Η σωρεία δημοσιεύσεων και σχολίων των τελευταίων ημερών και τα πηγαία πρωτοσέλιδα για τις αμαρτωλές ΜΚΟ που διασπάθιζαν δημόσιο χρήμα με διάφορες ευφάνταστες ιδέες και “κάνουν μπίζνες” με το προσφυγικό, φέρνουν για πολλοστή φορά στο προσκήνιο και στη δημόσια συζήτηση την κοινωνία των πολιτών. Όχι με τον τρόπο με τον οποίο όσοι από εμάς υπηρετούμε εδώ και χρόνια την ιδέα της κοινωνικής αλληλεγγύης, της ανθρωπιστικής δράσης και του εθελοντισμού θα προσδοκούσαμε ή θα ευχόμασταν.
Αλλά, δυστυχώς, σχεδόν ως συνώνυμο της διαφθοράς και του ανήθικου πλουτισμού.
Το σκηνικό έρχονται να εμπλουτίσουν διάφορες θεωρίες συνομωσίας περί “νεοταξικού σχεδίου”, φαντασιώσεις για την σατανική παγκοσμιοποίηση, υπερβολές συνδυασμένες με μισές αλήθειες και υπεραπλουστεύσεις, και πολύ, μα πολύ άγνοια.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν όσοι, με περίσσια σιγουριά και αυτοπεποίθηση, ειδήμονες έχουν κάνει τον -στοιχειώδη- κόπο να πληκτρολογήσουν, έστω και μια λέξη από όσες αναφέρουν, στο διαδίκτυο, ώστε να ξέρουν τουλάχιστον για τη πράγμα μιλάνε.
Και οι χειμαζόμενοι πολίτες, έρμαια μιας βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, οι οποίοι παρακολουθούσαν όλο το προηγούμενο διάστημα θυμωμένοι τις αποκαλύψεις για μίζες και προνόμια, έχουν κάθε λόγο να είναι σήμερα έκπληκτοι και εξοργισμένοι όταν αισθάνονται πως γύρω από την υπέροχη ιδέα της κοινωνικής προσφοράς κάποιοι επιτήδειοι είχαν στήσει ένα τεράστιο πάρτι που σε κάποιες περιπτώσεις μοιάζει να μην τηρούσε ούτε τα προσχήματα.
Αντιλαμβάνομαι πολύ καλά το κλίμα των ημερών και το γενικευμένο αίτημα για κάθαρση στον χώρο των ΜΚΟ. Και το προσυπογράφω με όλη μου την καρδιά, με την έννοια της τιμωρίας εκείνων που καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα.
Ποιος άλλωστε θα μπορούσε να είχε αντίρρηση στον έλεγχο και στην πάταξη της διαφθοράς, στη διαμόρφωση διαφανών και αποτελεσματικών κανόνων στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος;
Αλλωστε αυτό αποτελεί ένα πάγιο αίτημα των μεγαλύτερων και σοβαρότερων διεθνών οργανώσεων που ζητούν χρόνια τώρα, και έχοντας οι ίδιες υιοθετήσει σοβαρές διαδικασίες εσωτερικών αυστηρών ελέγχων, να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Ναι, να τιμωρηθούν παραδειγματικά όσοι έβαλαν το “δάκτυλο στο μέλι”. Και να διαπομπευθούν. Αλλά όσοι σπεύδετε να κατηγορήσετε, ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις! Γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι!!
Φοβάμαι όμως πως η δημόσια συζήτηση που εξελίσσεται γύρω από το θέμα παραμένει σε ένα επιφανειακό επίπεδο εντυπώσεων, εύκολων αφορισμών, αμήχανων αντεγκλήσεων για το ποιος φταίει περισσότερο, γενικόλογων διακηρύξεων περί διαφάνειας και κατηγοριών για τις οργανώσεις, αποφεύγοντας να αναρωτηθεί με ειλικρίνεια «τις πταίει» και με ποιον πρακτικό και αποτελεσματικό τρόπο θα αποφευχθεί να ξανασυμβεί.
Και όμως ιδέες πρακτικές και συγκεκριμένες, άμεσα υλοποιήσιμες, λύσεις υπάρχουν. Αρκεί να τις αναζητήσει κανείς στις ευρωπαϊκές κοινωνίες που έλυσαν εδώ και δεκαετίες θέματα ελέγχου και χρηματοδότησης της κοινωνίας των πολιτών.
Για παράδειγμα, αντί να αναθεματίζουμε τις ανθρωπιστικές οργανώσεις που
-στην κυριολεξία- έσωσαν την τιμή της χώρας στο προσφυγικό δεν αναζητούμε και δεν αναδεικνύουμε τον απολογισμό δράσης -οικονομικό και επιχειρησιακό- απευθυνόμενοι στους δωρητές – ΕΕ, Ηνωμένα Εθνη, μεγάλοι δωρητές.
Αντί να λοιδορούμε και να ζητούμε να καταργηθεί η χρηματοδότηση της αναπτυξιακής και ανθρωπιστικής δράσης -εργαλείο σε όλον τον κόσμο διαμόρφωσης εξωτερικής πολιτικής και εξωστρέφειας της οικονομίας- πόσο πιο απλό και αποτελεσματικό δεν θα ήταν ένα συγκεκριμένο σχέδιο προτεραιοτήτων της χώρας που θα συνοδεύεται από δημόσια προκήρυξη και συνεχιζόμενη λογοδοσία των αναδόχων στο Διαδίκτυο.
Αντί να αναζητούμε ψάχνοντας πολλές φορές στα τυφλά τις χρηματοδοτήσεις του ελληνικού κράτους σε ποικίλους οργανισμούς και σωματεία που γίνονταν κατά το δοκούν, πόσο πιο πρακτικό δεν θα ήταν να είχαν ενοποιηθεί σε έναν κρατικό φορέα και με δημόσια ανακοίνωση οι ποικίλες επιχορηγήσεις και αναθέσεις που σήμερα διασκορπίζονται σε διάφορες υπηρεσίες χωρίς να υπάρχει καμία τελική λογοδοσία στη Βουλή των Ελλήνων και που κανείς σήμερα δεν γνωρίζει σε τι ποσό ανέρχονται.
Και πόσο πιο απλό και αποτελεσματικό δεν θα ήταν αντί να αναζητούν οι εισαγγελείς στοιχεία παράνομου πλουτισμού σε ΜΚΟ να υποχρεώνονται όσοι χειρίζονται δημόσιες επιχορηγήσεις ή προγράμματα σε ουσιαστικό έλεγχο «πόθεν έσχες»;
Αντί όμως να συζητάμε -και να συμφωνούμε- για απλά πράγματα που θα διέκοπταν οριστικά τη σχέση εξάρτησης της κοινωνίας των πολιτών με εστίες διαφθοράς και πελατειακών σχέσεων στο κράτος, παραμένουμε στους γενικούς αφορισμούς. Ίσως και να βολεύει τελικά ένα απαξιωμένο -στη συνείδηση των πολλών- πολιτικό προσωπικό που μεταφέρει πάντα την ευθύνη στους άλλους. Που πίσω από το γενικό και αόριστο των καταγγελιών στην πράξη εξασφαλίζει ατιμωρησία στους ένοχους . Γιατί η ευθύνη των πράξεων είναι και πάντα θα παραμένει συγκεκριμένη και όχι γενικευμένη.
Αφήνοντας συγχρόνως να εξαπλώνεται ένα νέφος απαξίας συλλήβδην απέναντι στις οργανώσεις, δημιουργώντας ακόμη μεγαλύτερη καχυποψία στους πολίτες που θέλουν να βοηθήσουν και υπονομεύοντας δυστυχώς στην πράξη ένα ολόκληρο κίνημα κοινωνικής αλληλεγγύης και εθελοντισμού που γεννήθηκε ως ανάγκη μιας κοινωνίας που αγωνιά απέναντι στην οικονομική κρίση που σαρώνει τα πάντα.
Αυτή είναι και η δημόσια ευθύνη όλων όσοι είχαμε την τύχη, όπως εγώ, είκοσι πέντε χρόνια τώρα, να συμμετάσχουμε σε ανθρωπιστικές και κοινωνικές οργανώσεις. Το χρωστάμε στους χιλιάδες ανθρώπων που αγωνίζονται με ανιδιοτέλεια δίπλα μας, αλλά και στους ανθρώπους σε ανάγκη που προσπαθούμε να υπηρετούμε.
Νικήτας Κανάκης
Σκέψεις… από μιαν εθελόντρια
Εδώ και κάμποσο καιρό έχει έρθει στα χέρια μου ένας υποθετικός διάλογος. Από τη μια μεριά, το ένα σκέλος του διαλόγου, ένα απόσπασμα από το θεατρικό έργο του Ερρίκου Ιψεν «ένας εχθρός του λαού». Το έργο υπερασπίζεται την αλήθεια και μάχεται τα οικονομικά συμφέροντα. Εμένα προσωπικά μου μοιάζει επίκαιρο όσο ποτέ και καθόλου δεν αισθάνομαι την απόσταση των 135 χρόνων, από την ημέρα που κυκλοφόρησε (το 1882) μέχρι σήμερα. Το κείμενο μιλά για έναν άνθρωπο που σηκώνει το ανάστημά του ενάντια στο κατεστημένο. Που προτάσσει την αλήθεια και την ηθική ενάντια στη διαφθορά και τον εύκολο πλουτισμό. Που υποστηρίζει ότι το κοινό καλό είναι υπεράνω από τα ατομικά υλικά συμφέροντα.
Γράφει λοιπόν σε ένα σημείο του έργου ο μεγάλος καλλιτέχνης:
-Δεν σημαίνει τίποτα αν καταστραφεί μια ψεύτικη κοινωνία. Είναι προτιμότερο να εξολοθρευθεί από σεισμό, και σαν βλαβερά ζώα να ξεπαστρευτούν όλοι όσοι ζούνε μέσα στο ψέμα. Στο τέλος, εσείς είστε εκείνοι που τους καταντάτε άξιους στην καταστροφή. Εσείς είστε που τους οδηγείτε στην αποσύνθεση. Κι αν εξακολουθήσετε το έργο της αποσύνθεσης, τότε με όλη την καρδιά θα υποστήριζα πως ο τόπος μας αξίζει να καταστραφεί και ο λαός μας προτιμότερο να λείψει.
Και απαντάει με τσαγανό και πολύ περίσκεψη ο φίλος Μάνος Καλομοιράκης:
– Δειλέ! Το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι η καταστροφή! Είσαι δειλός! Τόσο δειλός που ακόμα και αυτή την περιμένεις από την φύση! Είναι εύκολο, πολύ εύκολο να μιλάς και να φέρνεις την καταστροφή μέσα από την απραγία σου!
Μη με κοιτάς παράξενα, άκου τι κάνουν οι θαρραλέοι άνθρωποι: Δειλέ! Οι θαρραλέοι άνθρωποι τολμούν να κοιτάνε την ομορφιά του κόσμου! Οι θαρραλέοι άνθρωποι τολμούν να αντικρίζουν την ασχήμια του κόσμου! Τολμούν να έχουν ελπίδες, όνειρα και ιδανικά. Τολμούν να παίρνουν την δύσκολη οδό, όχι την εύκολη, εκείνη της καταστροφής. Ποια είναι η δύσκολη οδός; Η Πράξη! Να προσπαθείς για την αλλαγή. Πρώτα στον ίδιο σου τον εαυτό, έπειτα στο σπίτι σου, στη γειτονιά σου, στην πόλη σου, στην χώρα σου, στον κόσμο!
Δειλέ, νομίζεις πως δεν μπορείς να φέρεις την αλλαγή; Ακόμα πιστεύεις πως δεν υπάρχει ελπίδα! Κοίταξε τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Βλέπεις μέσα του τον άνθρωπο που θα μπορούσε να είναι μέρος της ιδανικής σου κοινωνίας; Πώς θες να αλλάξεις τον κόσμο χωρίς να μπορείς να αλλάξεις τον εαυτό σου; Και πες πως τον άλλαξες. Αν νομίζεις πως η καλημέρα σε έναν περαστικό, το κομπλιμέντο που έκανες στην πωλήτρια, τη βοήθεια που έδωσες σε μια γριούλα για να ανέβει το σκαλοπάτι, δεν είναι αλλαγή στον κόσμο, τότε έχεις γελαστεί. Γιατί μπορεί να έφτιαξες την ημέρα κάποιου, μπορεί να έκανες κάποιον να χαμογελάσει μετά από καιρό, μπορεί να έδωσες δύναμη σε κάποιον να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες του. Και ξέρεις… Αυτό θα έχει αντίκτυπο στον δικό του καθρέφτη, κι εκείνος την επόμενη μέρα θα κάνει τα ίδια με σένα.
Ετσι έρχονται οι αλλαγές: Από ένα κύτταρο που πολλαπλασιάζεται και γίνεται ένα σώμα. Σου μοιάζει δύσκολο; Είναι. Αδύνατον; Μπορεί. Αλλά είναι καλύτερο να παλεύεις όρθιος και με θάρρος παρά να κατεβάζεις το κεφάλι ευχόμενος μια καταστροφή.
Εύκολο είναι να διαλύσεις ένα μισογκρεμισμένο σπίτι. Δύσκολο είναι να το αναπαλαιώσεις με αγώνα, φροντίδα και αγάπη. Δειλέ!
Αφιερωμένο στους συμπολίτες, συμπατριώτες, συμπάσχοντες. Μην περιμένετε το καλό και την βελτίωση της κατάστασης από άλλους. Τον εαυτό σας βάλτε, πρώτο αρχηγό και μπροστάρη.
Για την αντιγραφή
των κειμένων
Α. Μ.
Οι Βέλγοι στον Σαμωνά…
Ο οικισμός Σαμωνά φιλοξενεί και φέτος τους φίλους από το Βέλγιο που επί 17 ολόκληρα χρόνια επισκέπτονται το νησί μας. Δεν είναι μόνο ο ήλιος, η θάλασσα και το καλό φαγητό που τους φέρνει κοντά μας, είναι η μουσική η παράδοση, ο χορός αλλά και η αγάπη που νιώθουν για εμάς. Αυτή την αγάπη την αποδεικνύουν έμπρακτα με πράξεις αλληλεγγύης. Το 2004 δημιούργησαν το σύλλογο “γεια μας” που με διάφορες εκδηλώσεις στο Βέλγιο συγκεντρώνουν φάρμακα και ρουχισμό που διανέμουν στο γηροκομείο της πόλης, στο τμήμα Χανίων των Γ.Τ.Κ. και σε άλλες κοινωνικές δομές.
Την Κυριακή στον πανέμορφο οικισμό Σαμωνά οι φίλοι Βέλγοι και όλες οι δομές που υποστηρίζονται βρεθήκαμε σε μια μικρή αλλά συγκινητική γιορτή γνωριμίας.
Τα στατιστικά του ιατρείου από
08-05-2017 εως και 12-05-2017 είναι
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΤΟΜΩΝ
ΕΛΛΑΔΑ 29
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 15
ΣΥΡΙΑ 12
ΜΑΡΟΚΟ 10
ΑΛΒΑΝΙΑ 7
ΑΙΓΥΠΤΟΣ 5
ΓΕΩΡΓΙΑ 3
ΣΕΡΒΙΑ 2
ΑΓΓΛΙΑ 2
ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ 2
ΠΑΚΙΣΤΑΝ 2
ΑΛΓΕΡΙΑ 2
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 2
ΙΤΑΛΙΑ 1
ΙΡΑΝ 1
ΣΥΝΟΛΟ 95
