο των Προσώπων, όπως επιμένω να λέω το φέισμπουκ.
