Δεν διδαχθήκαμε από το “Σκοπιανό”;

Βλέποντας τα συλλαλητήρια συμπαράστασης από, δικαιολογημένα ανήσυχους πολίτες, ο νους μου πηγαίνει στα συλλαλητήρια που γίνονταν το 1992 για το “Σκοπιανό”. Και τότε οι πολίτες κλήθηκαν να στηρίξουν την «εθνικά περήφανη γραμμή» που δεν ήθελε κανένα συμβιβασμό στ’ όνομα. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.
Μακροπρόθεσμα, θα μπορούσε να αποβεί θετική για τη χώρα η κατά τον κ. Δραγασάκη «βίαιη ωρίμαση» και ενσωμάτωση του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική ευθύνη, ώστε πατώντας στο έδαφος της πραγματικότητας να αποτελέσει ένα χρήσιμο αντίβαρο στα κόμματα που, μέχρι τώρα, μονοπωλούσαν την εξουσία. Πάντα, όσο μακρύτερα είναι ένα κόμμα από την κυβερνητική ευθύνη, τόσο περισσότερο απομακρύνεται από την πραγματικότητα, πλησιάζοντας έτσι στον ρόλο ενός «κόμματος διαμαρτυρίας». Η εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην κατάργηση της «ουράς του μνημονίου», ετσιθελικά, ανύψωσε πράγματι την αυτοσυνείδηση της χώρας. Ομως, η εμμονή σε όλες τις υποσχέσεις, πέρα από ένα σημείο, αποπροσανατολίζει και δημιουργεί ψευδαισθήσεις. Για να γίνω καλύτερα κατανοητός, θα συγκρίνω τις υποσχέσεις αυτές με τις εξαγγελίες για την άμεση κατάργηση της δουλείας από τον ακτιβιστή Γκάρισον στην Αμερική, σε αντίθεση προς τις προσεκτικές εξαγγελίες του τότε Προέδρου, Λίνκολν: Επειδή ο Γκάρισον δεν είχε καμιά κυβερνητική ευθύνη, γι’ αυτό μπορούσε, άνετα, να ζητά την άμεση και πλήρη απελευθέρωση των μαύρων. Αντίθετα, ο Λίνκολν όφειλε να κινείται πολύ επιφυλακτικότερα, «για να διατηρήσει την ένωση και να αποφύγει την απόσχιση των μεθοριακών Πολιτειών οι οποίες επέτρεπαν τη δουλεία». Γι’ αυτό «ψαλίδιζε και προσάρμοζε το θέμα της δουλείας, προκειμένου να πείσει τον λαό να κάνει μικρά βήματα προς την κατεύθυνση της αντιμετώπισής του». Σε αντίθεση προς τον λαϊκισμό και τον ακτιβισμό, η υπεύθυνη πολιτική πρέπει να λογαριάζει τα αποτελέσματα και τις παρενέργειες από τις υποσχέσεις που δίνει. Παρόλ’ αυτά, από τον πόλεμο του 1897 και το “Σκοπιανό”, μέχρι και το θέμα των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών μας στην Ευρωζώνη, βλέπουμε συχνά κάποιους να “πείθουν” τον λαό προς ριψοκίνδυνες και μοιραίες αποφάσεις, για να έρχονται μετά οι ίδιοι να ισχυρίζονται ότι δεν μπορούν να κάνουν πίσω στην «απόφαση του λαού»! Από την αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία μέχρι σήμερα, ο λαός δεν τρέχει από μόνος τους προς ακραίες λύσεις. Πάντα κάποιοι τον εξωθούν προς αυτές.
Σε δημοσκοπήσεις πριν τις εκλογές, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού (γύρω στο 80%) ήταν υπέρ της παραμονής μας στην Ευρωζώνη. Είναι φανερό ότι ένα μέρος των πολιτών, που θέλει να μείνουμε στο ευρώ, ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο από αποδοκιμασία στην προηγούμενη κυβέρνηση, αλλά και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ διακήρυσσε ότι «δεν βλέπει μέλλον εκτός ευρώ». Πολλοί συμπολίτες μας δεν συνειδητοποίησαν ίσως ακόμη, ότι ήδη από τις 9 Φεβρουαρίου, πρωτοκλασάτοι υπουργοί αναγνωρίζουν αυτό που αρνούνταν και εξόρκιζαν πριν τις εκλογές: Οτι δηλαδή δεν αποκλείεται να γίνει το μοιραίο κατά τη διαπραγμάτευση, και να οδηγηθούμε μόνοι μας εκτός ευρώ. Αλήθεια, πώς μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός, ότι το ενδεχόμενο να βγούμε από την Ευρωζώνη -απομονωμένοι και χωρίς χρηματοδότηση- δεν ειπώθηκε πριν τις εκλογές, αλλά ακούγεται εκ των υστέρων, όταν είναι ήδη πολύ αργά; Κάτι ακόμη: Σε περίπτωση που βρεθούμε εκτός χρηματοδότησης, σχεδιάζεται, πράγματι, να «βγούμε σε επαιτεία» στην Αμερική, τη Ρωσία, την Κίνα -όπως είπε ο υπουργός, κ. Καμένος;
Προσωπικά, είχα επηρεαστεί από τη νηφαλιότητα του κ. Δραγασάκη και έτρεφα ελπίδες για την επιβολή των “ρεαλιστών” επί των “δογματικών” στελεχών. Αρχίζω ν’ αμφιβάλλω αν υπάρχει πράγματι διαχωριστική γραμμή μεταξύ τους.