Διανύουμε μια πολιτική περίοδο, που δεν συνιστά καμία κανονικότητα, που ευαγγελίστηκε ο κ. Μητσοτάκης μετά τις εκλογές του 2019. Η απαξίωση του πολιτικού συστήματος και η φτωχοποίηση της μεγαλύτερης μερίδας της κοινωνίας δημιούργησε χαρακτηριστικά του διχασμού. Ο δικομματισμός κατέρρευσε και τα πράγματα ωθήθησαν στη συνάντηση στον χώρο της αριστεράς ευρύτερων πολιτικών ομάδων. Η αξιοπιστία της χώρας έφτασε στο ναδίρ από το 2011 έως το 2012, όπου τις ανεξέλεγξτες συνθήκες κλήθηκε, να τις αντιμετωπίσει η κυβέρνηση Παπαδήμου.
Τότε αναδιαρθρώθηκε το χρέος με το PSI με κούρεμα κατά 52% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων, που κατείχε ο ιδιωτικός τομέας, περί τα 110 δισ. ευρώ, ενώ χορηγήθηκε ένα δάνειο 130 δισ. ευρώ. Πρόκειται για “αναδιάρθρωση χρέους” πρωτοφανές στα οικονομικά χρονικά, που είχε επιτυχία κατά 95%. Τούτο έγινε, διότι πριν αποφασισθεί μέχρι να πραγματοποιηθεί, δόθηκε η ευκαιρία σε ορισμένους να ξεπουλήσουν, όσο όσο τα ελληνικά ομόλογα. Ακολούθησε μια τριετία κοινωνικών συγκρούσεων, καθώς η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά δεν κατέστη ικανή, να αντιμετωπίσει την καταιγίδα, μετά την κυβέρνηση Παπαδήμου.
Το πολυκερματισμένο πολιτικό σύστημα, ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ, να το φέρει σε κάποια ισορροπία και να παίξει κρίσιμο ρόλο με την Τρόικα, τους Θεσμούς, με κυβέρνηση μικρού δικομματικού σχήματος, την ώρα που ανεδεικνύετο ένας λαϊκισμός ο οποίος δυστυχώς, συνεχίζει, να έχει απήχηση στην κοινωνία και σήμερα.
Τώρα Μάιος 2022, μετά 10 χρόνια εκείνο, που έχει απομείνει είναι η υπονόμευση της δημοκρατίας με τη ρητορεία του μίσους, εναπόκειται δε στον Ελληνικό λαό να την ανατρέψει. Μεγάλο τμήμα της κοινωνίας έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στα πολιτικά κόμματα και αναζητά νέους τρόπους έκφρασης του πολτιικού συστήματος, γι’ αυτό βλέπουμε συνέδρια των τριών μεγαλύτερων κομμάτων, το ένα μετά το άλλο για ν’ ανασυγκροτηθούν και εν όψη εκλογών ν’ αποκτήσουν την πρωτοκαθεδρία.
Σηματοδοτείται, έτσι, η δημιουργία διπλών εκλογών για ν’ άποφευχθεί το τέλος του δικομματισμού, σαν αυτό, που έφεραν οι εκλογές του 2012. Ως φαίνεται, όμως, αυτή η επιδίωξη είναι δύσκολο να πραγματοποιηθεί, λόγω έντονων συναισθημάτων οργής και αγανάκτησης του κόσμου, που παίρνει πρόγευση για το μέλλον, ένεκα των εξελίξεων της πανδημίας, της απορφάνωσης του κράτους από τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του, τις ραγδαίες αυξήσεις του κόστους ζωής και τις ελάφρότητες με την όποια αντιμετωπίζονται αυτά τα φαινόμενα απ’ τους κυβερνητικούς παράγοντες.
Οι εκλογές, όποτε γίνουν, θα έχουν τη σφραγίδα της βαθειάς κρίσης στην οικονομία, της συρρίκνωσης των εισοδημάτων μισθωτών και συνταξιούχων και τις συνεχώς αυξανόμενες τιμές των βασικών προϊόντων διατροφής. Πρόκειται για μια επερχόμενη δύσκολη εποχή, όμοια με αυτήν του 2012-2015 όπου θα προκαλέσει, ίσως, πρωτοφανείς εντάσεις. Το μόνο πράγμα, που θα μας σώσει, είναι να πρυτανεύσει σοβαρά και έντιμα ο πολιτικός λόγος και να λειτουργήσει ανεπηρέαστα το πολίτευμα, που είναι προϊόν σύγχρονων ευρωπαϊκών δημοκρατικών αξιών.
