Δεν φοβούμαι τη νύχτα – στοχάζομαι

Ο Μίκης δήλωνε συχνά: Φοβούμαι.
Το ίδιο κι εγώ, φοβούμαι τους ανθρώπους. Μα πιο πολύ το νεκρό Θεό που αποσυντίθεται στις καρδιές των. Με απόγνωση και φρίκη!
Τον σκοτώνουν χωρίς προσμονή ανάστασης, ανελέητα. Μόλις “ο άγιος” ανοίξει το στόμα του πάνω στον άμβωνα νοιώθεις το υψωμένο του χέρι να σκίζει το Θεό, να τον δολοφονεί, πρώτα στην ψυχή του, κι ύστερα με την τρομερή δικανική του πειθώ να δηλητηριάζει τις ψυχές της κοινωνίας που ακούνε, χωρίς να ρωτούν χωρίς να μιλούν.
Πώς μπορεί ο Θεός να κατοικήσει στον βούρκο του χρυσοστόλιστου παλατιού, στη σήψη στη νεκρή γη, χωρίς προσμονή ανάστασης.
Πώς ο Θεός της γαλήνης μπορεί να κατοικήσει στα ρέπια του πολέμου χωρίς ελπίδα ειρήνης. Πώς ο Θεός της Μουσικής μπορεί να κατοικήσει σε ψυχές του θορύβου. Πώς ο Θεός του φωσφόρου μπορεί να κατοικήσει στο σκοτάδι χωρίς ελπίδα ανάστασης, της ανατολής. Γιατί τα Ιερά Λογίδρια του Ψεύδους θανατώνουν τον Θεό της Αλήθειας στην φωλιά της Αγάπης. Γιατί θανατώνουν με την υποκρισία τον Θεό της Πράξης, που θέλει να χτίσει, να σπείρει να θερίσει να ταΐσει, να ποτίσει αυτό το πεινασμένο παιδί που διψά να μάθει, να προσφέρει τον Θεό που κουβαλά.