Δεν είμαστε όλοι άνθρωποι

Αναδιφώμενοι ακόμη και τις πιο απλές ελληνικές λέξεις σε συνδυασμό με τους μύθους θα βρίσκαμε απαντήσεις σε όλα τα σημαντικά ερωτήματα της ζωής. Ας πάρουμε την λέξη “νερό,” φερ’ ειπείν. Γιατί λέμε νερό και όχι “ύδωρ” σήμερα; Πρόκειται για νεωτερισμό, ή για κάτι πιο αρχέγονο;
Η λέξη “νερό” θυμίζει τον υδάτινο θεό Νηρέα, και τις κόρες του, τις Νηρηίδες. Το όνομα Νηρεύς έχει σαφώς καθορισμένη έννοια και μας θυμίζει το νερό που κινείται. Το ‘ήτα’ ενίοτε προφέρετο ως “έψιλον”, δηλαδή, Νερέας και Νερεΐδες, ήτοι “Νεράιδες”που ταυτίστηκαν αργότερα με τις νύμφες των πηγών. Πρόκειται για ηχοποιητικό λήμμα από το νερρρρ της πηγής. Το νεαρόν ύδωρ, λοιπόν, είναι το φρέσκο νερό που μόλις βγαίνει από την πηγή και όσο ρέει είναι πόσιμον.
Ό,τι νέον, νεο-ρέει. Το ίδιο και ο ΝΕΑΡΟΣ άνθρωπος. Με ορμή, γεμάτος “ορμόνες”, νεο-ρέει από την πηγή της ζωής. Αρα, “νηϊρός”-”νεαρός” είναι κάποιος όσο ρέει ορμητικά σαν το ποτάμι, έως ότου ο Νεαρός ΝΗΡ κατασταλλάξει είτε στη θάλασσα ή σε κάποια λίμνη (στην πραγματική ζωή, δηλαδή). Τότε παύει η ορμή του ως ΝΗΡ και γίνεται Α-ΝΗΡ. Η παρομοίωση αυτή ενισχύεται και ετυμολογικώς, εφόσον γνωρίζουμε ότι στην αρχική του κλίση, ο “άνδρας” είχε το σχήμα ο “ανήρ” του “ανερός”. Το ‘δ’ προέκυψε από προφορική σύμπτυξη και διαμορφώθηκε το “του ανδρός”….
Οταν ο νεαρός (νηρ) κατασταλλάξει και παύει να ρέει με ορμή, δηλαδή να είναι νεαρός, “νηρ,” και γίνεται “α-νήρ.” Τότε μόνο μπορεί να αξιολογίσει την πραγματικότητα που τον περιβάλει. Και αυτό, μόνον εάν μπορεί να εκτιμήσει το φως και να συντονισθεί με τους κραδασμούς του σύμπαντος. Τότε μόνον γίνεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ – λέξη που (κατά το Liddel & Scott) προέρχεται από το ανήρ + ωψ (γεν. ωπός, από το ρήμα ορώ) είναι «ο έχων όψιν ή πρόσωπον ανδρός». Ανδρ-ωπός. Όπως πρόσ-ωπον. Και όχι από το “άνω” και “θρώσκω,” που βόλεψε αυτούς που ήθελαν να του δώσουν κάποια θεολογική ερμηνεία για “εξ-ουσιαστικούς” λόγους…
Ωστόσο, αν και όλα τα δίποδα κατά την μορφή και το σχήμα ομοιάζουν ως άνθρωποι στην όψη, εφόσον το ανθρώπινο σώμα είναι σκάφανδρο (σκάφος+ανήρ) κατάβασης του θείου στο επίπεδο της ύλης, τα περισσότερα σώματα δεν είναι “πυρφόρα”, δεν κατοικεί εντός των το φως, το σώμα τους δεν είναι “Ελ-λας” (ελ=φως λας=ύλη/πέτρα, εξ ου και “Ελλάς”). Δεν μετέχουν στην ΟΥΣΙΑ του συμπαντικού ΝΟΟΣ, μη έχοντας μέσα τους το πνεύμα, το θεϊκό εκείνο στοιχείο που τα συνδέει με το Σύμπαν. Γι’ αυτό και δεν κατανοούν τον Θεόν – την Ουσία. Διαχειρίζονται τα δεδομένα, μερικές φορές άριστα, ως καλοί επιστήμονες, παπάδες, γιατροί, δικηγόροι, εργάτες, κ.λπ., όμως δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τη φυσική μεταβολή των δεδομένων. Ετσι, βλέπεις ευφυείς να γίνονται καταγέλαστοι, όταν οι συνθήκες γύρω τους αλλάζουν ξαφνικά…”
Η λύση για αυτά τα αν-ούσια “σκάφανδρα” είναι η προσκόλληση σε κάποιο θρησκευτικό δόγμα, κάποια αθλητική ομάδα, κάποιο πολιτικό σχήμα, ιδεολογία, ή κάποια άλλη εμμονή που θα λειτουργεί ως άξονας ύπαρξης σε ένα δυσνόητο και φοβιστικό για αυτά Σύμπαν. Και για αυτό λειτουργούν ρομποτικά και προβλέψιμα καθοδηγούμενα από την συνθηματική λογική του δόγματος. Αυτό εξηγεί και την ανάγκη για Κοράνια, Βίβλους, Ταλμούδ, και άλλες ιδεολογικές διατάξεις που δίνουν κάποιο νόημα αλλά και προκαλούν συγκρούσεις μεταξύ αυτών των ρομποτοποιημένων “ανθρώπων” στην όψη.
Στο ερώτημα: Τι σκοπό εξυπηρετούν τέτοιες συγκρούσεις από αυτά τα σκάφανδρα στο Σύμπαν, εάν όντως υπάρχει νομοτέλεια και κάποια Συμπαντική λογική που διέπει τα πάντα;
Η απάντηση: Σε αυτές στις συγκρούσεις από ετερώνυμες αντιλήψεις οφείλεται και ένα μεγάλο μέρος της τεχνολογικής εξέλιξης στον πλανήτη/πλανήτες, καθώς “ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΑΤΗΡ ΠΑΝΤΩΝ”, όπως μας λέει και ο Ηράκλειτος. Αυτή η τεχνολογική εξέλιξη προσδίδει βάσεις για εκτενέστερη πνευματική εξέλιξη στους αληθινούς ανθρώπους.
Στο ερώτημα: Τι σκοπό εξυπηρετεί η ύπαρξη νοήμονων ανθρώπων στο νομοτελιακό Σύμπαν;
Απάντηση: Αποτελούν τη συνείδησή του, εφόσον το Σύμπαν γνωρίζει για την ύπαρξή του μέσα από τα σκεπτόμενα όντα που παράγουν οι ελ/ηλιακές εκρήξεις στον εγκέφαλόν του. Και αυτές είναι άπειρες αν αναλογισθούμε τους αμέτρητους γαλαξίες που το απαρτίζουν.
Κάτι ήξερε ο προπάππους Αναξαγόρας όταν παρατήρησε:
«ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΣΤΙ Ο ΝΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΟΝΤΑ ΤΑ ΚΑΤΕΧΕΙ Ο ΝΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΜΟΝON ΟΛΙΓΑ ΟΝΤΑ ΚΑΤΕΧΟΥΣΙ ΤΟΝ ΝΟΥ…».