Φίσκα σπουδαστές το πούλμαν, ο Θωμάς ο αχτύπητος ο οδηγάρας στο βολάν, κι η αφεντιά μου, ο αυστηρός στην τάξη, ο χύμα στο μη εκπαιδευτικό κομμάτι των εκδρομών, ο τελειομανής διευθυντής, να εισπράττω την αμοιβή μου ομόφωνα και συνθηματικά:
-Ένας είναι ο αρχηγός. Ο Γιωργάκης ο καλός.
Κι ανηφορίζαμε, εκεί, Άλπεις μεριά, να φτάξουμε Βιέννη. Από Μιλάνο ερχόμασταν. Κουρασμένοι, ταλαιπωρημένοι, και βιαστικοί να προκάνουμε ανοιχτά το Πανεπιστήμιο για τη προγραμματισμένη ενημέρωση. Μα έλα ντε που μπροστά μας, ένας φλεγματικός μεσήλιξ Αυστριακός, με τα κουτσούβελά του στη αμαξάρα του μέσα, πήγαινε σημειωτόν;.
Μπιιιμπ, μπιιιμπ ο δικός μας, τίποτα αυτός. Θερμόαιμοι εμείς γάρ, και Μεσογειακοί, και Έλληνες, και εικοσπεντάρηδες κατά μέσον όρο, τουτέστιν να χοχλακάει το αίμα, αφήκα τα γκέμια χαλαρά, χτυπάει ένα σπέσιαλ γκάζωμα ο Θωμάς, στροφή-ξεστροφή, προσπέρασε ελαφρώς ή άκρως επικίνδυνα και παράνομα, μπήκαμε στην ισιάδα, και τέρμα τα γκάζια, εν μέσω χειροκροτημάτων για τον οδηγάρα μας, και, που θα προφταίναμε το ραντεβού μας.
Αμ δεε..
Στην επόμενη στροφή, παγώσαμε στο άκουσμα της αστυνομικής σειρήνας και στη θέα του περιπολικού και των πολιτσμάνων, που, ειδοποιημένοι, ως μάθαμε, από τον προπορευόμενο φλεγματικό μεν, φιλόπατρη και νομοταγή δε, Αυστριακό, (όχι-όχι· δεν είχε τότε, 1978, κάμερες στους δρόμους), μας σταματήσανε, κι ακόμα μας ανακρίνουν, και επί τόπου καταβάλαμε για το πρόστιμο, όλο μας το χαρτζιλίκι! Θα παίρνανε και το δίπλωμα του Θωμά, αλλά, με λυπηθήκανε που δεν μπορούσα να ταΐζω και να κοιμίζω τόσους μαντραχαλαίους σε ξένο τόπο, μας το χαρίσανε.
Σε όλη τη μετέπειτα διαδρομή όμως, και στα επόμενα ταξίδια, ήμασταν “κυρίες”.
Κι αναρωτιέμαι. Είναι ρε παιδιά καλό ή κακό αυτό που μας έμαθε η γιαγιά μας, να μη γίνουμε Ιούδες Ισκαριώτες, και να μη προδίνουμε;
Σίγουρα δεν είναι σωστό για μικροπράγματα να κάνουμε καταγγελίες. Και προς θεού, όχι τις αποκαλούμενες ρουφιανιές. Δε λέω να σηκώνουμε το χέρι και να μαρτυράμε το συμμαθητή μας ή το συνάνθρωπό μας για ψήλου πήδημα, αλλά, θαρρώ πως χρειάζονται μερικά όρια.
Ο διπλανός μας παρανομεί εις βάρος του συνόλου, εις βάρος της πατρίδας μας, κι εμείς τον βλέπουμε, κι αγανακτούμε, κι ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι μας και αρκούμαστε στο, “δε βαριέσαι” ή στο χειρότερο, “εγώ θα βγάλω το φίδι από τη τρύπα”;
Μα ναι. Ο καθένας από μας, πρέπει να ξετρυπώσει κι ένα φαρμμακερό, μικρό ή μεγάλο φίδι. Για να συμμορφωθεί ή να εξαφανιστεί.
Όχι από κακία· ούτε από μίσος ή προσωπική εμπάθεια, αλλά από αγάπη για το σύνολο και τον ίδιο τον παρανομούντα, αφού και δικό του συμφέρον είναι, να έχουμε μια Ελλαδούλα νοικοκυρεμένη, και με Έλληνες που να σέβονται εμάς όλους, και να αγαπάνε τα παιδιά όλων μας.
Στο κάτω-κάτω, αν βλέπουμε την παρανομία και δεν την καταγγέλλουμε, τη συγκαλύπτουμε και θαρρώ συνπαρανομούμε. Κάτι δηλαδή σαν τους κλεπταποδόχους.
Θα μου πείτε, κι αν κάνουμε μια καταγγελία, θα σάξει τίποτα; Ναι. Έχετε δίκιο. Συνηθίζεται, οι νόμοι στον τόπο μας να υπάρχουν, και να ’ναι και καλοί, μα τους έχουμε για τις βιβλιοθήκες. Δεν εφαρμόζονται ρε παιδιά!
Κι αν λάχει καμιά φορά να μπει σε λειτουργία κάποιος απ’ αυτούς τους αδρανείς νόμους κι επιβληθεί κανένα πρόστιμο, τσουχτερό ή μη, έε, κάποιος πολιτικάντης θα βρεθεί να το σβήσει, προς μεγάλη χαρά του παραβάτη, κι απογοήτευση του σπάνιου είδους της εποχής μας που λέγεται “νομοταγής πολίτης”.
Συνήθως κάτι φουκαράδες κι οι ανένταχτοι στα κόμματα, πληρώνουν τη νύφη.
Ααα. Είναι κι αυτοί που δεν κάνουν καταγγελία, γιατί έχουν ή σκοπεύουν να έχουν κι αυτοί χεσμ… τη φωλιά τους.
Ή μήπως θαρρείς πως το μελάνι που ξόδεψα και τον ύπνο που έχασα να γράψω τις αράδες ετούτες, θα πιάσουνε τόπο;
Όχι.
Μπορεί και να με κοροϊδεύουν μερικοί κι άλλοι να γελάνε. Δεν πειράζει.
Έστω και ένας να με πιστέψει, να με πάρει στα σοβαρά, παράπονο δεν έχω.
Το κέρδος μου, είναι μεγάλο.
*gkamvysellis@yahoo.gr”
