«Τώρα που μουσκέψαν στη βροχή οι θεωρίες, που δόθηκαν αντιπαροχή τα οράματα, που ματώσαν οι ελπίδες… Τώρα, τι κάνουμε;……»
Α. Κολυβα
Περιμένοντας λοιπόν την αξιολόγησή μας από τους εταίρους δανειστές, έχουμε μπει για τα καλά στον χορό του ξεπουλήματος των δημόσιων υποδομών κάτι που θα έπρεπε να μας προβληματίζει, για να βρούμε διαφορετικούς δρόμους αντιμετώπισης της μέχρι τώρα κακοδιαχείρισης της δημόσιας περιουσίας.
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας, αρνούμενο να παραδεχθεί την ανικανότητα του, προτίμησε από την αρχή της οικονομικής κρίσης, να συνεργαστεί υποκύπτοντας στους δανειστές “εταίρους” Προφανώς δεν είχε το ανάστημα να σηκώσει τα δύσκολα προβλήματα, που είχαν συσσωρευθεί, όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Προφανώς δεν είχε την θέληση να θυσιάσει προνομιούχες, τάξεις…. απαρχαιωμένες πρακτικές… αντιλήψεις… και πελατειακές σχέσεις. Δεν του πέρασε ποτέ η ιδέα, όχι να θυσιαστεί… μια και αυτό το πολιτικό προσωπικό, ήταν υπεύθυνο για την κατάντια της χώρας… αλλά ούτε καν να μπει μπροστά και να παλέψει ανιδιοτελώς, για να βγει η χώρα από την κρίση. Βολεύτηκε στο «Μαζί τα φάγαμε», «… ένα συλλογικό βολικό άλλοθι, ολόκληρου του πολιτικού προσωπικού, για την ηθική του ανεπάρκεια και την ανικανότητα του….» για να παραφράσω τον Β. Ραφαηλίδη.
Ας το δεχτούμε, ότι έτσι είναι. Από τον δημόσιο πλούτο φάγαμε παρανόμως κι εμείς οι πολίτες… ο επίτιμος της ΝΔ το έκανε πιο συγκεκριμένα, λέγοντας,… ότι έγινε διάχυση πλούτου. Εσείς σαν διαχειριστές γιατί μας το επιτρέψατε, ή μήπως για να υπάρχει το άλλοθι, να πάρετε εσείς την μερίδα του λέοντος; Ακόμα παραπέρα, η ορθολογική, ηθική και τεχνοκρατική Ευρώπη πως επέτρεπε να δανείζεται η χώρα μας, ενώ αν μη τι άλλο οι κεντρικοί της τραπεζίτες όφειλαν να γνωρίζουν, ότι αυτά τα χρήματα ήταν αδύνατον να επιστραφούν. Δηλαδή τώρα έμαθαν, ότι το χρέος μας είναι μη βιώσιμο;
Και καλά μέχρι την άνοδο της “πρώτη φορά Αριστερής” κυβέρνησης, ο πολίτης μπορεί να έπεφτε κάτω, αλλά προσπαθούσε να ξανασηκωθεί, δεν απογοητευόταν, πίστεψε στο πετυχημένο προεκλογικό σλόγκαν του ΣΥΡΙΖΑ “Η Ελπίδα έρχεται” και του έδωσε τη δυνατότητα να κυβερνήσει.
Δυστυχώς σιγά αλλά σταθερά διαπιστώνουμε ότι οι Δανειστές προσπαθούν όσο μπορούν να επωφεληθούν από την κρίση στην Ελλάδα, πέραν από την υψηλή τοκοφόρα κερδοφορία, επιβάλλοντας συμβάσεις ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας, που είναι ζημιογόνες για τη χώρα μας και σκανδαλωδώς επωφελείς γι’ αυτούς. Αυτές οι κατοχικές συμβάσεις θα ήταν κάπως δύσκολο, αν όχι αδύνατον να εφαρμοσθούν, με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Αυτό το συνολικό ξεπούλημα δημόσιων υποδομών… λιμάνια, αεροδρόμια συμπεριλαμβανομένου και του Ελ. Βενιζέλου, σιδηρόδρομοι, ενεργειακές εταιρείες, νερά, ΕΛΤΑ, ΕΛΒΟ, μαρίνες… ήταν και είναι εφικτό μόνο με μια κατ’ επίφαση “Αριστερή” κυβέρνηση.
Το εξοργιστικό είναι, ότι αυτή η κυβέρνηση γνωρίζει, ότι αυτό το ξεπούλημα δεν γίνεται για λόγους αναπτυξιακούς, αλλά, για να ικανοποιηθεί η απαίτηση των θεσμών να εισπράξουν 2 δισ. εκ. ευρώ εντός του 2017 και συγχρόνως να κρατηθούν οι ίδιοι στην εξουσία.
Ετσι οι “Εταίροι” εκβιάζοντας αγοράζουν αντί πινακίου φακής τους κερδοφόρους κλάδους της οικονομίας μας και οι δυσανασχετούντες, αλλά τελικά πρόθυμοι κυβερνήτες μας, παραμένουν στις καρέκλες της εξουσίας, όπου απ’ ό,τι διαπιστώνουμε, δεν ήρθαν για να μεταρρυθμίσουν και να αλλάξουν το παλιό αποτυχημένο πολιτικό σύστημα, αλλά για να το διαχειριστούν.
Αναπόφευκτα τίθεται το ερώτημα: και μετά τις ιδιωτικοποιήσεις τι;
Οπου η χώρα μας πλέον θα είναι η μοναδική στην Ευρώπη, όπου δεν θα έχει υπό την εποπτεία της καμία στρατηγικού χαρακτήρα υποδομή. Οπου πέραν της αξίας του τιμήματος των δημόσιων επιχειρήσεων, θα οδεύουν και τα υψηλά κέρδη, προς τους ξένους ιδιοκτήτες. Οπου υποθηκεύουμε τώρα το μέλλον των επόμενων γενεών, που θα αισθάνονται μετανάστες έξω, αλλά και μέσα στη χώρα τους.
Οπου κάθε μέρα θα αυξάνεται ο αριθμός των πολιτών, που δεν θα μπορεί να πληρώνει τους φόρους του. Ηδη 4 εκ. Ελληνες… η μισή Ελλάδα… αδυνατεί να πληρώσει πάνω 94 δισ. ευρώ οφειλόμενα. Η ανεργία που παραμένει σε υψηλά επίπεδα, η ανάπτυξη που δεν έρχεται, η φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης… το 35,7 % του πληθυσμού που απειλείται από φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό… τι σημασία έχουν όλα αυτά; Το πρωτογενές πλεόνασμα έφτασε στο 4 %… Οι αγορές, οι εταίροι και η κυβέρνησή μας πανηγυρίζουν γι’ αυτό.
