«…και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου Κακού τη σκάλα,
για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί
θα αισθανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!
Τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!»
(Κ. Παλαμάς) (1)
H ΠΡΩΤΗ πολυαναμενόμενη φθινοπωρινή βροχή στα Χανιά νότισε τη διψασμένη γη αναπτερώνοντας τις ελπίδες των αγροτών: έστω κι αν δεν επιτρέπονται νότες αισιοδοξίας.
ΚΑΠΟΥ – ΚΑΠΟΥ κι άλλες “σταγόνες-ελπίδες” αναγεννιούνται δειλά κάνοντας τη μιζέρια μας λιγότερο επώδυνη:
«ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ πως, όλα τούτα που μας συμβαίνουν εδώ και 4 χρόνια, θα αποτελούν σε λίγο ένα εφιαλτικό όνειρο. Πιθανόν, η μόνη αλήθεια σήμερα, η ύπαρξή μας, να βουλιάζει σε πελάγη άγχους, για τον επιούσιο… Μπορεί η αγωνιά για την επόμενη μέρα να έχει εδραιωθεί για τα καλά στα περισσότερα κοινωνικά στρώματα. Ομως, το χαμόγελο που βλέπεις στα αμέριμνα παιδιά στους δρόμους ή στα σχολεία, τις ομάδες νέων ανήσυχων ανθρώπων που επινοούν καινοτόμες δραστηριότητες, τις άλλες που στην επαρχία φτιάχνουν καινούργιους κόσμους, αυτούς που εργάζονται κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες για ένα μεροκάματο… και πολλά άλλα δεν αποτελούν, άραγε, “σταγόνες” αισιοδοξίας;
«ΝΑΙ! Το βάρος των πραγμάτων γίνεται όλο και πιο ασήκωτο. Οι “ανήκεστες βλάβες” είναι αμέτρητες:
• η εκπόρνευση των ιδεολογιών, με την εισπήδηση σε άλλες “ιδεολογίες”, από πολιτευτές και ψηφοφόρους, μπορεί να σημαίνει αναζήτηση “σημαίας ευκαιρίας”! Η ηθική ουδετερότητα πολλών μπορεί να συνεχίζεται… Οι μεταλλάξεις της αντιπολίτευσης μπορεί να είναι οβιδιακές, όμως, αυτή η κινητικότητα δεν είναι που θα φέρει το καινούργιο;
• η πλήρης εκμηδένιση της κεντροαριστεράς -με ό,τι σημαίνει αυτή η λέξη σήμερα σε περίοδο κρίσης αξιών, ιδεών και οικονομίας, δεν δημιουργεί άραγε τις προϋποθέσεις για “τόπο στα νιάτα”, δεν είναι μια προσπάθεια “αναγέννησής” της με νέα υλικά;
• η αναξιοπιστία κι ο συνεχιζόμενος κατακερματισμός των απεργιακών αντιμνημονιακών αγώνων, με ευθύνη των κομμάτων και των συνδικαλιστών τους, δεν τείνει άραγε σε μια εκ βάθρων επανίδρυση του συνδικαλιστικού κινήματος; Κι αν ακόμη η λέξη «Γενική Απεργία» παραμένει ουτοπική τρομάζοντας εξίσου “σφραγιδοκράτες” συνδικαλιστές και συνδικαλιστοπατέρες πολιτικούς, δεν νομίζετε ότι μια μέρα αυτή -η γενική απεργία- θα πραγματοποιηθεί εκ των κάτω;
8 η φοβία για την κάθε μέρα, που ενώ ξημερώνει σαν ευλογία του Θεού, στην πορεία της καταντά μια κατάρα, δεν μας έχει κάνει πιο εφευρετικούς και επινοητικούς; Το αν θα έχει κανείς δουλειά την επόμενη, αν θα μπορεί να πληρώσει τα χαράτσια, αν θα έχει “σώας τας φρένας” του, αν θα έχει ανθρώπους/φίλους γύρω του κ.ά., δεν μας έχουν φέρει τουλάχιστον αλληλέγγυους τον ένα με τον άλλο;
• η επιβολή στο σβέρκο μας μιας επαχθούς οικονομικής τρόικας (Δ.Ν.Τ.-Ε.Κ.Τ. – Ε.Ε.) που απονεκρώνει κάθε ικμάδα για ζωή, κάθε πρωτοβουλία και όρεξη για δημιουργία, δεν μας ξανακάνει “Οδυσσείς”; Το κακό μάς χτύπησε στις μεγαλύτερες εθνικές αδυναμίες μας: στο α-σόβαρο κράτος, στην αναξιοπιστία (εντός, μεταξύ μας, και εκτός της χώρας), στη συγκυρία ανίκανων κομματικών αρχηγών που ηθελημένα δεν απέτρεψαν την κρίση, στις ανίκανες εναλλακτικές αντιπολιτεύσεις… Κι όμως, μια αναμενόμενη αποχή των πολιτών από τις (οποιεσδήποτε) εκλογές, δεν θα αναγκάσει να φανεί στο προσκήνιο το νέο; Εστω και μεταβατικό;
• η κατάργηση “κεκτημένων” και “ιερών” εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, η φορολόγηση της ιδιοκτησίας (χαράτσια), η περικοπή των αμοιβών, των παροχών υγείας και συντάξεων, μας κατέστησαν μετρήσιμες μονάδες για διαρκή «κινητικότητα-διαθεσιμότητα – εφεδρεία – απόλυση»! Κι όμως, κάποτε όλοι δεν λέγαμε για το “Γαργαντούα – δημόσιο” που πρέπει να εξορθολογιστεί;
ΜΑ εμείς δεν είμαστε που σε δυο μνημονιακές εκλογές (2012) ψηφίσαμε όλους αυτούς που παίρνουν (ή δεν παίρνουν) τα μνημονιακά μέτρα; Με την ενδόμυχη μάλιστα ελπίδα ότι τελικά «θα τα καταφέρουμε», γιατί έτσι είμαστε, οι Ελληνες, από τη φύση μας; Πιθανόν αυτό που ζούμε στο πετσί μας να έχει ξεπεράσει κάθε είδος μακιαβελισμού, ριγκανισμού, θατσερισμού… όμως οι ανανεώσεις των κοινωνιών ιστορικά έτσι δεν γίνονταν;
ΘΑ μου πείτε ακόμα πως, όταν ένα κράτος χάνει την αξιοπιστία του, αρχίζει και αγριεύει προς τα μέσα: εναντίον, δηλαδή, των πολιτών του! Κι αυτό, όχι για να σωθεί η έρμη η πατρίδα, αλλά για να επιβιώσει το σαθρό, το παρηκμασμένο παλαιοπολιτικό σύστημα. Ας τελειώνουμε, λοιπόν, μ΄αυτό. Ηδη, αισθανόμαστε τον ρόγχο του θανάτου του! Δεν νιώθουμε πως κάτι καινούργιο εκκολάπτεται, πάει να γεννηθεί κι όπου να’ ναι θα φανεί;
ΑΥΤΟ το νέο που έρχεται, αισιοδοξούμε ότι θα επιβάλλει τα αυτονόητα. Γιατί, αν δεν κερδίσουμε τη μάχη του πραγματικού εννοιολογικά αυτονόητου, για μια ορθή και ορθολογική λειτουργία κράτους και κοινωνίας, αν δεν επικρατήσει ο αλληλοσεβασμός πολίτη-πολιτείας, αν δεν κυριαρχήσει η ισονομία και η δικαιοφροσύνη, αν δεν υπάρξει μια ανθρώπινη δημόσια υγεία, ένας ικανοποιητικός μισθός, μια αξιοπρεπής σύνταξη, αν δεν εφαρμόζονται οι δικαστικές αποφάσεις, η εξυγίανση των δημοσιονομικών με ασφαλιστικές δικλείδες εναντίον της διαφθοράς, η αυτόματη τιμωρία των αξιόποινων πράξεων των πολιτικών, οι αξιοκρατικοί διορισμοί, μια σωστή και εθνική Παιδεία, ένα απόλυτα δίκαιο φορολογικό σύστημα και ένα Σύνταγμα για τις ανάγκες των πολιτών (όχι των πολιτικών)… δεν θα ορθοποδήσουμε ποτέ σαν χώρα.
ΕΠΕΙΔΗ, η πιο… δυσνόητη λέξη για τους πολιτικούς (και για τους πολίτες κατ΄επέκταση), αλλά και η πιο ελπιδοφόρα τώρα, είναι η “συμβίωσή” μας με αυτό που λέμε αυτονόητο (2).
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
– (1) Πολυχρησιμοποιημένοι στίχοι του K. Παλαμά (από τον Προφητικό τού «Δωδεκάλογου του Γύφτου»). Παραμένουν επίκαιροι σε κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας μας.
– (2) Αυτονόητο είναι ότι από μόνο του είναι νοητό, που γίνεται δηλαδή αντιληπτό από τους άλλους «χωρίς πρόσθετες εξηγήσεις». Στη χώρα μας, όπου μεταπολιτευτικά κυριάρχησε μια λογική «ανάπηρη», διαστρεβλώθηκαν και οι έννοιες. Κυρίως τα αυτονόητα. Ετσι “αυτονόητο” σήμαινε (και σημαίνει ακόμη):
– να πληρώνουν τους περισσότερους φόρους μισθωτοί και συνταξιούχοι,
– να διορίζονται ή να μετατίθενται οι ημέτεροι καταλαμβάνοντας τις καλύτερες θέσεις του δημοσίου,
– να επικρατεί η αναξιοκρατία και η δύναμη του ισχυρότερου οικονομικά ή πολιτικά,
– να υπάρχει ατιμωρητί το «φακελάκι»,
– το ρουσφέτι να είναι το… εισιτήριο για όλα,
– να παρκάρεις όπου θέλεις χωρίς συνέπεια,
– να κάνεις κατάληψη οποιουδήποτε δημόσιου φορέα,
– να ζεις τον κοινωνικό αυτοματισμό χωρίς το κράτος να επεμβαίνει,
– να καταφθάνει η αστυνομία κατόπιν εορτής,
– να απονέμεται η δικαιοσύνη μετά παρέλευση χρόνων,
– η Παιδεία να είναι «ο τελευταίος τροχός της αμάξης», κ.λπ., κ.λπ. (11/11/13)
