Δάσος σκοτεινό

Συμβαίνει ενίοτε την ανάγνωση ενός βιβλίου να ακολουθεί η αγωνία για την πορεία και την αποδοχή του από το κοινό, αγωνία που έχει να κάνει με το αν ο εκδοτικός οίκος θα εκδώσει και τα επόμενα βιβλία του συγγραφέα. Τέτοια και η περίπτωση της Νικόλ Κράους, την οποία “αγάπησα” όταν διάβασα το Όταν όλα καταρρέουν, για να ακολουθήσει Η ιστορία ενός έρωτα. Το τελευταίο αυτό βιβλίο της το περίμενα με λαχτάρα, η ανακοίνωση της επικείμενης κυκλοφορίας του με είχε γεμίσει χαρά και προσδοκίες μήνες πριν το πάρω στα χέρια μου.
Η ιδέα ότι βρίσκομαι σε δύο μέρη ταυτόχρονα με απασχολεί από πολύ παλιά. Με απασχολεί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θα έπρεπε να πω, αφού μια από τις πρώτες μου αναμνήσεις είναι να παρακολουθώ μια παιδική σειρά στην τηλεόραση και ξαφνικά να εντοπίζω τον εαυτό μου ανάμεσα στο μικρό κοινό στο στούντιο.
Το Δάσος σκοτεινό είναι ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα, αντιπροσωπευτικό γνώρισμα της Κράους, με δύο ιστορίες να εναλλάσσονται: την ιστορία της μυστηριώδους εξαφάνισης του Τζουλς Έπστιν, που χωρίς να ενημερώσει κανέναν επέστρεψε στο Τελ Αβίβ, τον γενέθλιο τόπο του, και την ιστορία μιας συγγραφέως, που εγκαταλείπει την οικογένειά της για να επισκεφθεί το Τελ Αβίβ αναζητώντας έμπνευση για το επόμενο βιβλίο της.
Η πορεία της συγγραφέως προς τη συγγραφή του βιβλίου της με κεντρικό χαρακτήρα τον Τζουλς Έπστιν, ίσως έτσι θα μπορούσε να διατυπωθεί συνοπτικά η υπόθεση του βιβλίου, όταν δεν ήξερε πως θα έγραφε αυτό το βιβλίο, όταν φοβόταν πως δεν θα κατάφερνε να γράψει, όταν αναζητούσε από κάπου να πιαστεί, όταν η καθημερινότητα έμοιαζε ασφυκτική και η έλλειψη έμπνευσης διόγκωνε τα προβλήματα ή ίσως το αντίθετο, όταν τα προβλήματα επέτειναν την έλλειψη έμπνευσης. Οι παραλληλίες αποτελούν άλλωστε ζητούμενο για την Κράους, ποτέ αυστηρά χρονικές, παραλληλίες στην πορεία και την ψυχοσύνθεση των ηρώων της περισσότερο.
Κατά την παρουσία της στο Τελ Αβίβ η συγγραφέας θα συναντήσει έναν πρώην καθηγητή λογοτεχνίας, ο οποίος θα προσπαθήσει να την πείσει να ασχοληθεί με κάποια άγνωστα έργα του Κάφκα, που βρίσκονται στο σπίτι μιας ιδιότροπης κληρονόμου του έργου του πλέον γνωστού Εβραίου συγγραφέα. Έτσι η κρυφή ιστορία του Κάφκα θα αποτελέσει έναν τρίτο άξονα περιστροφής στο μυθιστόρημα. Η ανάγκη για επιστροφή στη γενέθλια γη ως έκφανση μίας υπαρξιακής αγωνίας του να ανήκεις κάπου διατρέχει τις σελίδες του μυθιστορήματος, οι πολυπόθητες ρίζες όταν όλα καταρρέουν, αλλά και η ανάγκη για δραπέτευση από το παρελθόν, που βαραίνει και μπερδεύει, η ιδέα να κλείσεις τον εαυτό σου σε ένα κουτί που θα γράφει: παρελθόν· και εσύ να συνεχίσεις την ώρα που οι άλλοι σε θεωρούν νεκρό.
Αρκετά φιλόδοξο ως προς τη σύνθεση, το Δάσος σκοτεινό είναι ένα απολαυστικό μυθιστόρημα, στο οποίο, ανάμεσα σε τόσα άλλα, θαύμασα την ικανότητα της Κράους να εντάξει το προσωπικό -ή έστω την υπόνοια του προσωπικού- βαθιά μέσα σε ένα κατασκεύασμα φαινομενικά αρκετά εγκεφαλικό.