Τα έχουμε ξαναπεί. Κι ο Ελύτης το έλεγε:
Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι’ αλλού γι’ αλλού ξεκίνησα.
Στ’ αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ’ ομολογώ.
Σαν να ’μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.
Οσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα – πάντα θα ’ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
(από Το Παράπονο, του Οδυσσέα Ελύτη)
Το έλεγε κι ο Γιώργος Τζαβέλας στη σύνθεση Μάνου Χατζηδάκη.
Μια ζωή την έχουμε
κι αν δε τη γλεντήσουμε
τι θα καταλάβουμε
τι θα καζαντίσουμε.
Και βλέπεις γύρω σου, ασφυχτικά να κατακλύζουν τη γης άνθρωποι κι ανθρωπάκια. Αλλοι να πεινούν κι άλλοι να τα αεροσκορπούνε χωρίς να θέλουν λίγη βοήθεια στον αναξιοπαθούντα, στον πάσχοντα, στη χήρα και στα ορφανά να δώσουν.
Χωρίς να το γνωρίζουν πως όταν δίνουμε αγάπη, ένα παράξενο πράγμα, νιώθουμε ένα βάρος να φεύγει από πάνω μας και μία γαλήνη σε συνδυασμό με ήσυχο ευχάριστο ύπνο χωρίς να μας κατατρώνε οι τύψεις, απολαμβάνουμε.
Και ξέρεις κάτι; Οταν προσφέρουμε, θα βρεθούν άνθρωποι να μας σταθούν στην ανάγκη μας. Χωρίς να το ζητήσουμε.
Ολοι μας έχουμε μπει στο γαϊτανάκι της μιας και μοναδικής ζωής κι όλοι σβουρίζουμε. Λίγοι τη διασκεδάζουν, λίγοι απολαμβάνουν τη μοναδικότητα να βρισκόμαστε στο στερεό φλοιό της γης, πιο λίγοι βοηθάνε κι οι πιο πολλοί τρέχουν, αγχώνονται, υποφέρουν, μαλώνουν και μαχαιρώνονται για ένα τίποτα. Αγκομαχούν για τα αργύρια του μαρτυρίου και του γέρο Σκρουτζ το άγχος να αποχτήσει πιότερα μουχλιασμένα αγαθά. Να τα κάνει ένα βρωμερό σωρό και να κάτσει απάνω χωρίς να ξέρει τη μαγεία της λεγόμενης ποιότητας ζωής. Το τελευταίο που τον νοιάζει είναι αυτή η ποιότητα, γιατί απλά του είναι άγνωρη. Οταν ένα φεγγάρι με πήρε στη δούλεψή του, για οργάνωση της επιχείρησης του, γνωστός εργοστασιάρχης κι είδα να υποφέρει στην προσπάθειά του να μαζώξει και να σκορπίσει λεφτά, και να μένει σε ένα απαράδεκτο δωμάτιο – γραφείο μαζί με κατσαρίδες και ποντίκια, σταμάτησα, τον κοίταξα κατάματα και το αποτόλμησα:
– Κύριε Δημήτρη, του λέω, αν μου έδιναν ένα εκατομμύριο το μήνα και να μένω σε αυτόν τον χώρο, δεν θα δεχόμουνα.
– Γιατί το λες, είπε ενοχλημένος.
– Γιατί αυτό δεν είναι ποιότητα ζωής…..
– Και τι είναι ποιότητα ζωής, ρώτησε.
Του έπιασα κουβέντα, έφυγα.
Σε λίγες μέρες, με πολύ χαρά ανταποκρίθηκα στο κάλεσμά του να πιούμε μαζί δυο ούζα στο ίδιο δωμάτιο που από αχούρι το είχε μετατρέπει σε παλατάκι.
Ήταν το ευχαριστώ του.
Είναι κι άλλοι που απολαμβάνουν της πλουτοκρατίας τα αγαθά, ταξίδια, ρούχα, στολίδια και φαγητά λουκούλλεια. Με συναισθήματα, νεκρωμένα.
Δεν ξέρουν τι σημαίνει στον απόσκιο το βαθύ μιας ακακίας ή του πλάτανου ή στη βρεμένη άμμο να απλώνονται ομπρός του απαράμιλλης ομορφιάς και γεύσης άφθονα της φύσης τα αγαθά, ανόθευτα, πολύτιμα και να τα απολαμβάνεις με το φίλο σου, συντροφιά των γλάρων το φτερούγισμα, των κουδουνιών τη συμφωνική μουσική, ή των τζιτζικιών το άοκνο τραγούδημα την κάθε στιγμή που φεύγει. Δεν ξέρουν πως ετούτο λέγεται ευτυχία και την τυφλογυρεύουν σε παλάτια, λιμουζίνες και ρούβλια.
Θαρρώ φίλοι μου αγαπημένοι ένα πινάκιο μοσκομυριστό φαγί με μια κούπα κρασί, συντροφιά τον άνθρωπό σου μας φτάνει, όπως και τα δυο τετραγωνικά μέτρα γης που μας είναι περισσευούμενα.. Τα υπόλοιπα είναι παραπανίσια, χρονοβόρα, ψυχοφθόρα, φθοροποιά.
Θυμάσαι και το…
Μία αστραπή η ζωή μας….
…μα προλαβαίνουμε,
….του Νίκου Καζαντζάκη το στοχασμό;
* gkamvysellis@yahoo.gr
