Δεν μύρισε άνοιξη

Η 5η Ιουνίου, παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος. Ποια η σχέση μας με το περιβάλλον;
Μπήκαμε στο καλοκαίρι, αλλά άνοιξη δεν μυρίσαμε φέτος. Οσο παράξενο κι αν ακούγεται τουλάχιστον για τους περισσότερους ισχύει.
Φταίει ο καιρός που κι αυτός σαν τα μυαλά των ανθρώπων παθαίνει διαλείψεις; Φταίει το μυαλό μας που είναι συνεχώς απασχολημένο σε άλλα πράγματα, υποτίθεται περισσότερο κρίσιμα; Το θέμα είναι ότι φέτος δεν μυρίσαμε άνοιξη, δεν νοιώσαμε τις μυρωδιές της λεμονιάς, της πορτοκαλιάς, των λουλουδιών, γενικότερα της φύσης.
«Τις πταίει;».
Τα λουλούδια σίγουρα άνθισαν, μυρωδιές των ανθών σίγουρα υπήρχαν, τότε, μήπως λείπαμε εμείς από τη διαδικασία; Μήπως ο νους μας και η εν γένει προσοχή μας ήταν στραμμένη αλλού και δεν αντιληφθήκαμε το τι πραγματικά συνέβη γύρω μας;
Ο καιρός ήταν η αιτία, θα πουν πολλοί. Ο καιρός που τη μια έκανε καλοκαιρινές ζέστες μέσα στον Φεβρουάριο και την άλλη που φύσαγε του σκοτωμού κι έπαιρνε τις μυρωδιές μακριά και ξεγύμνωνε τα λουλούδια από τα πέταλά τους.
Τα πολιτικά τεκταινόμενα θα πουν κάποιοι άλλοι. Ο συνεχής βομβαρδισμός με ειδήσεις “βόμβα”, η αδιάκοπη εναλλαγή ειδήσεων επί του ιδίου θέματος με ταχύτητες που ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν δύναται να επεξεργαστεί και άρα τις καταπίνει “αμάσητες” ναι κι αυτό θα μπορούσε να είναι άλλη μία αιτία που δεν μυρίσαμε άνοιξη.
Σε όλα αυτά όμως, και σε όποια άλλη αιτία προβάλλει κάποιος άλλος, εμείς, οι λογικοί του πλανήτη τι κάνουμε; Πώς αντιδρούμε;
Δεν αντιδρούμε πλέον επειδή νοιώθουμε κυρίαρχοι του πλανήτη και της φύσης, είμαστε μήπως τα μεγάλα αφεντικά ή μήπως γίναμε πειθήνια όντα της φύσης ή κάποιων που θεωρούν εαυτούς αυτοκράτορες;
Πάντα υπάρχει ένα “γιατί;” που ζητά απάντηση μέσα μας.
Ακούω κάποιον άλλον να φωνάζει: «Μας ψεκάζουν». Αυτοί, οι όποιοι αυτοί, κάνουν τη δουλειά τους για την ολοκλήρωση του έργου του αφεντικού τους. Εμείς τι κάνουμε; Βρήκαμε δικαιολογία και καθίσαμε αναπαυτικά στον καναπέ μας λέγοντας «τι μπορώ να κάνω εγώ βρε αδελφέ;».
Για το κάθε τι ψάχνουμε και βρίσκουμε μία δικαιολογία για να μην κάνουμε τίποτε. Αδράνεια, τεμπελιά, αδιαφορία, κυριαρχεί στο νοήμον ζώο αυτού του πλανήτη. Μα το ότι αλλοιώνεται η φύση και μαζί με αυτήν κι εμείς οι άνθρωποι δεν μας προβληματίζει; Πού τελικά οδηγούμαστε;
Χιόνια στην Κίνα, πλημμύρες στη Γαλλία, σεισμοί στη νότιο Αμερική και αλλού, ηφαίστεια ενεργοποιούνται, είδη πουλιών χάνονται, ειδή λουλουδιών εξαφανίζονται και αυτά που μένουν δεν μυρίζουν πια.
Μπασταρδεύουμε τα ζώα για μεγαλύτερη παραγωγή. Μπασταρδεύουμε τα φυτά για καλύτερη σοδιά, μπασταρδεύουμε και τον εαυτό μας επιλέγοντας πάντα την εύκολη οδό της τεμπελιάς και της αδιαφορίας και αφηνόμαστε να οδηγηθούμε στον γκρεμό.
Και μην διαμαρτυρηθείτε ότι υπερβάλλω διότι, οι επιχειρήσεις με τους περισσότερους πελάτες είναι τα νοσοκομεία και τα φαρμακεία. Δεν είπα κέρδη, για πελάτες μίλησα. Οποιον και να ρωτήσεις πάσχει και από κάτι. Κι αν κάποιος βρεθεί και δηλώσει ότι είναι καλά τον περιεργάζονται όλοι ως είδος προς εξαφάνιση.
Ημέρα περιβάλλοντος η 5η Ιουνίου. Ποια είναι η σχέση μας με το περιβάλλον. Αρχικά έχουμε κάποια σχέση, έστω κάποιον δεσμό με το περιβάλλον, με τη φύση ή νιώθουμε σαν τον αυτοκράτορα που ξεκομμένος από τον λαό απορεί για ότι συμβαίνει;
Ναι, ξέρω, κάποιοι μουρμουρίζουν: «Το ’πε ή δεν το ’πε η τηλεόραση». Εκεί φτάσαμε, να αποδεχόμαστε, ως τυφλοί στον νου, αυτά που λένε τα Μ.Μ.Ε. γνωρίζοντας μάλιστα ότι τα περισσότερα είναι ψεύδη ή διαστρεβλωμένες αλήθειες.
Τη φωνή της συνείδησής μας, που μας λέει πάντα αλήθεια, την έχουμε αφήσει στα αζήτητα ή σε κάποια αποθήκη για μελλοντική μουσειακή χρήση.
Όμως, όπως στρώνουμε έτσι κοιμόμαστε, λέει ο λαός.