“Αυριο” λες και μέσα σε αυτή τη μικρή αναβολή, παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ.
Τάσος Λειβαδίτης
Δεν είναι σκηνή από το Μεσαίωνα, ούτε από το Βελγικό Κονγκό του Λεοπόλδου. Είναι σκηνή από τη Μητρόπολη του καπιταλισμού. Από τις ΗΠΑ του πλούτου, της ανάπτυξης, της ευμάρειας. Του “Παραδείγματος” για τον ελεύθερο κόσμο.
Τι κι αν ο άνθρωπος ξαπλωμένος ψέλιζε απελπισμένα. Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Η σιδερένια μπότα του αστυνομικού έσφιγγε τον κλοιό σαν μέγγενη γύρω από το λαιμό του. Να τον δει να πεθαίνει από ασφυξία. Αργά, βασανιστικά ,σαδιστικά.
Και γύρω-γύρω άλλοι τρεις – τέσσερις αστυνομικοί, θεατές του μαρτυρίου, ασυγκίνητοι, αμέτοχοι σαν τα “περίπτερα στην κίνηση” που λέει ο ποιητής.
Ο θάνατος του Τζορτζ Φλοϋντ μας υποχρεώνει, να μην πούμε “αύριο”, που σημαίνει ποτέ, αλλά τώρα. Εδώ και τώρα. Ενώθηκε επιτυχώς λέει η κάψουλα με τους δύο αστροναύτες με το διαστημικό σταθμό της NASA. Ε και;
Προχωρεί η τεχνολογία και η επιστήμη λέει στην Αμερική φτάνοντας σε ύψη δυσθεώρητα. Ε και;
Είναι νωπή ακόμα η εικόνα αστυνομικού να περνάει χειροπέδες σε ένα 7χρονο κοριτσάκι μέσα στο σχολείο του, παρουσία της δασκάλας. Αν αυτό δεν είναι ντροπή, τότε τι είναι είναι η ντροπή;
Ποιος θέλει να ζει σε μία τέτοια χώρα;
Είναι ο ίδιος ο δυσπεριγραπτος Τραμπ πού βρήκε τη λύση στις επιθέσεις με όπλα μέσα στα σχολεία τους.
Να οπλοφορούν και οι δάσκαλοι!!!
Είναι να τρομάζει κανείς όταν σκέφτεται ότι αυτός ο άνθρωπος κρατάει τα κουμπιά των πυρηνικών όπλων. Τι να πει κανείς. Μία κοινωνία όπου η βία αναβλύζει αρτεσιανά από παντού.
Πλήρης αποβαρβάρωση και αναισχυντία.
Οποιος πηγαίνει προς την Αρετή, η Αρετή τον καλωσορίζει.
Οποιος πηγαίνει προς την απώλεια, η απώλεια τον καλωσορίζει, μας λεει ο Λαο Τσε.
Η ελευθερία σήμερα βασανίζεται, αιμασσει.
Το άγαλμά της στη Νέα Υόρκη παρακολουθεί… Ποιος ξέρει τι.
Μας μένει, στον καθένα μας, αφού υπάρχουν τα κοινωνικά συρματοπλέγματα, να αναζητάμε τα εσωτερικά λυτρωτικά ξέφωτα…
Τουλάχιστον να προστατεύουμε τα υπαρξιακά μας ερωτήματα…
Μια κραυγή θλίψης κι απόγνωσης, το ανωτέρω λιτό άρθρο του αγαπητού κ. Γ. Κοκκινάκου, ταρακουνά συθέμελα τις ανθρώπινες συνειδήσεις για τόση αναλγησία στον πόνο και τη ζωή των συνανθρώπων μας!.. Δεν τα χωρεί ο ανθρώπινος νους τέτοια συμβάντα και δυστυχώς, η ανθρώπινη ιστορία κι ως τους σύγχρονους καιρούς έχει καταγράψει αμέτρητες περιπτώσεις βασανισμών, αφανισμού κι εξοντώσεων αδύναμων ανθρώπων, απανταχού της γης. Αλλά, η πρόσφατη περίπτωση των Η.Π.Α δεν έχει το όμοιό του. Ούτε τα άγρια θηρία συμπεριφέρονται με τέτοιον σαδιστικό κι ανάλγητο τρόπο!.. Όσο υπάρχουν άνθρωποι!… Αλλά, ποιοί άνθρωποι;
Ο πόνος και η θλίψη μας από τέτοια απάνθρωπα συμβάντα αγκαλιάζει και συνέχει την παγκόσμια κοινότητα κι οφείλουμε ν’ αντιδράσουμε με τις όποιες δυνάμεις μας σ’ αυτό το κοινωνικό κακό. Είπαμε, πολλές φορές, πως το κοινωνικό φαινόμενο του “Ελλείμματος της Ψυχικής Ωρίμασης” είναι το νομοτελειακό αποτέλεσμα – συνέπεια της ασυμμετρίας ανάμεσα στα δύο βασικά δομικά στοιχεία του ανθρώπου: τον Νου [γνώση-λογική] και την Ψυχή [συναίσθημα – ηθική]. Τις ευχαριστίες και τα θερμά μας συγχαρητήρια στον αγαπητό μας κ. Γ. Κοκκινάκο. Φιλικά Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος ΧΑΝΙΑ
Αξιότιμε κύριε,η δημοκρατία τραβά την ανηφόρα,είναι ανοικτή δείχνει τις ντροπές της της και επιδέχεται παρεμβάσεις βελτίωσης.Στην μεγάλη της διαδρομή άνοιξε στο κορμί της πληγές και επούλωσε πάλι τις πληγές της.Μην ξεχνάμε ότι στις καλύτερες στιγμές της έστειλε τον Αριστείδη ,τον Θεμιστοκλή κλπ. στην εξορία και έδωσε το κώνειο στον Σωκράτη.΄Ομως μέσα στους αιώνες η δημοκρατία βασιζόμενη στην σύνθεση,στην πολυφωνία και στον σεβασμό της αντίθετης άποψης είναι μαθημένη να περνά τις συμπληγάδες και να εισέρχεται ξανά και ξανά σε ενάρετους κύκλους. Οι Τράμπ είναι για τις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες ξένο σώμα που αποβάλλονται και παραπέμπονται δεόντως από τις ελεύθερες και πολιτισμένες κοινωνίες. Οι πλύσεις εγκεφάλου τύπου Γιόσεφ Γκέμπελς και Λαυρέντη Μπέρια και οι συνέπειες τους στην ανθρωπότητα αποτελούν θεμελιώδες ιστορικό μάθημα που δίνει τροφή για σκέψη και δίνει κατεύθυνση…..Με εκτίμηση
Πολύ σοφό και ανθρώπινο το σημερινό σας άρθρο κύριε Κοκκινάκο! Έχω φίλους στην Αμερική και μου λένε πως η Αμερική είναι διχασμένη όσο ποτέ πριν: Υπάρχουν οι καλλιεργημένοι (πνευματικά και ψυχικά) άνθρωποι από την μια και τα γαϊδούρια τύπου Τραμπ από την άλλη. Σήμερα είδα στις ειδήσεις πως πάνω από το 70% των Αμερικανών έχει κατανόηση για τις εξεργέσεις που γίνονται, ας είναι και βίαιες. Αυτό δημιουργεί ελπίδα πως τα γαϊδούρια το παράκαναν και πως αυτό θα οδηγήσει στο να είναι οι μέρες τους στην εξουσία μετρημένες. Και κάτι άλλο: Ως επακόλουθο αυτού του τρομερού φόνου σκοτώθηκαν στις διαδηλώσεις τουλάχιστον άλλοι δέκα άνθρωποι, μην τους ξεχνάμε και αυτούς, και αυτοί δεν ανασαίνουν πια…