Για να μπορώ να κάθομαι σε παραδοσιακό Κρητικό καφενείο κατά μονάς και αυτό να μην θεωρείται παρεξηγήσιμο.
Για να εκφράζω απερίφραστα και κατηγορηματικά τη γνώμη μου χωρίς να αισθάνομαι την ανάγκη να προσθέσω άμεσα… ίσως, μπορεί, δεν είμαι και σίγουρη…
Για να μπορούσα να θέσω υποψηφιότητα για πρωθυπουργός χωρίς να πρέπει να έχω θητεύσει προηγουμένως ως απατημένη πρώην πρώτη κυρία.
Για να μη χρειάζεται να διορθώνω σε κάθε σχεδόν επίσημο έγγραφο το «αιτών» σε «αιτούσα» και το «δηλών» σε «δηλούσα».
Για να μη μπορεί να αποδίδεται κάθε ομολογουμένως δίκαιο και απολύτως δικαιολογημένο ξέσπασμα αγανάκτησης σε ορμονικά αίτια.
Για να μη χρειάζεται να προσπαθώ να συμβαδίζω με άπιαστα πρότυπα ομορφιάς. Οι γκρίζοι κρόταφοι να προσδίδουν γοητεία και τα επιπλέον κιλά κύρος και στιβαρότητα.
Για να μη με νοιάζει ποτέ αν η τσάντα μου ταιριάζει με τα παπούτσια μου, το κραγιόν με το μανό μου, η μια κάλτσα μου με την άλλη.
Για να θεωρούμαι επιλεκτικός περιζήτητος γαμπρός και όχι απελπισμένη παράξενη γεροντοκόρη με το που θα περάσω τα τριανταπέντε.
Για να ήμουν εννιάχρονος μπόμπιρας και να παίζω μπάλα σε αλάνα με τους φίλους μου χωρίς καμία άλλη έγνοια στον κόσμο.
Για να μην έχω γεννηθεί από το πλευρό κανενός.
Τελικά όμως, δεν θα άλλαζα με το τίποτα το ότι είμαι γυναίκα!
It’s a woman’s world άλλωστε…
*φιλόλογος
