Αυτός ήταν ο τίτλος του αφιερώματος στο 3ο κρατικό κανάλι για την Ποντιακή Γενοκτονία…
Εξαιρετικές αναφορές ούτως ή άλλως αυτές τις ημέρες που έκλεισε ένας αιώνας κι ένας χρόνος ακόμη… από τον Μάη του ‘19.
Ωδή στον Ποντιακό Πόνο.
Ενα δίωρο μουσικό πρόγραμμα αξιώσεων, που, απαιτούσε προπαιδεία και προσλαμβάνουσες, για να εννοήσουμε την εκλέπτυνση και το επίπεδο της εμπνευστικής προσφοράς στην Ιστορική Μνήμη!
Με πρόταξη των δύο μέγιστων εμβλημάτων του Ποντιακού Ελληνισμού, και με αφήγηση σπαρακτική και ρωμαλέα, κύλησε το δρώμενο, θαυμαστά, συγκλονιστικά!
Ο Σταυρός, το Σύμβολο του Χριστιανισμού, εξάλλου, που κράτησε την παρηγοριά της φυλής στα δεινά και την φρίκη, και ο κεμεντζές, ο κεμανές!
Η “φιαλόσχημη” της λαϊκής λατρείας, η λύρα η ποντιακή, που κράτησε στις χορδές της τον στεναγμό αυτούσιο, ή μετουσιωμένο σε ήχους του “Ευξείνειου κυματισμού”, ή σε κραυγή παράπονου για την ασχημεία, που χαράκωσε τη ζωή σ’ όλα τα στάδια, και σ’ όλες τις εκφάνσεις…
«Οι τσέτες!… σκίζουν σπαθίζουν τις καρδιές, και διαλύουν τη Ζωή σαν κλαράκι στο πρωτάνεμο τ’ Απρίλη… “Θυμωμένος” ο αφηγητής, κοιτάζει τη λύρα, λεγοντάς την “καταραμένη” γιατί εκείνη δεν άφησε τον λαό του ποτέ να λησμονήσει την “πεθυμισιά”… Πολυφωνία αγγέλων εκπατρισμένων με καμμένα τα φτερά…
Οργανο, μήτρα της πυρίχης και στάχτη του κορμιού μας…».
Τραγούδια, τραγούδια, τραγούδια… Κι ο Σταυρός να κλίνει, να ανάγεται, και να ίπταται, κατά το δοκούν, κι η λύρα, να επιμένει στο ιδίωμα, αλλά και σε έντεχνα λόγια στα οποία, να πω μόνο την αναθύμισή μου…
Της ερμηνείας του αείμνηστου Χρύσανθου, εκείνου του αηδονιού του Πόντου, που πρώτος, “ουρανέ μου” απέδωσε Νίκο Γκάτσο, σημαδεύοντας τον στίχο…
Ο αφηγηματικός λόγος αμιγώς λογοτεχνικός, με τα Ιστορικά στοιχεία σε μορφή λανθάνουσα, ωστόσο, εκείνες οι ωμότητες σε “πλουραλισμό…, αναθυμήματα πικρά… Ξεριζωμοί, διωγμοί, φωτιές, σφαγές, βιασμοί, για τους οποίους δόθηκε έμφαση σε θεατρικό μονόλογο “ιντερμένδιο”. Ωραία πράγματα!
Για να μην ξεχνούμε…
Ούτε την Ανάσταση των Ποντίων με πείσμα και θέληση για Ζωή.
Δέηση Πόντου
1 Comment
Αφήστε ένα σχόλιο
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
Για την επανάληψη της “ΔΕΗΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ” και το σπαρακτικό άγγιγμα της Ιστορικής Μνήμης του Ποντιακού Ελληνισμού, ευχαριστούμε από καρδίας, οι απανταχού της γης Ποντιακής καταγωγής Έλληνες, την έξοχη Κρητικοπούλα και θυγατέρα του Καστελλίου Χανίων Φωτεινή Σεγρεδάκη: Έτσι, πάντα, λειτουργεί η Φωτεινή, θαρρείς και γεννήθηκε ν’ ακολουθεί πιστά τον κακοτράχαλο δρόμο του Ελληνισμού και Ρωμιοσύνης. Κι ο λόγος της σπαθί, ίδιος με την αιώνια κι ακατάλυτη δύναμη του ανεπανάληπτου Κρητικού λαού που τρέχει και σκέπει όλον τον Ελληνισμό!…
Υ.Γ. Οι γονείς της αείμνηστης μητέρας μου Σοφίας από περιοχή της Τραπεζούντας Πόντου, κυνηγημένοι κι απάνθρωπα βασανισμένοι, εκριζώθηκαν από τις χαμένες πια πατρίδες τους κι ύστερα από απίστευτη [είναι αδύνατη η περιγραφή] πορεία [Μυτιλήνη – Πειραιάς, Μεσσηνία] εγκαταστάθηκαν στο Διαβατό Βεροίας [το γενέθλιο καμπίσιο χωριό μου, λίγα χιλιόμετρα κάτω από την πόλη της Βεροίας] Εκεί, σαν σε θαύμα, κατέληξε κι ο πεντάρφανος πατέρας μου Παύλος, που αυτός γεννήθηκε στην αγιομάνα -αγιότοπο της Νικομήδειας, ακριβώς στον μυχό της Προποντίδας και 40 μίλια περίπου από την Κωνσταντινούπολη. Οι γονείς του πεντάχρονου τότε Παύλου – πατέρα μου- σφαγιάστηκαν άγρια από τους “Τσέτες” [Τούρκοι άτακτοι στρατιώτες], μπροστά στα έντρομα παιδικά μάτια του, ενώ τα υπόλοιπα τέσσερα αδέλφια χάθηκαν στα δάση της Νικομήδειας και της ευρύτερης περιοχής της ιστορικής Βιθυνίας. Οι “τσέτες” με τα άλογά τους, τελικά τον έφεραν και τον άφησαν -πεντάχρονο κι έρημο παιδί- στο Κέντρο της γνωστής συνοικίας του Γαλατά της Κωνσταντινουπόλεως. Στη συνέχεια, με την μέριμνα του Ορθόδοξου Ελλ. Πατριαρχείου, ο μικρός Παύλος οδηγήθηκε και για δύο χρόνια φοίτησε στο γνωστό ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ -ξύλινο πολυώροφο κτίριο- στο νησί Πρίγκηπος στα Πριγκηπόννησα. Στα 7-8 χρόνια του έφτασε με άλλα προσφυγόπουλα στον Πειραιά και το Ελληνικό δημόσιο τον σπούδασε την τέχνη – επιστήμη της γης, δηλ. γεωπόνο. Τα τρία μεγαλύτερα αδέλφια του τα συνάντησε ύστερα από 10 ίσως 15 χρόνια, την δε μεγαλύτερη αδελφή του, την θεία μας Κυριακούλα την βρήκε ύστερα από 35 χρόνια στην Αθήνα και την έφερε στο χωριό μας. Με τον γεωπονικό κλήρο [χωράφια] στον όμορφο κάμπο της Ημαθίας, ο πεντάρφανος πατέρας μου γνώρισε και την πανάξια Πόντια μητέρα μου στο Διαβατό: Λέγεται Διαβατός, διότι από το χωριό μας “διάβηκε” – πέρασε- ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, πηγαίνοντας να μυήσει στον Χριστιανισμό τους ευγενείς Βεριώτες. Σ’ ευχαριστούμε θερμά αγαπητή μας Φωτεινή. Φιλικά Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος, οικονομολόγος ΧΑΝΙΑ.