…Δεκέμβρης…

Καλό μήνα… Ας τον περιδιαβούμε πολιτισμικά, ιστορικά… Με την Ενωση την πρωτομηνιά του, έτσι μονολεκτική της Νήσος με την Μητέρα της, την Ελλάδα!
Σήμερα που διαβάζεται, Δευτέρα και τρεις, αγιασμένη “γιορτή” για τα Ατομα με Ειδικές Ανάγκες. Ας υποκλιθούμε στις μειονότητες, μ’ ένα λόγο κι’ ένα χάδι. Δεν μπορεί κάποιον δέκτη θα βρουν…
Ενας μεγάλος βάρδος των λαϊκών δρόμων, τρόπου εννοιείται εκτέλεσης, αισθαντικών ερμηνειών, αναχωρεί… Ο Πάνος Γαβαλάς τραγουδά κιόλας για τους αγγέλους…, «είν’ η ζωή μια θάλασσα»…
ΗΜΕΡΑ Εθελοντισμού ασφαλώς, κι επίσης αφήνει τον κόσμο που διέπρεψε, ο μέγας, Νέλσον Μαντέλα…
Στις 8 του Χριστουγεννιάτη, ο θρύλος της Ροκ Τζων Λένον σε χειροκροτήματα πολλά περνά στην άλλη όχθη, και “Τα Δικαιώματα του Ανθρώπου” στο τραπέζι “σαρκώνονται” με περισυλλογή στην ημερομηνία… Η γέννηση του Γ. Δροσίνη, λαμπυρίζει την προοπτική της Ποίησης… και η Σώτια Τσώτου που τίμησε τον κοινωνικό στίχο, όσο κανείς ίσως, γυναίκα σίγουρα, μας αφήνει και το καλαντάρι βρίσκεται στις 9/12.
Ενας έξοχος ποιητής- στιχουργός, κλείνει τα μάτια του για πάντα, ενώ μια “πιρόγα” υποκλίνεται κλαίουσα και πονεμένη στο γεγονός… Ομως ο Αλκης Αλκαίου, δεν την νοιώθει πια…
Το ΠΑΙΔΙ, “γιορτάζει” σήμερα… Το ΠΑΙΔΙ, και, όλο και κάτι γίνεται για τούτο το πλασματάκι που, από τους μεγάλους περιμένει…
Δέκα τρεις του Βροχάρη, και ο “Σερ” του λαϊκού τραγουδιού του Μίκη, του Ξαρχάκου, βλέπει το φως του κόσμου σε μια φτωχογειτονιά της Αττικής…
Μα, και τα Καλάβρυτα είναι εδώ! Φέγγουν στην ιστορική δέλτο, με το αίμα των εκτελέσεων, το δάκρυ τον πόνο και την οδύνη, για τους χίλιους συνολικά νεκρούς τον μαύρο Δεκέμβρη του ’43…
Η εμβληματικότερη, ίσως, μορφή του σινεμά, ο Πήτερ ο Τουλ αποχαιρετά τα εγκόσμια, αφου εκόμισε στο Ηθος και της Τέχνης, κι ένας μέγας της Ποίησης των αγώνων και οντότητα ισχυρή της εντιμότερης ελληνικότητας ανεβαίνει στα ουράνια, πλήρης και φωτισμένος την Αναγνώριση… Ναι. Ο Κώστας Βαρναλής μας άφησε… Η ίδρυση της Αυτόνομης Κρητικής Πολιτείας χαιρετίζεται ελπιδοφόρα, και μια απώλεια με θλίβει τρυφερά… Είναι εκείνη της Σεζάρια Εβόρα… Το αηδόνι, τραγούδησε χαμηλόδωνα τους καημούς του Πράσινου Ακρωτηρίου, κι όμως ακούστηκε σ’ ολόκληρο τον πλανήτη…
Ο Ιταλός γόης Μαρτσέλο Μαστρογιάννη δεν κατοικεί πια στην χώρα των κατακτήσεων, η Εμίλυ Μπροντέ δώρισε τις απαράμιλλες σελίδες της στο μέλλον, και συνταξίδεψαν ικανοποιημένοι γι’ άλλα μέρη…
Γεννιέται όμως η Εντιθ Πιαφ! Εκείνο το “σπουργιτάκι” έμελε να μαγέψει την υφήλιο με τη φωνή της, ο μήνας στην εικοστή του μέρα…, και: Ναι… Το κρίμα συντελείται στην Τεργέστη. Συλλαμβάνεται ο Ρήγας!… Εθνεγέρτης, κι εθνομάρτυρας, στρέφοντας τον βίο του προς τη  Θυσία… ΔΕΝ είναι μακριά…
Εδώ στην Ελλάδα, δύο αγαπημένα μου πρόσωπα, ο ακαταμάχητος Σεραφείμ Φυντανίδης κι ο χαρισματικός Νίκος Δημητράτος, αχ Νίκο, “Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα” συνεννοήθηκαν ως φαίνεται να μην κοιτάξουν πίσω τους. Ποτέ πια… Ενα δικό μας παιδί κορίτσι χάνει τη μάχη με τον κακρίνο, και παραδίνεται στην ήττα της, πενήντα μόλις χρονών… Η Λουκία Ρικάκη άφησε την σηνοθεσία να κλαίει για κείνη με λυγμούς και η Μάγια Μελάγια η πάλαι ποτέ γλυκιά σκερτσόζα του αρχοντορεμπέτικου, κλείνει τα υπέροχα μελένια της μάτια… και τέλος, ένας στιβαρός στοχαστής και λόγιος, μείζων των Ελληνικών γραμμάτων “συμφιλιώνει” το έργο του με τον μέλλοντα χρόνο, γιατί βιάζεται να φύγει…
Είναι ο Μάριος Πλωρίτης.