Χιλιοειπωμένο, αλλά επιτρέψτε μου να το επισημάνω ξανά.
Χρόνια τώρα δεν καταφέραμε (όσο και αν ΔΕΝ προσπαθήσαμε) να φτιάξουμε τη βιτρίνα του λιμανιού. Πάντα γεμάτος προφάσεις ο λόγος μας και δικαιολογίες. Αγαπάμε σκιάδια, αγαπάμε τραπεζάκια παντού, αγαπάμε όχληση, αγαπάμε πανώ μαύρα και άραχνα… αγαπάμε, αγαπάμε, αγαπάμε….
Και μέσα από αυτή την αγάπη εκδηλώνουμε την αποστροφή μας στη μακραίωνη ιστορία του τόπου, στα μνημεία του και κατ’ επέκταση στους ίδιους τους ανθρώπους του. Γυρίζουμε επιδεικτικά την πλάτη στο παρελθόν λες και θέλουμε με αυτό τον τρόπο να σβήσουμε καθετί που εξιστορεί τα παθήματά μας.
Δεν θα την αγαπήσουμε ποτέ αυτή την πόλη. Δεν μπορούμε να το κάνουμε γιατί δεν ξέρουμε να αναδεικνύουμε και να “πουλάμε το προϊόν” που μας χάρισε η ίδια η ιστορία.
Τα ανούσια φλοτέρ του σαντριβανιού μοιάζουν με τις ανούσιες παντόφλες που με εξοργιστικό τρόπο κρύβουν την εξαιρετική τούρκικη κλίμακα κάθε καλοκαίρι στο δυτικό τμήμα του λιμανιού… από τις ουσιαστικές ματιές των χιλιάδων επισκεπτών της πόλης.
