Δεκάλογος στην “Τίμια Ωριμότητα” των Γονιών μας… Eλάτε… Ελάτε…

• Ν’ αγγίξουμε με φροντίδα και τρυφεράδα τις ρυτίδες του προσώπου τους και να μετρήσουμε τις αιτίες που δημιούργησαν την “ιερογλυφική παρουσία” τους στο μέτωπο της “εγγραφής”!!
• Να μουρμουρίσουμε παρέα τους το φάλτσο τραγούδημα της αγάπης… Εκείνα τα στιχάκια που έθρεψαν τις γενιές τους, και να συλλέξουμε το ροσόλι από τις μνήμες τους…
• Να πούμε λόγο “υιοθετημένο” μας, δέκα φράσεις που συνήθιζε ο φευγάτος γονιός μας, ζωντανά ψήγματα μνημοσύνης…
• Να σκύψουμε, να μιλήσουμε με γλυκύτητα και χιούμορ, για την εμφανή φθορά των δεξιοτήτων τους, και τη φυσική βραδύτητα των κινήσεων…
• Να τους γεμίσουμε το κρασοπότηρο με το κατακόκκινο πιόμα της χαράς, και να επαναλάβουμε το δικό τους όρκο στο κρασί που πίνω…
• Ελάτε να “ασκήσουμε” τη σταθερότητα των δακτύλων τους, προσφέροντάς τους την κούπα του καφέ γεμάτη και ζεματιστή, και μυρωδάτη!
Μπορούμε να το διασκεδάσουμε δεόντως, όταν ο παππούς θα αρνείται γκρινιάζοντας στην κερά του, να βουτήξει το κουλουράκι της, στο χάσικο καϊμάκι του…
• Ελάτε να “συμεριστούμε” το θυμό τους, για το ότι «χάλασε ο κόσμος» παιδί μου, κι οι πολιτικοί, ούλοι τους τα ίδια είναι… σκ…
• Αξίζει, να ρωτήσουμε τον παππού, τον γονιό μας, αν την αγάπησε τη συμβία του, που την έχει, λέει, πενήντα εφτά χρόνια στη κεφαλή ντου…
– Εκείνη μ’ αγάπησε!! Θα μας πει με ύφος που δεν σηκώνει αντίρρηση.
• Οταν όμως τον ξαναρωτήσουμε τολμηρά, για το ποια…. γυναίκα του αρέσει, θα μας πει, είναι σίγουρο, όπως ο Βάρναλης, με μιαν “αρσενική πονηριά” να ορχιέται στο βλέμμα του,
– Του αλλουνού! Του αλλουνού η γυναίκα…
Αυθωρεί τότε, δικαιούται ο παππούς κι ο γονιός, μια… toccare στιβαρή, να σμίξουμε με τις γραμμές των κουρασμένων χεριών του, και τις ωραίες διαδρομές ενός βίου, αξιωμένου!
• Να τους παρακαλέσουμε ξανά και πάλι, να προσευχηθούν για την Ειρήνη, τη Δικαιοσύνη του κόσμου μας, του ταλανισμένου από την αλαζονεία, τη σκληρότητα και το κρίμα… Οι γενιές τους, είχαν πάντα, εντιμότερο διάλογο με τον Θεό… Ακόμη και εκεί που κείτονται, με το λουλουδάκι της θύμησής μας, θα μας ακούσουν, σήμερα…
Κι εμείς, με τον “ιδιόμελο” ψάλτη ήχο, και με παρείσφρηση ακριβή, στο χρόνο και το μάρμαρο, θα τους τιμήσουμε… Το αξίζουν!
Μη ξεχνούμε, πως, ολόκληρος Ρωμανός ο Μελωδός, την Πρωτομηνιά του Οκτώβρη, την ημέρα τους, θα τους αφιερώσει όλα του τα κοντάκια… και τα χίλια!! Ναι, ναι, και τα χίλια!…