Θλίψη! Ανείπωτη θλίψη… Κυρίως το χάσιμο της εμπιστοσύνης στις δυνάμεις μας, στον εαυτό μας, στον συνάνθρωπο! Πικρή η ώρα του απολογισμού της καταστροφής απ’ την πύρινη λαίλαπα που αιφνίδια χτύπησε τη χώρα μας…
Το μυαλό σταματά, η οργή ξεχειλίζει κι ένα αίσθημα αδικίας, απορίας, κι απόγνωσης για το τι μέλλει γένεσθε θα μας καταδυναστεύει για καιρό… Ποιος μπορεί εξάλλου, ν’ αποδεχτεί ότι αφανίστηκε ο κόσμος του όλος, σε μια στιγμή και με μια ριπή του ανέμου μόνο;
Ο άνθρωπος καταπονημένος απ’ την υπεράνθρωπη προσπάθεια να διασώσει ό,τι μπορεί, στέκει τώρα αμήχανος κι ανήμπορος -σκέτος Δαβίδ- μπρος στον τρομακτικό Γολιάθ που απειλεί να τον συντρίψει. Πενιχρό το οπλοστάσιό του, όμως θα ΄λθει κι αυτουνού η ώρα του…
Η ώρα να πλησιάζει τον ακαταπόνητο εχθρό, να σηκώσει τη σφεντόνα και να τον καταρρίψει! Μικροί Δαβίδ και εμείς, μέρα τη μέρα θα ορθοποδήσουμε. Ψύχραιμοι πλέον θα ριχτούμε στην αποκατάσταση των ζημιών, των σπιτιών, των δασών, των χαμένων ευκαιριών, ενώ παράλληλα θα προετοιμαζόμαστε με κάθε τρόπο για τα μελλούμενα…
Γιατί πολύ καλά το ξέρουμε πως ο Γολιάθ -όπως και οι μικροί Δαβίδ- δυο προαιώνιοι εχθροί ταγμένοι στον ατέρμονο αγώνα του καλού ενάντια στο κακό θα είναι πάντα εδώ…
