1. -ME 11 μικρά «θα», τύπου παροχολογίας, και κάτω από το βάρος των συλλαλητηρίων για το “Μακεδονικό” έγιναν φέτος τα εγκαίνια της 83ης “Διεθνούς Εκθέσεως” Θεσσαλονίκης.
ΠΡOKEITAI για ένα θεσμό εφαλτήριο εξαγγελιών κυρίως για την οικονομία της χώρας. Τον θεσμό αξιοποίησαν -και αξιοποιούν- όλοι οι πρωθυπουργοί της χώρας. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η Δ.Ε.Θ. αποτελεί κι ένα κομμάτι της πολιτικής ιστορίας του τόπου. Είναι μια ευκαιρία να δίνεται ώθηση σε καινοτομίες ή στην υποσχεσιολογία.
ΣΕ ένα κλίμα αποδοχής/απόρριψης προτάσεων, οι πολιτικοί σχεδιάζουν επί μήνες τι θα πουν και πώς θα το πουν: με τους συμβούλους και τους λογογράφους τους να σβήνουν και να ξαναγράφουν τους πρωθυπουργικούς λόγους, μέχρι να καταλήξουν στην τελική μορφή τους. Επιπλέον φροντίζουν γα τις απαντήσεις σε πιθανές ερωτήσεις της καθιερωμένης συνέντευξης προς τους δημοσιογράφους.
ΕΙΝΑΙ μια θεατρική παράσταση, που όσο πιο τέλεια οργανωμένη είναι, τόσο περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας έχει. Αλλά, από τη Θεσσαλονίκη δεν ξεκίνησε και η κατάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με εκείνο το απίθανο πακέτο υποσχέσεων εκ των οποίων καμιά τελικά δεν πραγματοποιήθηκε;
ΣΤΗ Δ.Ε.Θ. είθισται κάθε χρόνο να τιμάται μια χώρα. Φέτος τιμώνται οι ΗΠΑ, κάτι που -κατά την άποψή μας- δεν είναι διόλου τυχαίο. Εχει τη σημειολογία του. Πρώτα γιατί οι Αμερικανοί κυριαρχούν στρατιωτικοοικονομικά στην περιοχή και δεύτερον γιατί, με τον Τούρκο “μπαμπούλα” δίπλα μας, θέλουν οι Αμερικανοί να βεβαιωθούν για την “πίστη” μιας έστω “αριστερής” κυβέρνησης προς αυτούς. Από κοντά και η πορεία της συμφωνίας των Πρεσπών. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι ο κ. πρωθυπουργός μίλησε τελείως απαξιωτικά για τις διαμαρτυρίες πλήθους πολιτών για το Μακεδονικό, χαρακτηρίζοντάς τες μειοψηφίες από «ακραία στοιχεία».
2. -Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ είναι αλήθεια ότι αυτή τη φορά (8/9) μίλησε με ήπιους τόνους. Δεν καταφέρθηκε εναντίον της αντιπολίτευσης και προσπάθησε να είναι πειστικός σε αυτά που υποσχέθηκε. Ανέπτυξε επίσης ένα πολιτικό σχέδιο για την επόμενη Ελλάδα, βασιζόμενο σε τρεις πυλώνες: δίκαιη ανάπτυξη, κοινωνικό κράτος, ανάκτηση της εργασίας. Αλλά οι τρεις αυτοί όροι δεν υπάγονται, άραγε, στη σφαίρα της αοριστολογίας; Υπάρχει “δίκαιη” ανάπτυξη χωρίς πρόγραμμα, ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας και κυρίως χωρίς επενδύσεις; Υπάρχει κοινωνικό κράτος με ευνουχισμένους τους φορείς Υγείας, Παιδείας και Πρόνοιας; Οσο για την… ανάκτηση (sic) της εργασίας, πώς θα γίνει αυτή; Με υποκατώτατους μισθούς και ανεργία στα ύψη; Μα, με τις συνεχιζόμενες περικοπές (συνταξιούχων) και με την αιμορραγία της μετανάστευσης των νέων είναι δυνατόν να υπάρξει οποιαδήποτε ανάπτυξη;
