Κύριε διευθυντά,
παραφράζοντας το γνωστό ρατσιστικό ανέκδοτο με τον «μαύρο», θα μπορούσε ίσως να ειπωθεί και αυτό.
Άλλωστε η αλήθεια διαστρέφεται, ασελγείται και το δίκιο κακοποιείται ανέκαθεν και ανηλεώς μέσα στον καπιταλισμό. Ειδικά δε στις μέρες μιας προχωρημένης βαρβαρότητας και επί παντός του κατεστημένου επιστητού.
Κάπως έτσι λοιπόν στα μυαλά των κυρίαρχων ο εργάτης αλέθεται στα ανθρωποφάγα μηχανήματα του εργοδότη ένεκα της «αυτοκτονικής του απροσεξίας». Εκείνα που χαρίζουν μουχλιασμένα ψίχουλα στον χειριστή τους (κλέβοντας τη ζωή του μεταφορικά και ενίοτε κυριολεκτικά), περισσά κέρδη στο αφεντικό και την πολυπόθητη συλλογική τάχατε ανάπτυξη, που τόσο «εκστασιασμένα» απολαμβάνει ο λαός.
Άλλο τόσο ο αστοιχείωτος μαθητής εντελώς «αταξικά» και σφαγιαστικά δεν αξίζει το προνόμιο των σπουδών. Τουναντίον του ταιριάζει «περίφημα» η εργασιακή εκμετάλλευση ανηλίκων και τυπικά οριζόμενη σαν «ευεργέτημα» μαθητείας. Ήδη το σύγχρονο παιδομάζωμα αμούστακων ειλώτων απλώθηκε στα πιο ευάλωτα ορφανοτροφεία και αναμορφωτήρια!
Παρόμοια με την ίδια λογική λιθοβολείται το παράγωγο και ποτέ η γεννοβόλα κοινωνική μήτρα. Ένοχος ως εκ τούτου ανακηρύσσεται ο άξεστος γυναικοκτόνος και επουδενί ένα σύστημα, το οποίο έχει θεμελιώσει την υπόσταση του επάνω σε μακραίωνα αγκωνάρια άσκησης πολύπλευρης βίας (διαχέοντας την μοιραία στο εποικοδόμημα) από την εκάστοτε απαίσια ολιγαρχία σε βάρος της πλειοψηφίας.
«Άγιος» ο κρατικός αυταρχισμός, τα αντιδραστικά νομοθετήματα, τα αστυνομικά χημικά και ρόπαλα, μέχρι αραιά και που οι «εξοστρακισμένες» σφαίρες. Εφόσον ο απεργός αντιστρατεύεται την ομαλή τροφοδοσία με αγαθά και υπηρεσίες (εξ ου μήπως και η πείνα μας;), ο διαδηλωτής διασαλεύει την ομαλή ροή της τερατούπολης, ο υποστηρικτής του περιβάλλοντος αποθαρρύνει τις «κοσμογονικές και με οικολογική ευαισθησία» επενδύσεις.
«Επάρατη» επίσης και η φύση. Επιμένει να βρέχει πνίγοντας και ρημάζοντας, να σείει τα σωθικά της με τον εγκέλαδο σκοτώνοντας και ισοπεδώνοντας, να φιλοξενεί μη πυρίμαχα δάση απανθρακώνοντας ανθρώπους και περιουσίες. Οι εγκληματικά τώρα ανεπαρκείς και αδιάφοροι μηχανισμοί της πολιτείας; Μα «αθώοι» φυσικά και με δικαστική βούλα.
«Καταδικαστέοι» οι εκπαιδευτικοί καθότι αρνούνται και απορρίπτουν την αξιολόγηση τους, η οποία θα κρίνει (και τιμωρήσει προφανώς) αν θα μετατραπούν ή όχι σε παιδονόμους και μεταλαμπαδευτές της υποταγής.
Στον Καιάδα της ανεργίας όσοι νέοι είναι ανίκανοι να συντάξουν ένα δελεαστικό βιογραφικό.
Ξεκλήρισμα στην αγροτιά, μιας και δεν χαρακτηρίζεται από την ευλυγισία της αναπροσαρμογής σε καινοτόμες καλλιεργητικές επιλογές.
Πίσσα και πούπουλα στις «γεροντοκόρες» της πατρίδας επειδή προτάσσουν την επιστημονική σταδιοδρομία τους με συνέπεια τη δημογραφική γήρανση. Την «μάλλον» άσχετη με τα μνημόνια και τη φτώχεια.
Μνημόνια διαταγμένα κυρίως από διεθνείς λήσταρχους με σκοπό υποτίθεται να νοικοκυρέψουν τη χώρα και αποκαταστήσουν την ανισορροπία παραπανίσιας κατανάλωσης από τα παραγόμενα. Μολαταύτα αν και ξοδεύουμε πια για τον βιοπορισμό απελπιστικά λιγότερα από πριν, αν και στράγγιξαν τις αποταμιεύσεις, φορτωθήκαμε βαρύτερα χρέη!
Τσεκούρι και ανάθεμα στους ανεμβολίαστους. Συγχωνεύουν κλινικές και νοσοκομεία, δεν αυξάνουν τις ΜΕΘ, προξενούν μολυσματικό συνωστισμό στα συγκοινωνιακά μέσα και στις ουρές έξω από πανεπιστήμια ή λέσχες.
Στον βυθό του Αιγαίου και του Έβρου οι φυγάδες από τις φωτιές του μακελειού των ιμπεριαλιστών, γιατί περιπίπτουν στο «θρασύτατο αμάρτημα» της θέλησης για επιβίωση.
Προπάντων μάλιστα, αφού «πασχίζουν» να αλώσουν τη «γη της επαγγελίας» μας, να νοθεύσουν την καθαρότητα της δουλικά προσδεμένης στο εξολοθρευτικό άρμα των αμερικανονατοϊκών φυλής μας και να μας αλλαξοπιστήσουν από τον δικό μας πατροπαράδοτο θρησκευτικό σκοταδισμό.
Στο πυρ το εξώτερον και το αντεθνικόν οι καταγγέλλοντες τις οικονομικά δυσβάστακτες αγορές πολεμικών σύνεργων ιπτάμενων, θαλάσσιων και χερσαίων. Με τα οποία οι δικοί μας άπληστοι μεγαλοαλεξανδρινοί αστοί αντάμα (ουραγοί δηλαδή) με τους πρωτομάστορες της οικουμένης στις συμφορές λαών και στην απειλή του πυρηνικού αφανισμού του πλανήτη θα «περιφρουρούν» τη σταθερότητα, ειρήνη και πρόοδο!!! Όχι μονάχα στην περιοχή μας, αλλά από το προχθεσινό Αφγανιστάν ίσαμε μεθαύριο στη νεοαποικιοκρατούμενη και λιμοκτονούσα ζώνη του Σαχέλ. Με πανάκριβο τίμημα; Πιθανόν ένα νέο ’22 και μια διχοτομημένη Κύπρο.
Επιπρόσθετα Παναγιωτόπουλε στις γκανγκστερικές εξορμήσεις σας σαν υποδεκανείς των Αμερικάνων ποτέ δεν μάτωσαν τα θρεφτάρια των βιομηχάνων και εφοπλιστάδων.
Ήταν όμως ο -άοπλος- δεκαοκτάχρονος κλέφτης, καθ’ έξιν παραβατικός; Κινήθηκε δήθεν επικίνδυνα ενάντια στα όργανα της «τάξης», αλλά χωρίς να τους προξενήσει μήτε καν μια αμυχή; Υπήρξε μια «τρομαγμένη» υπέρβαση των ορίων άμυνας; Η έρευνα των αρμοδίων θα «διαλευκάνει» με τόνους συγκάλυψης την υπόθεση και στη συνέχεια η δικαιοσύνη πριν φυλακίσει σε πολυτελή καταλύματα (αν κιόλας) τους δράστες, προκαταβολικά θα τους δείχνει την πόρτα της εξόδου.
Το θύμα ΣΙΓΟΥΡΑ ήταν πεινασμένος, εξαθλιωμένος και αιχμάλωτος στα πλαίσια ενός συντεταγμένου κοινωνικού αποκλεισμού. Νομοτελειακά και δυστυχώς αυτές οι αντικειμενικές συνθήκες – κακοί σύμβουλοι και με την απουσία ενός ευρύτερου μαζικού κινήματος «εκτροπής» της μιζέριας σε σωστές, διεκδικητικές και ωφέλιμες διαδρομές οδηγούν σε τέτοιες αδιέξοδες συμπεριφορές.
Η έκνομη δραστηριότητα (όπως και διαφορετικές πάμπολλες αρνητικές συνέπειες) των απόκληρων και δυστυχισμένων αποτελεί επακόλουθο ενός κολοσσιαίου και τερατώδους αίτιου. Της θεμελιακής, της καθ’ όλα «νόμιμης» κλοπής του πλούτου που δημιουργούν οι εργαζόμενοι από την βουτηγμένη στη χλιδή παρασιτοκρατία. Ο ένας είναι ταλαίπωρος κλεφτοκοτάς ζημιώνοντας τον φουκαρά γείτονα του και πέντε μόλις πόντους ψηλότερο βιοτικά. Ο άλλος διάγει βίο ζωντανεμένου παραμυθιού κατακλέβοντας «ευπρεπισμένα» (ο ίδιος βέβαια το ορίζει έτσι) ολάκερες μάζες.
Εξαιτίας αυτής της θεσμικής αδικίας το ένα δεινό συσσωρεύεται με ταχύ ρυθμό πάνω στο άλλο προκαλώντας μια ασφυκτική κατάσταση στους από κάτω. Από τις τραγωδίες στο Μάτι, τον αγιάτρευτο που αργοπεθαίνει, τον γκρεμοτσακισμένο κτίστη στο γιαπί, τον απελπισμένο αυτόχειρα και ανήμπορο να θρέψει τα παιδιά του. Τον φαντάρο με τη συναίσθηση ενός ενδεχόμενου να θυσιαστεί για αλλότρια ταξικά συμφέροντα.
Φτάνουμε έτσι στον νεαρό Ρομά. Ενώ καθόλου τυχαία μετά λίγες ώρες μετέπειτα τον συντρόφεψε στον Άδη ο εργάτης της Cosco. Για να σμίξουν λίγο αργότερα και οι δύο τους με την καινούρια ημερήσια θανατερή σοδειά του αδέσποτου (ελέω κυβερνητικής αναλγησίας) κορωνοϊού μετρώντας 25 στατιστικές μονάδες – ψυχές.
Ποικιλία λοιπόν στις μορφές εξόντωσης των βιοπαλαιστών. Σταθερά και συνολικά σαν ηθικός αυτουργός η επίσημη εξουσία. Λαμπρή η συνεπικουρία της δημοσιογραφικής ομίχλης ή χολής στην εκστρατεία παραπλάνησης της κοινής γνώμης και εξιλέωσης του κανιβαλικού φταίχτη, καπιταλισμού – ιμπεριαλισμού.
Ευαρέσκεια στο ακροδεξιό ακροατήριο με αυτό το φονικό και άλλη μια ευκαιρία μέσα στον καταιγισμό της εποχής για διατράνωση – επικαιροποίηση του μηνύματος, πως είναι αδίστακτες οι προθέσεις των επιτελαρχών για την υλοποίηση κατά κεραία και αδιάκριτα κόστους των αντιλαϊκών σχεδιασμών τους.
Οπότε η μόνη απάντηση στη σπαρακτική κραυγή και οργισμένη απορία του πατέρα του πυροβολημένου κατά ριπάς «μα γιατί να τον σκοτώσουν σαν σκυλί;» είναι ότι ζούμε σε ένα σύστημα, όπου η ζωή του λαού σε όλα τα τμήματά του (περιθωριακά και μη), η ευημερία και ασφάλειά του είναι το τελευταίο νοιάξιμο των κρατούντων. Αντίθετα και επιπλέον, η άνθιση η δική τους προϋποθέτει, συνεπάγεται τον δικό μας μαρασμό. Καθότι όμως η ανέχεια ΔΥΝΗΤΙΚΑ αποτελεί θετικό σύμβουλο για ξεφύτρωμα αντιστάσεων, η πολιτική της κακομοιριάς ζευγαρώνει καρπερά με την καταστολή, τρομοκρατία και φασιστικοποίηση.
Η τελευταία ουσιαστική και βαθειά διαπίστωση αυτής της πραγματικότητας εμπεριέχει με εξαιρετικό τρόπο και τη λύση του προβλήματος. Την πλέρια αυταπόδεικτη, την κραυγαλέα, μα και άλλο τόσο συσκοτισμένη ιδεολογικοπολιτικά και ξεδοντιασμένη οργανωτικά (με βαρύ μερτικό ευθύνης στην αριστερά της αυτομόλησης στο απέναντι στρατόπεδο) αναγκαιότητα ενός αγωνιστικού συναγερμού.
Τότε η αυτονόητη έκρηξη της αγανάκτησης των Ρομά στις απόμακρες συνοικίες σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης του θυμού θα μεταφέρονταν στο κέντρο την Αθήνας σμίγοντας με τη κτυπημένη από τα ΜΑΤ φωνή των δυνάμεων, που προχώρησαν σε πορεία καταγγελίας του περιστατικού αναδεικνύοντας τη σωστή του διάσταση.
Σπάζοντας την αυτοπεριχαράκωση θα μπολιάζονταν με την αντίληψη, θα κατακτούσαν τη συνειδητοποίηση ότι οποιουδήποτε είδους κατατρεγμός και βία (φυλετική, εθνικομειονοτική, έμφυλη, κ.λπ.) αποτελούν ομόκεντρους κύκλους γύρω από τον πυρήνα της ταξικής διαίρεσης και καταπίεσης της κοινωνίας.
Παρεπόμενα η αντιμετώπιση θα συγκεκριμενοποιούσε τον εχθρό στο πρόσωπο της άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστικών στυλοβατών της σε συνδυασμό με τους λογής- λογής υπηρέτες τους. Θα έντασσε και κλιμάκωνε τις κινητοποιήσεις με ένα πνεύμα ασυμβίβαστο και αντισυνδιαχειριστικό από το μερικό στο γενικό, από το δορυφορικό στο κεντρικό και από το άμεσο στην προοπτική της ταξικής χειραφέτησης.
Ο κάθε δεκαοκτάχρονος Ρομά είναι ο σκοτωμένος εργάτης της Cosco, ο Ζακ, ο Γρηγορόπουλος, ο Φύσας. Και όλοι μαζί μπορούν να γίνουν μια γροθιά πάλης, ώστε να αρχίζει η πλάστιγγα να γέρνει αποφασιστικά προς τη μεριά του δίκιου.
Μανώλης Καπετανάκης,
μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης
Αγαπητέ, φίλε, Μανώλη,
με γνωρίσατε στην αίθουσα του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου [Μ. Μπότσαρη], σε μια έξοχη ομιλία – παρουσίαση της Πρωτοβουλίας Αντίστασης, για το θέμα της αλόγιστης εξόρυξης ορυκτών και πετρελαίου και, βέβαια, της Προστασίας των υγιών Οικοσυστημάτων και του εν γένει Φυσικού Περιβάλλοντος [Αργός κι αιφνίδιος θάνατος του πλανήτη μας κ.λ.π]. Βέβαια, όπως γνωρίζετε, δεν ανήκω σε καμιά οργάνωση [είμαι και κάποιας ηλικίας], ωστόσο συγκινούμαι από συλλογικές προσπάθειες συνανθρώπων μας που νοιάζονται για την προστασία και διατήρηση της φυσικής ομορφιάς, η αλληλεξάρτηση της οποίας με τον άνθρωπο είναι ζωτικής σημασίας για τον σωστό κοινωνικό προσανατολισμό των ανθρώπων, όπου γης κι ανεξαρτήτως των όποιων διαφορετικών τους υπαγωγών – καταβολών. Πάντα εντυπωσιάζομαι με την συνεχή κι αγωνιστική αναζήτηση ενός κώδικα αξιών, αρετών, αρχών και με βρίσκεται πάντα συναγωνιστή σας στους κοινωνικούς δύσκολους αγώνες και τους στόχους σας για μια παγκόσμια κοινωνία ειρήνης, συμβίωσης, συνύπαρξης και δίκαιης διακυβέρνησης όλων των λαών του κόσμου.
ΩΣΤΟΣΟ, υπάρχουν κι ενστάσεις, μικρές διαφορετικές απόψεις και αντεπιχειρήματα, αφού με την επιστολή – άρθρο σας ΑΝΟΙΞΑΤΕ και κοινωνικό διάλογο, όπου ο κάθε συμμέτοχος του διαλόγου οφείλει να σέβεται το πρόσωπο των άλλων συμμετεχόντων.
Δυστυχώς, αυτές τις μέρες έχω ένα κρύωμα [δεν με πιάνει ο ιός για πολλούς λόγους υγιεινής ζωής] και λυπάμαι που δεν θα μπορέσω ν’ ασχοληθώ για μακρόν με το παρόν σχόλιο – διάλογο. Το σημερινό σου άρθρο, αγαπητέ Μανώλη, θαρρώ πως είναι το καλύτερο σου. Πώς γράφεις, άνθρωπέ μου, [Γιατρός άνθρωπος!] τόσο όμορφο, περιεκτικό, δεξιοτεχνικά γραμμένο λόγο θαρρείς είσαι κορυφαίος Φιλόλογος ή Λογοτέχνης! Και μια ροπή στην εξαιρετική αφήγηση με συνέχεια κι αλληλουχία, κι απίστευτη σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν, που μαρτυρεί ιδιαίτερο χάρισμα και ικανότητα. Βέβαια, Μανώλη, δεν είσαι μόνο εσύ που γράφεις τόσο αξιόλογα, σημαντικά και πανέμορφα κείμενα: λίγο πολύ όλοι σχεδόν που κινούνται στον άκρως κοινωνικό και δύσκολο άξονα των αξιών και των φυσικών δικαιωμάτων για την ανθρωπότητα της φτώχειας, ανέχειας, στέρησης, απομόνωσης και συνεχών διακρίσεων κ.λ.π. το ίδιο καλά κι ολοκληρωμένη είναι η γραφή και τοποθέτηση. Θυμάμαι, αγαπητέ Μανώλη, στο πέρας της τότε ομιλίας που μ’ ενημέρωσες ότι θα είχατε μια συγκέντρωση – διαμαρτυρία στην Αγορά του Δήμου, αλλά σε άκουσα που είπες κάπως πικραμένα κι απαισιόδοξα, “ότι θα είμαστε πάλι τρεις κι ο κούκος”. Στενοχωρημένος σε χαιρέτησα…
Από όλον τον αδιάκοπο αγώνα σου, Μανώλη, την ατελείωτη αγάπη σου για όλους τους συνανθρώπους μας, τα γραφτά και την θαρραλέα στάση σου [δεν είναι αυτές εύκολες ανθρώπινες καταστάσεις], εκείνο που με συγκινεί πιότερο είναι η επιμονή κι ο αγώνας σου ενάντια στην παγκόσμια κοινωνική μιζέρια κι αδικία. Αυτή η αγάπη σου, θαρρώ πως είναι ΑΥΤΟΘΥΣΙΑΣΤΙΚΗ, γιατί, Μανώλη, δεν είναι καθόλου εύκολα [και βέβαια το γνωρίζεις] τα κοινωνικά πράγματα, για να μιλήσουμε απλά και κατανοητά. Θα μού πεις, ότι χωρίς αγώνες, αντιστάσεις, θυσίες κι αληθείς κοινωνικές συμπεριφορές εμάς των ανθρώπων, τίποτε δεν αλλάζει. ΩΣΤΟΣΟ, για να φτάσουμε σε κάποιο υποφερτό σημείο θεμιτής ή καλής κοινωνίας – οικονομίας ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ μια ισχυρή ΥΠΑΡΚΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ και βέβαια και ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ, που απαιτούν ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΗ κι ΟΜΟΙΟΜΟΡΦΗ συμπεριφορά, όχι πέντε και δέκα ανθρώπων, αλλά σχεδόν του σύμπαντος κόσμου. Δεν θέλω να σε στενοχωρήσω κι ούτε να σε απογοητεύσω, φίλε Μανώλη, αλλά η ανωτέρω επιστολή ή κοινωνικό σου άρθρο, έχει πολλά κενά, είναι έωλη στοιχειωδών επιχειρημάτων και σίγουρα φανερώνει μεγάλη άγνοια [social ignorance] της εν γένει ανθρωπιστικής κοινωνιολογίας και της σύγχρονης παγκόσμιας Οικονομίας. Και μη θαρρείς, Μανώλη, ότι τα λεγόμενα “Κομμουνιστικό – Σοσιαλιστικό σύστημα” , καθώς και το “Φιλελεύθερο” είναι καλύτερα από τον απάνθρωπο Καπιταλισμό. Σε σημείο και σήμερα που μιλάμε, τα ανωτέρω δύο κοινωνικά – οικονομικά συστήματα ΥΠΟΛΕΙΠΟΝΤΑΙ [σωστά διαβάζεις] του ΕΠΑΡΑΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΎ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, τουλάχιστον κατά 3-4 πλεονεκτήματα. Και το χειρότερο, παρά τον μεγάλο αγώνα που διεξάγει η σύγχρονη Επιστήμη της Οικονομίας για να πολεμήσει τις αδικίες κι ανισότητες του Καπιταλισμού, μάς υποδεικνύουν αδιάντροπα κιόλας [καλά διαβάζεις Μανώλη -γιατί δεν είμαι μόνο νομικός] να μην εγκαταλείψουμε το Καπιταλιστικό σύστημα, αφού αυτό ΠΑΡΕΧΕΙ στους ανθρώπους, όπου γης, ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ευκαιρίες για καλύτερη κοινωνική ζωή, αυτονομία και πιο υγιεινή ζωή. Καταλάβατε; Δεν θέλω να επεκτείνω τον διάλογο [τόμοι χρειάζονται για τα θέματα που θίγονται στην επιστολή σου] ποιοί είναι αυτοί οι συνάνθρωποί μας που ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΤΥΟΝΤΑΙ τις πολλές ευκαιρίες του Καπιταλιστικού συστήματος: Θα εκπλαγείς Μανώλη από την αλήθεια και την κοινωνική πραγματικότητα. Είναι τόσα τα ζητήματα, που δυστυχώς, μονομερώς, και “ξώφαλτσα” τα προσεγγίζεις. Εντάξει δεν πειράζει και μια μικρή δόση [προσωπικώς την απεχθάνομαι όταν αγωνιζόμαστε με αγάπη κι ελευθερία] ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΉΣ αφήγησης, αφού στην Αριστερά, αλλά και τον “Κομμουνισμό” συνεχώς χρησιμοποιείται από τους εκάστοτε ηγέτες της. Και ξέρεις γιατί Μανώλη; ΔΙΟΤΙ έχουν πολλά κενά στην τακτική, την ιδεολογία και πολιτική τους συμπεριφορά. Αλήθεια, με γνώση τα γράφω αυτά, αφού ασχολήθηκα πολλά χρόνια με το φαινόμενο της εν γένει Αριστεράς. Εντάξει υπάρχουν πολλοί κοινωνιολογικοί λόγοι που δικαιολογούν κατά κάποιο μέτρο μερικές παρατηρήσεις ή προσεγγίσεις. Και πώς θα επιβάλλουμε [κι εγώ μαζί σας και μάλιστα πιο δυναμικός κι αληθινός από την Πρωτοβουλία σα] ένα παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης Δικαίου και Προνοίας, όταν πίσω στην πλάτη μας και μέσα στην φαρέτρα των όπλων μας έχουμε καλά κρυμμένα τα όπλα εκδίκησης, εξουθένωσης, εξαφάνισης [προγγραφές] των όποιων -υποτίθεται- αντιπάλων μας. Μόνο το πάντρεμα των δύο απόλυτων μεγεθών, της ΑΓΑΠΗΣ και της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ενώνουν τους ανθρώπους σε μια ειρηνική συμβίωση. Φίλε Μανώλη, σε καταλαβαίνω για την υπερβολική σου ευαισθησία και το ενδιαφέρον για τους αδύναμους συνανθρώπους μας, αλλά θα περίμενα και ένα μικρό δείγμα συμπάθειας για πολλούς αδικοχαμένους ανθρώπους, όπως και την πρόσφατη [κι άσχετη με το θέμα της δολοφονίας των Ρομά, που τους συμπαθώ και βαφτίζω τα παιδιά τους] εγκληματική συμπεριφορά Ρομά που διεμβόλισαν Ι.Χ μιας κοπέλας που την έσερνε αλύπητα για 40 και πλέον μέτρα για να την ληστέψει. Καταλαβαίνω, Μανώλη, ότι η αναφορά σου είναι πολλή πλατιά κι έχει να κάνει με ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΑ, στην διαμόρφωση του εγκληματικού ή παραβατικού τύπου. Αυτή η κοινωνική συνυπαιτιότητα [εμείς οι έμπειροι νομικοί την βιώνουμε] είναι που τα Δικαστήρια μας την υπολογίζουν κατά την ΕΠΙΜΕΤΡΗΣΗ της όποιας ποινής. Και βέβαια, Μανώλη, πάντα έχεις τη φιλική μου αγάπη κι εκτίμηση και μακάρι να είχαμε μερικές χιλιάδες Ελλήνων του υψηλού συμβιωτικού ήθους σου. Συνέχισε τους αγώνες, κι εγώ από κοντά, αλλά χρειάζεστε [καλά εσείς δεν τα σηκώνετε αυτά] και κάποιες σωστές και μεθοδικές οδηγίες και γνώσεις, γιατί η κοινωνική και ρεαλιστική πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική και δύσκολη στην σημερινή κοινωνική πολυπλοκότητα. Ήταν πολλά να εκθέσω, αλλά είμαι λίγο αδιάθετος και πρέπει να σταματήσω. Έχω μεγάλη χαρά όταν επικοινωνώ μαζί σου και βέβαια ωφελούμαι τα μέγιστα από το αληθινό ανθρώπινο πρόσωπό σου. Φιλικά, Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, εγκληματολόγος, κοινωνιολόγος, οικονομολόγος εφηρμοσμένης Οικονομίας. ΧΑΝΙΑ