ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΤΡΑΧΑΛΑΚΗ: Οι αξέχαστοι

Και βεβαίως οι άγγελοί μας -οι νέοι που άφησαν νωρίς τον κόσμο ετούτο- βουβή, μα φορές-φορές άκρως ομιλητική παρουσία, βρίσκονται συχνά στο πλάι μας!
Άλλοτε πάλι μας κοιτούν απ’ εκεί ψηλά, παρατηρούν το σύγχρονο   κόσμο μας, τον τόσο αλλαγμένο στις δεκαετίες που πέρασαν απ΄ αυτόν τον πιο ανθρώπινο που άφησαν πίσω, και πολύ θα ήθελαν να  μπορούσαν να τον άλλαζαν…
Βαθιά η επιθυμία τους ν’ ακουστεί η φωνή τους κι από ψυχές αγέννητες όταν εκείνοι αποχώρησαν, κι όχι μόνο απ’ τους κοντινούς τους που δεν έπαψαν ποτέ να συνομιλούν μαζί τους…
Eνα ναυάγιο στο καταχείμωνο με πολλές απώλειες και με μια κοπέλα που παλεύοντας με το αδυσώπητο κύμα σώζει ζωές… Eνα πολύνεκρο αεροπορικό ατύχημα τρία χρόνια μετά την ίδια ακριβώς ημερομηνία… Μια βάρκα που ανατρέπεται και στέλνει στον βυθό μες  τα μπλεγμένα  δίχτυα  τις μαθήτριες που αρμένιζαν ανέμελα πάνω της… Τρεις ήρωες που αφήνουν την τελευταία τους πνοή υπερασπιζόμενοι ακριτική βραχονησίδα, άλλος ένας  γενναίος που πέφτει για την πατρίδα μετά από σκληρή αερομαχία…
Και τόσοι άλλοι…
Άνδρες, γυναίκες, νέα  παιδιά…
Αμέτρητοι άνθρωποι πάνω στον ανθό της ηλικίας τους που είχαν πολλά ακόμα να πουν και να κάνουν, αν έμεναν λίγο παραπάνω στην γήινο κόσμο μας!!
Σαν τον «Μάριο» του βιβλίου της Δέσποινας Τραχαλάκη «ΟΙ ΑΞΕΧΑΣΤΟΙ», που διαβάζω με συγκίνηση, ο οποίος «…δεν είναι βαφτισμένος μόνο Μάριος. Είναι και Κωνσταντίνος, και Ιωσήφ και Γεώργιος και Μιχαήλ και Περικλής και Σπύρος…». Σαν  τον Μάριο, που θα μπορούσε να είναι ο πατέρας, ο χαμένος νωρίς  γονιός, ο εγγονός ή αδελφός που «…έχει γίνει αετός, σύμβολο, αξίωμα, έχει γίνει ένα με τον ήλιο τον ελληνικό τον απέθαντο!» όπως μας λέει μεταξύ άλλων η καλή συγγραφέας στη σελίδα 141 του συγκλονιστικού μυθιστορήματός της.
Σαν την κύρια ηρωίδα του, τη «Σέβα», που συνεχίζει την πορεία της στον κόσμο των ζωντανών, αποκτά οικογένεια, γερνά σαν όλους τους ανθρώπους έχοντας πάντα κατά νου να κάνει το καλό, να βοηθήσει κάθε ανήμπορο, όπως έκανε τη νύχτα του ναυαγίου. Σαν την κάθε Μαρία, την Κατίνα, την Ελένη που θα μπορούσε να είναι επιζούσα, να κυκλοφορεί ανάμεσά μας, να προσφέρει αγάπη, φροντίδα και συχνά – πυκνά να τη βρίσκει κανείς να προσέρχεται σ’ ένα ιερό προσκύνημα στο μνημείο -εκείνο το πολύ γνωστό μας στο παλιό λιμάνι, το οποίο στήθηκε στη μνήμη όλων όσων χάθηκαν την νύχτα εκείνη. Όπως ακριβώς κάνει και η Σέβα του εξαιρετικού βιβλίου της Δέσποινας, το οποίο μόλις κυκλοφόρησε, που ‘ναι βασισμένο σε τραγικά γεγονότα του τόπου κι αφιερωμένο  στους αδικοχαμένους μας.
Στους δικούς μας ανθρώπους, αλλά κι όλου του κόσμου…
Αξέχαστοι όλοι τους!
Θερμά συγχαρητήρια κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στη συγγραφέα που με το αστείρευτο ταλέντο και τη ώριμη γραφή της, με τις καλές γνώμες και την ευαισθησία που την χαρακτηρίζουν, μας πρόσφερε άλλο ένα δώρο: «…θέλω να κάνω ένα δώρο σ’ αυτούς που χάθηκαν», εξηγεί στο οπισθόφυλλο, «αλλά και σ’ αυτούς που έμειναν πίσω. Η ιστορία μου θ’ αποδείξει ότι νεκροί είναι μονάχα οι ξεχασμένοι. Αυτοί που παραμένουν στο  μυαλό μας και στην καρδιά μας, είναι και θα είναι πάντα ζωντανοί!»…
Δώρο  ψυχής ετούτο εδώ το άξιο κάθε επαίνου πνευματικό σου δημιούργημα, Δέσποινα!
Θα μας μείνει αξέχαστο, όπως  κι όλοι οι άγγελοί μας  που μας κοιτούν από ψηλά χαρούμενοι, γαληνεμένοι, σίγουροι πως δεν θα ξεχαστούν ποτέ!