«Ο Στέφανος του Στεφάνου και της Αντριανής, ο στερνογιός, ο αδερφοχτός μου, μου εμπιστεύτηκε την πνοή του και την πληγωμένη ψυχή του να την παρουσιάσω, ως του το υποσχέθηκα…».
Ο συμπάσχων εκπονήσας,
δικός σας
Γιώργος Καμβυσέλλης.
Ένα νήπιο, όλο μελαχρινό, πανέμορφο, στο πρωτοσέλιδο! «Κατάθεση ψυχής» το πόνημα… Το παιδί μαυροπενθισμένο συγκλονιστικά, δεν χρειάζεται ίσως, ουσιαστικότερο συμβολισμό, από αυτή την κατάμαυρη ενδυματολογική μαρτυρία…
Το πήρα το πόνημα στα χέρια μου με χαρά. Ο κύριος Καμβυσέλλης, φίλος, που με τίμησε ξανά και ξανά, να παρουσιάσουν βιβλίο του, έχει πιστεύω ωρισμένες αρετές στο γράψιμο του, ιδιαίτερα εντυπωσιακές!
Βαθύτατο σεβασμό και αγάπη…, στη «μύχια Ελληνικότητα», δεξιότατη ανάδειξη του βιωματικού του πλούτου και, και εκείνο το «παρεισφύον λεκτικό», της ιδιαίτερης πατρίδας του!
Κατά τακτές προτάσεις στα κείμενά του, πάντα αφήνει μια λέξη φτερωτή από το μητρικό ιδίωμα του νησιού του, δροσερή, φρέσκια, ανόθευτη με ονοματεπώνυμο και ταυτότητα! Της Μυτιλήνης την αρχέγονη άρθρωση!
…Διακόσιες τριάντα σελίδες το βιβλίο του, οι οποίες εναγκαλίζονται σφιχτά, τα σαράντα και πέντε κεφάλαια…
Και τι να πρωτογράψεις τώρα, από αυτήν την φοβερή, ζωντανή και ζωτική αφήγηση; Ούτως ή άλλως αυτό το σημαντικό, σημαντικότατο προσκύνημα στα πονεμένα, στερημένα χρόνια από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, θ’ αδικηθεί!!
Τίτλοι ωραίοι, αυθεντικοί, προϊδεάζουν για ενδιαφέρουσα πλοκή, και συγκινησιακή πραγματικότητα, για καθηλωτική εικόνα! Άλλοτε δακρυροούσα, άλλοτε αισιόδοξη, άλλοτε χρωματιστή από τους «δισήμαντους ήχους» των παραλιών!…
Ωστόσο, κάτι παραθέτω: Για την “Ηρωίδα Μάνα” και της ιστορίας ηρωίδα, Ανδριανή, καπετάνισσα και παλικάρι.
«…Άκουσα, έμαθα για σένα, θάμαξα την μπορέση και το δυναμισμό σου. Βράχια κίνησες, της γης βάλθηκες να σείσεις. Για τα ορφανεμένα τα παιδιά σου· μπορεί και τον εαυτό σου».
«…Έτσι τέλεψε ετούτη η μέρα. Η μεγάλη και φρικτή μέρα που ήρθε το χαμπέρι για το θάνατο του πατέρα μου, προτού να μου δώσει ο θεός την ευκαιρία να τον αντικρύσω»!
«…Πέρασαν όμως δεκαετίες, σκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του κόσμου, δουλέψαμε, πονέσαμε, αγαπήσαμε και αγαπηθήκαμε, απομακρύνθηκαν οι ψυχές μας, ένα άσπρο πέπλο μας χώρισε και να, σήμερα γεροντάκια, βρεθήκαμε πάλι στην πρωτεύουσα του νησιού..»
…Συγχαρητήρια κύριε Γιώργο, να είστε πάντα υγιής και ευαισθητοποιημένος… Εγώ το θυμικό το “εύθραυστο” που πάλλει τον πόνο της ψυχής, το εκτιμώ βαθιά…, γιατί, γιατί, είναι και για μένα “λάβαρο” εκφραστικής υφής!
