Δεν είναι μόνο οι γιορτές

Εχει γίνει πλέον παράδοση τις μέρες των Χριστουγέννων, αλλά και της Πρωτοχρονιάς να διοργανώνονται διάφορες φιλανθρωπικές εκδηλώσεις. Ομάδες πολιτών, αλλά και μεμονωμένα άτομα από οικογενειακή παράδοση ή από προσωπικό ενδιαφέρον βοηθούν διάφορα Ιδρύματα και φορείς που ασχολούνται με ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. Κάποιοι λίγοι δυστυχώς το εκμεταλλεύονται για να διαφημιστούν ως “χορηγοί”. Κατά κύριο λόγο όμως είναι σύλλογοι που έχουν δημιουργηθεί από ευαισθητοποιημένους πολίτες, βλέποντας το αδιέξοδο που οδηγούνται συνάνθρωποί μας με προβλήματα υγείας ή φτώχειας ή κοινωνικής απομόνωσης. Αν έλειπαν αυτοί οι σύλλογοι, πολλοί συμπολίτες μας θα είχαν εγκαταλειφθεί στο έλεος της μοίρας τους, λόγω της αδιαφορίας ή της αδράνειας του κράτους σε θέματα κοινωνικής πολιτικής.
Χωρίς να θέλουμε να υποτιμήσουμε αυτές τις εκδηλώσεις, ή τη σημασία των εορτών, θα θέλαμε να θέσουμε το πρόβλημα της ανάγκης για συνέχεια στη στήριξη αυτών των δομών. Δεν θα γίνει κάτι μαγικό, έτσι ώστε το κράτος την 1η Γενάρη να αναλάβει τις ευθύνες του και να ακολουθήσει μια κοινωνική πολιτική υπέρ των ευπαθών κοινωνικών ομάδων. Ολοι αυτοί οι σύλλογοι θα συνεχίσουν να λειτουργούν και μετά τις γιορτές, αφού οι λόγοι για τους οποίους δημιουργήθηκαν δεν θα εξαλειφθούν διά μαγείας. Ας βρούμε λοιπόν όλοι ένα τρόπο, ένα ρυθμό θα έλεγα καλύτερα, να βοηθούμε πιο συστηματικά. Οχι κάθε χρόνο, όχι μόνο στις γιορτές, όχι εθιμοτυπικά, αλλά πιο συχνά, πιο ουσιαστικά. Ας γίνουμε εθελοντές, ας δώσουμε λίγο από τον χρόνο μας σε κάτι πολύτιμο, αφού θα προσφέρουμε χωρίς χρηματικό αντάλλαγμα.
Ας θυμηθούμε το λόγια του αξέχαστου γιατρού Κωστή Νικηφοράκη: «αλληλεγγύη πρώτο βήμα αντίστασης», γιατί υπάρχουν και πολλά άλλα βήματα μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση. Ας δείξουμε ότι μπορούμε να δράσουμε όχι με φιλανθρωπία αλλά με αλληλεγγύη. Οχι ατομικά αλλά ομαδικά. Οχι με υπεροψία, αλλά ισότιμα. Οχι για να διαφημιστούμε αλλά σιωπηλά.
Ας δείξουμε ότι μπορούμε να δράσουμε συλλογικά για να εξαλειφτεί η ανισότητα, η φτώχεια, ο ατομισμός, η αδιαφορία απέναντι στον πόνο του άλλου, μέχρι να χτίσουμε μια αταξική κοινωνία που θα επικρατεί η ισότητα, η δικαιοσύνη και η ελευθερία.