Στο τελευταίο μας σημείωμα είχαμε αναφερθεί στην ετήσια γενική συνέλευση του ΟΗΕ που αποκάλυψε την αποδυνάμωση της Δύσης. Μια νέα οπτική, στην οποία έχουμε αναφερθεί πολλές φορές για να δείξουμε πως οι αποφάσεις της ΕΕ είναι λανθασμένες ανά περίπτωση, αλλά και στο σύνολό τους. Δεν θέλουμε μια γερμανική Ευρώπη, θέλουμε μια ευρωπαϊκή Γερμανία υποστηρίζουν πολλοί πλέον, όπως και εγώ σε παλαιότερα σημειώματά μου. Δεν αρκεί να μην παίρνει θέση ο νυν πρόεδρος της Επιτροπής για τον ιταλικό προϋπολογισμό, ή ο αρμόδιος επίτροπος.
Πέρασαν δύο εβδομάδες από τότε που το γερμανικό αριστερό κίνημα «Aufstehen» σχηματίστηκε επισήμως – και σύμφωνα με δικά τους στοιχεία, έχει ήδη περισσότερους από 140.000 υποστηρικτές. Φωνές αρχίζουν να ακούγονται και κριτικές να αναπτύσσονται. Ο ένας υποστηρίζει ότι «Η πολιτική έχει καταστρέψει την κοινωνική συνοχή στη Γερμανία, η χώρα έχει βιαστεί. Υπάρχει, ωστόσο, μια ευρεία πλειοψηφία στον πληθυσμό υπέρ μιας κοινωνικής και ειρηνικής πολιτικής καθώς και της προστασίας του περιβάλλοντος – αλλά όχι στη γερμανική Βουλή».
Η θεματολογία της «αντίθεσης» ‘όπως θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε αφορά την αντίθεσή τους στην προσωρινή εργασία, τις προσωρινές συμβάσεις, τις συντάξεις φτώχειας, τις εξαγωγές όπλων και τη φορολογική δικαιοσύνη. Οι ίδιοι οι Γερμανοί δεν πολυπιστεύουν ότι πρέπει να ασχολούνται με το μεταναστευτικό και τους πρόσφυγες, αγνοώντας, ή βάζοντας δε δεύτερη θέση τα καυτά κοινωνικά προβλήματα. Η κριτική που αναπτύσσεται σταδιακά αφορά και την εσωτερική αγορά της ΕΕ, ποτυ έχει τον ίδιο γενετικό κώδικα με τη συμφωνία TTIP για την προστασία των δικαιωμάτων των εταιρειών: για παράδειγμα όταν πρόκειται για την ανάθεση δημοσίων συμβάσεων στον φτηνότερο πάροχο υπηρεσιών. Ίσως να μην εντάσσεται στην κριτική αυτή, η φορολογική πολιτική, όπου όλοι ενδιαφέρονται για περισσότερη ευρωπαϊκή συνεργασία.
Πολλοί κύκλοι επίσης ανησυχούν για τη λανθασμένη πορεία του Γάλλου προέδρου Μακρόν, που προσπαθεί να αποκτήσει για τον εαυτό του την εικόνα ενός ευρωπαίου πρωτοπόρου. Αλλά όταν ήρθε η εισαγωγή ενός ευρωπαϊκού φόρου επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, αυτός ήταν εκείνος που το εμπόδισε επειδή οι γαλλικές τράπεζες έχουν πολλά οικονομικά συμφέροντα στους ισολογισμούς τους.
Δυστυχώς καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι η συμπόρευση του γαλλο-γερμανικού άξονα δεν εξυπηρετεί πλέον τα συμφέροντα των κρατών μελών, εκτός εκείνων που κερδίζουν από την πρακτική που ακολουθείται. Τα τεκταινόμενα με τους Ιταλούς θα αποδείξουν «του λόγου το αληθές», θεσμοί που ξεκαθαρίζουν ότι δε θέλουν να γίνουν Ελλάδα. Πούσαι Σόιμπλε να δεις τα χάλια του μοντέλου σου. Θα πρέπει να αναμείνουμε με ενδιαφέρον που θα καταλήξει η διένεξη με τη μη έγκριση του σχεδίου του ιταλικού προϋπολογισμού σε ένα ψυχροπολεμικό κλίμα που επενεργούν τόσο ο ήδη αρχόμενος εμπορικός πόλεμος, όσο και το μεταναστευτικό που απειλεί πολλές ευρωπαϊκές δομές και ιδέες.
Για παράδειγμα, για τον εμπορικό πόλεμο που διεξάγεται ήδη ή θα επεκταθεί2 (πριν 10 μέρες περίπου), ότι οι πόλεμοι έχουν το χαρακτηριστικό, ότι μέχρι την ημέρα πριν από την εκδήλωση των κανείς δεν γνωρίζει το αναπόφευκτο τους. Η επίπληξη, ο κυνισμός και η ανοησία μοιάζουν με ένα βλαβερό κοκτέιλ που το έχει περιγράψει με γλαφυρότητα ήδη από το 1935 ο Ζαν Ζυροντού στη θεατρική παράσταση «ο Τρωικός πόλεμος που δεν θα λάβει χώρα»3.
Ο εμπορικός πόλεμος του Donald Trump δεν αποτελεί εξαίρεση. Μας είπαν έξι μήνες ότι οι απειλές του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών είναι μόνο μια στάση για να αναγκάσουν τους εμπορικούς «εταίρους» του να διαπραγματευτούν και ότι τελικά θα αποφευχθεί η τελική αντιπαράθεση. Αλλά ο γνωστός Κλαούσεβιτς στο βιβλίο του «Τα του πολέμου» υπενθυμίζει ότι «Στον πόλεμο, όλα είναι απλά, αλλά το απλούστερο είναι δύσκολο».
Εδώ αναφέρουμε και το περίφημο «Δόγμα του Big Stick», στο οποίο φαίνεται ότι έχει αφιερωθεί η πολιτική της Ουάσιγκτον. Η φορολογία των εισαγωγών έχει αντικαταστήσει το πυροβόλο όπλο. Μέχρι σήμερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αυξήσει τα τιμολόγια για το ήμισυ των προϊόντων που προέρχονται από την Κίνα. Το Πεκίνο απάντησε, οπότε σύντομα τα πολεμικά πεδία θα βρίσκονται στα λιμάνια των ακτών των ΗΠΑ. Και εδώ οι αμερικάνοι έχουν προχωρήσει ως προς τις εμπορικές τους σχέσεις με τους Ευρωπαίους, Μεξικανούς και Καναδούς συμμάχους τους για την έλλειψη του δίκαιου εμπορίου, που ακουμπά επιμελώς το Πεκίνο και σύμφωνα με ειδικούς μπορεί να θεωρηθεί και δικαιολογημένη. Και τούτο γιατί στην Κίνα δεν έχει παρατηρηθεί μεταμόρφωση σε μια οικονομία της αγοράς, όπως ήλπιζαν οι δυτικές χώρες όταν συμφώνησαν το 2001 να ενταχθούν στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ). Το κράτος παραμένει πανταχού παρόν με τη χορήγηση επιδοτήσεων για στρατηγικούς ή προβληματικούς τομείς. Οι δημόσιες επιχειρήσεις εξακολουθούν να αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του οικονομικού ιστού.
Και εδώ πρέπει να τονίσουμε το «Κινέζικο λάθος» που αφορά το σύνθημα του Πεκίνου «Made in China 2025», του οποίου η φιλοδοξία είναι να καταστήσει την Κίνα παγκόσμιο ηγέτη στην καινοτομία μέσω ευρείας παρέμβασης. της δημόσιας εξουσίας. Αυτό ανησύχησε τους δυτικούς ενώ αν προχωρούσε ο Πρόεδρος Xi Jinping, όπως έπραττε η Κίνα μέχρι τότε, θα μπορούσε να φτάσει στην αναζήτηση της παγκόσμιας ηγεσίας σχετικά αναίμακτα. Φαίνεται ότι ο Κινέζος πρόεδρος δεν είχε τη σοφία να συνεχίσει, ήσυχα και αόρατα! Αλλά και ο Τραμπ μάλλον ανόητος είναι αν πραγματικά πιστεύει ότι τα τελωνειακά εμπόδια θα σταματήσουν την πορεία της ιστορίας και την οικονομική άνοδο της Κίνας. Η στρατηγική αυτή υπόσχεται τόσο αποτελεσματική όσο η γραμμή Μαζινό: αδιαπέραστο τείχος στη θεωρία, η οποία αποδείχθηκε εύκολα να καταστρατηγηθεί στην πράξη, περνώντας τα γερμανικά τανκς μέσα από τα δένδρα στις Αρδέννες, χωρίς να καταλάβουν τίποτα οι Γάλλοι!!!
Αλλά ο Τραμπ, παρά το ότι είναι επιχειρηματίας ο ίδιος, ωθεί την κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ (Federal Reserve) να επιταχύνει την άνοδο των επιτοκίων που θα έχει ως άμεσο αποτέλεσμα την ενίσχυση του δολαρίου. Αυτή η άνοδος στο δολάριο θα ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα των κινεζικών αγαθών, αντισταθμίζοντας εν μέρει τις επιπτώσεις των αυξήσεων των φόρων.
Αυτό είναι ένα πρώτο ψήγμα της βλακείας των βισώνων να μάχονται στο βάλτο, διαλύοντας ουσιαστικά τα κεφάλια των βατραχιών που βρίσκονται στο δρόμο τους.
Η πολιτική του Τραμπ είναι εξαιρετικά αντιπαραγωγική. Η θύελλα του απειλεί να διαταράξει τις αλυσίδες εφοδιασμού του παγκόσμιου εμπορίου, να αποδυναμώσει την αμερικανική οικονομία, μειώνοντας την προβολή των επενδυτών και υπονομεύοντας την ανταγωνιστικότητα των τελευταίων αυξάνοντας το κόστος παραγωγής. Ο κίνδυνος αποσταθεροποίησης της παγκόσμιας οικονομίας πρέπει να μας απασχολήσει.
1. https://www.euractiv.com/section/future-eu/interview/aufstehen-we-dont-want-a-german-europe-we-want-a-european-germany/?utm_source=EURACTIV&utm_campaign=2424908452-RSS_EMAIL_EN_Daily_Update&utm_medium=email&utm_term=0_c59e2fd7a9-2424908452-114687155
2. https://www.linkedin.com/pulse/la-guerre-commerciale-aura-bien-lieu-st%C3%A9phane-lauer/?trk=eml-email_feed_ecosystem_digest_01-recommended_articles-4-Unknown&midToken=AQF6kPMyjIZm-w&fromEmail=fromEmail&ut=1VaDQ0L6nx68s1
3. https://gallica.bnf.fr/blog/13042018/la-guerre-de-troie-naura-pas-lieu
