«Δέχεστε το ρίσκο;», ρώτησε ο δημοσιογράφος Αντώνης Σρόϊτερ τον κ. Τσίπρα στην προχθεσινή του συνέντευξη στον ΑΛΦΑ, σχετικά με τον κίνδυνο εξάπλωσης της πανδημίας από τον συνωστισμό του συλλαλητηρίου. «Βεβαίως και το δέχομαι» απάντησε ο κ. Τσίπρας.
• Δηλαδή, να γίνει το συλλαλητήριο και γαία πυρί μιχθήτω. Η καλύτερή του να διασπαρεί περισσότερο ο ιός, να αρρωστήσουν βαριά και να πεθάνουν άνθρωποι, να φρακάρει το ΕΣΥ που δεν έφτιαξε επί 4,5 χρόνια και τώρα ζητά να ήταν έτοιμο από… πέρυσι!
• Έτσι ώστε να κατηγορεί την κυβέρνηση για την… παγκόσμια πανδημία!
• Επιχειρώντας χθες στη Βουλή να συμμαζέψει τον αυθόρμητο… απανθρωπισμό του επανήλθε κατηγορώντας την κυβέρνηση για διαστρέβλωση των δηλώσεών του.
• Παρένθεση: Θυμηθείτε εκείνα τα γέλια(!!!) που έκανε στην πρώτη του συνέντευξη ως πρωθυπουργός -πάλι στον κ. Σρόϊτερ- διηγούμενος ότι την πρώτη φορά που κτύπησε το τριψήφιο τηλέφωνό του όταν έγινε πρωθυπουργός ήταν για να τον πληροφορήσουν για τον θάνατο 2 Ελλήνων πιλότων από την πτώση ενός F16!
…Χαχαχά!.. γελούσε!
• Λοιπόν και προχθές, απαντώντας στον δημοσιογράφο κ. Σρόϊτερ, πάλι γέλασε! Και δικαιολογούμενος γελώντας, είπε: «Θα απαντήσω αλλά απλά γελάω αν και είναι πολύ σοβαρό το θέμα, επειδή ο κυβερνητικός εκπρόσωπος…!!» Γελάει και πάλι, λοιπόν! Αν και το θέμα είναι «πολύ σοβαρό»! Κλείνει η παρένθεση.
• Τι είπε, λοιπόν, προς δικαιολογία του χθες, επί λέξει, ο αθεόφοβος πολιτικός Λουδοβίκος ΙΕ (άθεος δηλώνει μόνος του) διορθώνοντας τον εαυτό του;
• «Βεβαίως και το δέχομαι γι’ αυτό και ζητώ να αποσυρθεί το νομοσχέδιο καθώς αν επιμείνει η κυβέρνηση θα φέρει την ευθύνη».
• Και πρόσθεσε «είναι άλλο το “δέχομαι” ότι υπάρχει ρίσκο και άλλο το “αναλαμβάνω” το ρίσκο».
• Καταλάβατε; ερμηνεύει εαυτόν προσθέτοντας το ρήμα “υπάρχει “.
• Αορίστως «υπάρχει»! Αλλά παρόλο που «υπάρχει» δεν καταδικάζει τον συνωστισμό του συλλαλητηρίου την ώρα που η πανδημία μας απειλεί χειρότερα από την πρώτη φορά.
• Και άρα, λέει, δεν αναλαμβάνει το ρίσκο. Μακριά απ’ αυτόν κάθε ευθύνη ενώ το κόμμα του συμμετέχει επισήμως στο συλλαλητήριο και προσκαλεί και κόσμο αν και δέχεται -έστω- ότι υπάρχει ρίσκο διασποράς σε μια κρίσιμη περίοδο.
• Αλλά το επιρρίπτει στην κυβέρνηση. Αφού, δεν καταργεί τη βουλή και τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
• Και άρα apres moi le deluge! Μετά από μένα (μετά από εκείνον) ο κατακλυσμός! Αντιπολίτευση να γίνεται.
• Να καλεί ως άλλος Τραμπ τους οπαδούς στον δρόμο για να μην ψηφιστεί το νομοσχέδιο για την παιδεία αλλά να μην αναλαμβάνει και την ευθύνη.
• Άσε που και να την αναλάμβανε, τι λέτε να έκανε;
• Όχι πάντως πολιτικό χαρακίρι!
Ο κορωνοϊός δεν αφήνει πολιτικά ίχνη.
Δεν είχαν σκοτωθεί τότε μόνο οι δύο Έλληνες πιλότοι αλλά, αν θυμάμαι καλά (δεν έχω όρεξη να το ψάξω), τουλάχιστον 10 άτομα, και ο Τσίπρας… γελούσε.
Ώστε όποιος διαπιστώνει τις συνέπειες μιας άστοχης (λίαν επιεικώς…) ενέργειας εξισώνεται με εκείνον που αστόχησε. Διορθώνω: (υποστηρίζεται ότι) η διαπίστωση της αστοχίας είναι ατόπημα, όχι όμως και η ίδια η αστοχία. Το αποτέλεσμα είναι να βρίσκεται κατηγορούμενος όχι ο υπαίτιος αλλά όποιος τολμά να του ασκεί κριτική!. Φαίνεται πως οι μάσκες που μας έχουν (καλώς) φορέσει αφήνουν χώρο και για παρωπίδες.
[Για να προλάβω παρανοήσεις, διευκρινίζω ότι δεν συμπλέω με τον ΣΥΡΙΖΑ]
Η όλη συζήτηση ήταν πως η κυβέρνηση έβγαλε ένα νομοσχέδιο που αυτομάτως θα οδηγούσε σε μαζικά συλλαλητήρια και έτσι σε κίνδυνο διασποράς του ιού, έτσι ώστε ο κ. Τσιπρας ζητούσε να αποτραβηχτεί το νομοσχέδιο για να μην γίνουν τα συλλαλητήρια και να μην διασπαρθεί ο ιός. Γίατί λοιπόν να ρωτήσει ο κ. Σρόιτερ τον κ. Τσίπρα αν δέχεται πως υπάρχει ρίσκο μετάδοσης του ιού στα συλλαλητήρια; Και πράγματι, δεν τον ρώτησε αν δέχεται πως υπάρχει ρίσκο, αλλά αν δέχεται το ρίσκο (των συλλαλητηριων που ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ρίχνοντας την τελική ευθύνη στην κυβέρνηση, σαν να λέει, η κυβέρνηση κάνει την επανάσταση αναπόφευκτη, και κάθε επανάσταση έχει θύματα).
Η (κάθε) κυβέρνηση εισάγει στη Βουλή νομοσχέδια, τα οποία με την επιψήφισή τους γίνονται νόμοι. Είναι θεμελιώδης λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Πόσο δημοκρατικό όμως είναι το να γνωρίζει η κυβέρνηση ότι το νομοσχέδιο που προτείνει έχει απέναντί του μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας (όπως αυτή εκφράζεται μέσω εκείνων τους οποίους αφορούν οι εισαγόμενες ρυθμίσεις) και όμως να επιμένει στην προώθησή του; Στην περίπτωση αυτή ποιος είναι υπεύθυνος για το ενδεχόμενο δυναμικών αντιδράσεων και κατά προέκταση για τους κινδύνους που ελλοχεύουν; Η ιστορία, πρόσφατη και παλαιότερη, έχει στις σελίδες της νομοσχέδια που έγιναν νόμοι αλλά στην πράξη καταργήθηκαν, επειδή είχαν απέναντί τους την κοινωνία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ολοφάνερο πως η κυβέρνηση επισείει τον κίνδυνο διασποράς τού ιού, την ευθύνη της οποίας, αν (μη γένοιτο) επισυμβεί, είναι ήδη έτοιμη να επιρρίψει σε όσους αντιδρούν.
Κάτω από τέτοιες συνθήκες είναι δυνατόν να περιμένουμε εξύψωση του δημόσιου βίου; Διότι -προσθέτω- η (κάθε!) κυβέρνηση δεν έχει ως μόνο έργο της την τεχνοκρατική διαχείριση των κοινών. Πολύ σημαντικότερο συστατικό τής αποστολής της είναι με την εν γένει πολιτεία της να διδάσκει τους πολίτες, ώστε και ως άτομα και ως σύνολο να βελτιώνονται. Στον τόπο μας, βέβαια, αυτό είναι σχεδόν άγνωστο, σε αντίθεση με άλλα μέρη, όπου πότε πότε βρίσκονται πολιτικοί (ακόμη και αρχηγοί κρατών) οι οποίοι από ευθιξία παραιτούνται.
Το άρθρο είχε ως θέμα το τι εννοούσε ο κ. Τσίπρας και όχι το νομοσχέδιο. Το νομοσχέδιο σαφώς το εγκρίνει το μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Εγώ όμως όχι όλο. Δεν μου αρέσει μόνιμη αστυνομία στα Πανεπιστήμια, ή όπου αλλού. Δεν μου αρέσουν κάμερες που παρακολουθούν ανθρώπους σε πραγματικό χρόνο, ούτε στα Πανεπιστήμια, ούτε στην θέση εργασίας. Ούτε κάρτα εισόδου για φοιτητές μου αρέσει. Είμαι άνθρωπος που λατρεύει την ελευθερία του ατόμου. Αλλά ούτε άσυλο για Πανεπιστήμια θέλω, ούτε για εκκλησίες. Η Δημοκρατία είναι παντού η ίδια, με τους ίδιους κανόνες. Αν λοιπόν συμβεί κάτι παράνομο σε χώρους του Πανεπιστημίου θα έπρεπε να μπορεί οποιοσδήποτε παρατηρήσει κάτι τέτοιο να καλέσει την αστυνομία. Παιδιά που έχουν βαθμούς κάτω από το 10 δεν έχουν θέση σε Πανεπιστήμια, καλύτερα και για τα ίδια να ακολουθήσουν από την αρχή έναν δρόμο που τους ταιριάζει, υπάρχουν θαυμάσια επαγγέλματα που δεν χρειάζονται ανώτερες σπουδές. Επίσης είναι σωστό να περιορίζεται ο χρόνος φοίτησης, γιατί αλλιώς πολλοί φοιτητές δεν σπουδάζουν με την μέγιστη προσπάθεια αλλά τα αφήνουν για του χρόνου και σπαταλούν έτσι τα χρόνια τους με ψεύτικες ελπίδες πως κάποτε θα τελειώσουν ( ήμουν ένας από αυτούς, κάποτε που σπούδαζα κάτι που δεν μου άρεσε, θα τα είχα παρατήσει πολύ νωρίτερα αν ήξερα πως δεν έχω χρόνο και δεν θα είχα σπαταλήσει πρώτα 3 χρόνια μέχρι να αποφασίσω τελικά να αλλάξω σχολή). Λόγο να παραιτηθεί δεν έχει ο Μητσοτάκης, πέρασε δημοκρατικά ένα νμοσχέδιο, που το εγκρίνει και το μεγάλο μέρος της κοινωνίας και που επίσης ακολουθεί πρακτικές που συνηθίζονται και σε άλλες προηγμένες χώρες, άσχετα πως σε εσάς, κ. Λουπάση, και σε εμένα δεν αρέσει.
Όταν η δημοκρατία “στολίζεται” με τις ομορφιές που ζούμε τους τελευταίους μήνες, είναι εύκολο να στέλνεται “η μπάλα στην εξέδρα”. Ποιος κοιτάζει την ουσία… σημασία μεγάλη έχει η εικόνα – το θύμισε πολύ πρόσφατα υπερασπιζόμενη τον αδελφό της η κ Μπακογιάννη. Και τέλος…