“Δέντρο που δεν πέφτουνε/ ποτέ τα φύλλα σου/ Και πάνω τους η λάμψη/ Του Χριστού να τα φωτίζει/ Με την αειθαλή/ Της πίστης φορεσιά/ Αυτός που εσένα δέντρο/ Σ’ αυγατίζει για ν’ ανεβαίνεις/ Πιο ψηλά για ν’ απαντέχεις/ Το Βοριά την παγωνιά/ Και το Νοτιά της Λαύρας/ Δέντρο αειθαλές των Χριστιανών/ Που γίνεσαι Τίμιος Σταυρός/ Να φέρνεις την Ανάσταση/ Με τ’ Άγιο Φως/ Δέντρο αειθαλές/ που ποτέ τα φύλλα σου δεν πέφτουν”. Το πρώτο ποίημα που έγραψε, όταν ήταν 10 μόλις χρονών ο και συνεργάτης της εφημερίδας μας, διακεκριμένος δημοσιογράφος, ξεχωριστός ποιητής Δημήτρης Κακαβελάκης, όπως εξομολογητικά μου είπε ο ίδιος. Το έγραψε, λέει, τον Ιούνιο του 1939 επί τη λήξει των μαθημάτων του Κατηχητικού Σχολείου που λειτουργούσε στον Άγιο Κωνσταντίνο Νέας Χώρας, κατόπιν παραγγελίας του και προϊσταμένου του Ναού, κατηχητή παπα-Αντώνη Στρογγυλάκη. Το διαβάζω ξανά και ξανά με το που επιστρέφω αργά το βράδυ της προηγούμενης Τετάρτης 8 Ιανουαρίου στο σπίτι, ύστερα απ’ την πανωραία παρουσίαση της ποιητικής του τριλογίας “Η νήσος”, “Κρήτη, όνειρο μέγα” και “Σάρκα μία”, που έγινε στην όμορφα ανακαινισμένη Δημοτική Βιβλιοθήκη Χανίων. Εμπλεως με τις εικόνες και τους ήχους των στίχων του, τις αγωνιώδεις κραυγές του για την κατάντια μας και τις ελπιδοφόρες εκκλήσεις του για έναν καλύτερο κόσμο. Κι όσο το διαβάζω, τόσο περισσότερο σ’ αυτό που σκεφτόμουν καθόλη τη διάρκεια της εκδήλωσης καταλήγω. Ακούγοντας την προϊσταμένη της Βιβλιοθήκης Βιβή Χουδαλάκη, τον δήμαρχο Χανίων Μανώλη Σκουλάκη, τον πρόεδρο της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Χανίων Δημήτρη Νικολακάκη στους αγαπητικούς χαιρετισμούς των, τη γιατρό – λογοτέχνη Πηνελόπη Ντουντουλάκη στην αισθαντική ομιλία της και βέβαια τον ίδιο στις εκ βαθέων εξομολογητικές παρεμβάσεις του. Δέντρο αειθαλές ο Ποιητής, ο κατ’ εξοχήν και πρωτίστως ποιητής Δημήτρης Κακαβελάκης, που επιμένει, ενώ ο τεχνολογικός ορυμαγδός έχει σκιάσει τους ιλαρούς ορίζοντες και στην αγορά των μεταπρατών πωλούνται τα αδιατίμητα, έχοντας αισθανθεί τους κάθε λογής κινδύνους που ελλοχεύουν, να υψώνει κόντρα στις όποιες “τυραννίες” τη φωνή του και να μάχεται, ακόμα κι όταν μένει μόνος, ακόμα κι όταν αισθάνεται ανέστιος και πένης για τον εξανθρωπισμό του ανθρώπου. Μια αει-θάλουσα πολύκαρπη και καλλίκαρπη ελιά το σύνολο, ποιητικό του έργο για τις επερχόμενες γενεές, ο πυρήνας του οποίου σαν ύφος και σαν φιλοσοφία βρίσκεται στο πρώτο του, θρησκευτικού περιεχομένου, ποίημα. Δεν έχει τέλος ο αγώνας του καλού ενάντια στο κακό. Το ξέρει καλά αυτό ο αειθαλής Δημήτρης Κακαβελάκης που όντας σε ρόλο Προμηθέα Πυρφόρου βρίσκεται πάντα, όπως και η Πηνελόπη Ντουντουλάκη υπογράμμισε “στ’ απόκρημνα βράχια του αντιεξουσιαστικού χώρου”.
Εκκοκιστήριο Ιδεών
“Το Εκκοκιστήριο Ιδεών” είναι ένας παιδικός κήπος, ένας χώρος περιφρούρησης της περιφρονημένης αθωότητας, ένας χώρος γι’ αυτούς που θυμούνται που… πώς να σωπάσουν μέσα τους την ομορφιά του κόσμου;… που είναι το εκτός γραμματικής στον παρατατικό του υλισμού. Το “Εκκοκιστήριο Ιδεών” είναι ένα ξωκλήσι στα “Άγραφα”, ένα μεταφραστικό γραφείο των ορέξεων του χώρου, ένας οικουμενικός τσομπάνος στην πόλη. Ενα… ο φίλος τον φίλο εν κινδύνοις γινώσκει…, ένας ανεμιστήρας στο σκονισμένο δωμάτιο της τυποποίησης. Το “Εκκοκιστήριο Ιδεών” είναι ιδιοκτησία του Χρόνου. Είναι ο Βουλίμιος Τόπος, ο απείραχτος από ανθρώπινες σκοπιμότητες. Είναι μια θάλασσα πλατιά του μάντη Διονύση Σαββόπουλου. Είναι μια χώρα που δεν ηλεκτρίζεται απ’ τους παράδες. Είναι ένα φυσικό φαινόμενο μέσα σε μια τεχνητή ζωή. Το “Εκκοκιστήριο Ιδεών” είναι ο Ελληνισμός που παραθερίζει στη μνήμη των ανυπότακτων. Είναι μια καλοσύνη χλιμιντρίζουσα, είναι μια αποικία της ελπίδας, είναι ο εν ενεργεία κανδηλανάπτης του άσπιλου. Το “Εκκοκιστήριο Ιδεών” είναι μήνας του μέλιτος, που ζει στις σελίδες “Περί Πολιτείας” των ανωνύμων του Πόθου”. Αυτά γράφει προλογίζοντας το με τίτλο “Εκκοκιστήριο Ιδεών” Ημερολόγιο 2014 που κυκλοφόρησε ο και καλός μου φίλος Βεροιώτης ποιητής και ζωγράφος Γιάννης Ναζλίδης. Τι να προσθέσω σε όλα τούτα; Τι άλλο από ένα “να χαρώ” την αγαπημένη φράση που χρησιμοποιεί ο φίλος μου στην επικοινωνία του με τους άλλους, που μου ήρθε πολλές φορές στον νου, έτσι όπως περιδιάβαζα απολαμβάνοντας και απολάμβανα περιδιαβάζοντας τις με δικές του 70 περίπου εικόνες και τα δικά του 60 περίπου (σχεδόν όλα ποιητικά) κείμενα του όντως συλλεκτικού, μοναδικού στο είδος του αυτού Ημερολογίου. Να χαρώ εγώ ζωγράφο και ποιητή! Αναζητήστε τη!
