ΑΡΧΙΜ. Π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ
Τι είναι η αγιότης;
Είναι η πραγματοποίηση της δυνατότητος του «κάθ’ ομοίωσιν». Να φτάσει ο άνθρωπος να μοιάσει του Θεού. Στην αγιότητα, συναντώνται όλα τα ονόματα των ηθικών διδασκαλιών του Ευαγγέλιου.
Η αγιότητα δεν είναι μια αφηρημένη έννοια ή κάποιο ηθικό βόλεμα του ανθρώπου, αλλά μια αντικειμενική πραγματικότης. Το αντικείμενο της είναι ο Θεός. Ο Θεός είναι ο άγιος, ο απόλυτος άγιος,
ο απείρως άγιος.
Ο άνθρωπος είναι η ζωντανή εικόνα του Θεού, πλασμένη με όλη εκείνη τη δυνατότητα να φτάσει στο πρωτότυπο της το Θεό, σε όλες τις πτυχές της αγιότητος.
Το κάλεσμα του ανθρώπου στην αγιότητα από μέρους του Θεού, είναι εντολή βασική. Ολόκληρη η ευαγγελική διδασκαλία όπως ακούστηκε από το στόμα του Κυρίου μας Ιησού, κλείνεται μέσα στην επιταγή: «Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερο Πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειος εστίν» (Ματθ. Ε’48).
Για να επαναληφθεί από τους Αποστόλους ότι: «τούτο εστί το θέλημα του Θεού, αγιασμός υμών», «διώκετε… τον αγιασμό ου χωρίς ουδείς όψεται τον Κύριον» και «άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος είμι» (Α’ Θες.δ’ε, Εβρ.ιβ’14, Α Πετρ. Α’16).
Είναι τόσο σπουδαιοτάτη εντολή ώστε ο Απ. Παύλος να τονίζει χωρίς περιστροφές ότι χωρίς τον αγιασμό δεν πρόκειται να δει κανείς πρόσωπο Θεού.
Η αγιότητα είναι μία πορεία διαρκούς νεκρώσεως του κοσμικού φρονήματος.
Ο Άγιος Γεδεών για να φτάσει να αναζητά την έκδοση του σώματος μέσα στο μαρτύριο, πρωτύτερα είχε νεκρώσει τον «κόσμο» μέσα του. Οι αισθήσεις του έπαψαν πια να αναζητούν την κοσμική ικανοποίηση. Είχε γίνει ουρανοπολίτης πριν ακόμα αφήσει τη γη. Άγιος άνθρωπος είναι εκείνος που έχει σε κάθε στιγμή σε οποιανδήποτε συνθήκη της ζωής κι αν βρίσκεται, το φρόνημα του Θεού. Σκέφτεται, όπως θα σκεφτόταν ο Θεός. Αποφεύγει κάθε αμαρτία και τηρεί κάθε εντολή του Χριστού. Αισθάνεται μέσα του όλη εκείνη την ιερή τιμή, μήπως δυσαρεστήσει το Θεό με κάτι που εκείνος δεν θα το ήθελε.
Άγιος άνθρωπος είναι ο πραγματικός άνθρωπος του Θεού.
Το Ευαγγέλιο αποτείνεται προς όλους, μικρούς και μεγάλους,τους σπουδαίους και άσημους, γραμματισμένους και αγράμματους. Η αγιότητα είναι μία βασική ανάγκη για να μπει κανείς στην Βασιλεία του Θεού. Κι αν κανείς μένει μόνο στο επίπεδο της πίστεως χωρίς να περνά και στο επίπεδο της πράξεως, ας μάθει ότι «το πιστεύειν και το πράττειν είναι εξ αίματος συγγενείς».
Ίσως υποστηριχθεί ότι λίγοι θα σωθούν τότε. Ασφαλώς ναι! Γιατί «στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν». (Ματθ. Ζ’14)
Λίγοι θα σωθούν, όχι γιατί λίγοι μπορούν, αλλά γιατί λίγοι θέλουν να σωθούν. Σκληροί αυτοί οι λόγοι του Χριστού. Είναι σκληροί μόνο για εκείνους που το ένα τους πόδι βρίσκεται στο Χριστό και με το άλλο βαδίζουν στα θελήματά και τις επιθυμίες του κόσμου. Είναι μόνο για εκείνους που έχουν διχασμένη την καρδιά και νομίζουν ότι μπορούν να βολεύουν όπως-όπως Χριστό και κόσμο μέσα σ’ αυτήν. Χωρίς όμως να το καταλαβαίνουν προ πολλού, ο Χριστός έχει δραπετεύσει από την καρδιά τους και τους άφησε να ζουν με μόνο τον κόσμο. Μόνο γι’ αυτούς είναι σκληροί οι λόγοι αυτοί του Χριστού. Μερικοί ακόμη, μένουν ευχαριστημένοι από ένα επίχρισμα τυπολατρικής θρησκευτικότητός που διαθέτουν. Μένουν ευχαριστημένοι να περιφέρονται γύρω από την Εκκλησία και την Μυστηριακή ζωή σαν το υποζύγιο που περιφέρεται γύρω από το μαγκανοπήγαδο του.
Πόση πλάνη σ’ ένα τόσο ζωτικό θέμα της υπάρξεως μας!!!
Η αγιότητα είναι η μόνη πραγματικότητα της ζωής. Όλα τα άλλα είναι «γη και σπονδός». Είναι μία απάτη. Η αγιότητα είναι το φως που τόσο έχει ανάγκη σήμερα ο σκοτεινός μας κόσμος. Η αγιότητα είναι το αλάτι, που θα δώσει νόημα στη ζωή των ανθρώπων. Αλλιώτικα, η ζωή είναι μια κωμωδία, τραγική στο βάθος και βλακώδης στην επιφάνεια. Η αγιότητα είναι ακόμη το φάρμακο που έχει ανάγκη ο κόσμος για να γιατρέψει τις ανοικτές και αιμορραγούσες πληγές του. Η ειρήνη και η ασφάλεια για να μας έλθουν πρέπει να εξασφαλιστεί η αγιότητα. Η ευτυχία για να εγκαθιδρυθεί απαιτεί την αγιότητα.
Ο κόσμος χόρτασε από σοφούς, ενώ λιμοκτονεί από αγίους.
(Αποσπάσματα από δύο ομιλίες που εκφώνησε ο μακαριστός πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος προς τον άγιο Οσιομάρτυρα Γεδεών τον Νέον, που μαρτύρησε στις 30 Δεκεμβρίου 1818 στον Τύρναβο της Θεσσαλίας).
Για ολοκληρωμένους πνευματικά ανθρώπους.
«Αγαπητοί μου εάν θα θέλαμε να είμαστε ολοκληρωμένοι πνευματικά άνθρωποι όπως μας λέει ο Χριστός, θα έπρεπε να μελετάμε, αλλά και να ζούμε, την επί του όρους ομιλία του Κυρίου μας και ειδικότερα τους εννέα μακαρισμούς. Η επί του όρους ομιλία είναι τέλειος νόμος, ανθρώπινα εφικτός, δηλαδή πραγματοποιήσιμος, αλλά και σωτήριος. Όταν ο Χριστός ολοκλήρωσε τους μακαρισμούς, είπε:« Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειος εστίν» (Ματθ.5,48).
Ο άνθρωπος έχει από το Θεό δύο θησαυρούς: την πίστη και την αγνότητα.
Αν χάσει κανείς την αγνότητα του, τότε η πρώτη, η πίστη χάνεται από μόνη της. Εκείνος που έχασε την αγνότητα του, αυτός έχει αμφιβολίες για την Πίστη. Ελεημοσύνη είναι η πρόθυμη, η σπλαχνική μετάδοση κάθε καλού και αγαθού, είτε υλικού, είτε πνευματικού που το έχουμε εμείς και ο πλησίον μας το στερείται. Η πνευματική τελειότητα, η αγιότητα πρέπει να γίνει ο μοναδικός μεγάλος πόθος της ζωής μας. Η αγιότητα! Μην το ξεχνάμε αυτό…
Να ζήσουμε στην παρούσα ζωή: «σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς» (Τίτ.2,12).
Δηλαδή να ζήσουμε με σωφροσύνη και εγκράτεια στον εαυτό μας, με δικαιοσύνη απέναντι στον πλησίον αλλά και με ευσέβεια απέναντι στο Θεό. Η Βασιλεία του Θεού αρχίζει από μέσα μας και ολοκληρώνεται στον Ουρανό και για να βρεθούμε στην Βασιλεία του Θεού πρέπει να περάσουμε από την πολύ-πολύ χαμηλή πορτούλα που λέγεται ταπείνωση.
Ο Απόστολος Παύλος, κατεβαίνοντας τα τρία σκαλοπάτια της ταπεινώσεως στην αρχή έλεγε:«Είμαι ο έσχατος των Αποστόλων». Όταν πέρασαν κάποια χρόνια, έλεγε:«Είμαι ο έσχατος των ανθρώπων» και όταν πέρασαν πάλι μερικά χρόνια έλεγε:«Είμαι ο έσχατος των αμαρτωλών» (Α’Κορ.15,7-9. Εφες.3,8.Α’Τιμ.1,15) Ποιος; Ο Παύλος!
Αγαπητοί μου ο κόσμος θα μας διώξει· αλλά εμείς πρέπει να μείνουμε σταθεροί και στην πίστη μας και στη ζωή μας. Η ιστορία πάντως είναι μάρτυρας ότι οι άγιοι και οι ενάρετοι διώκονται.
Η αγιότητα κοστίζει, κοστίζει, όχι μόνο στο πως θα την εφαρμόσει κάνεις, αλλά και πως θα την συντηρήσει μέχρι την τελευταία του πνοή. Ας σταθούμε συνεπείς ομολογητές του Χριστού σε όλη μας τη ζωή.
Οι Μακαρισμοί αποτελούν μια αλυσίδα πνευματικού βίου χριστιανικής τελειότητας. Είναι η περίληψη του ευαγγελικού νόμου, τόσο προς την πιστή, όσο και προς το ήθος . Είναι ένας καθρέφτης της ζωής μας που μας δείχνει τι αγγίξαμε και που υστερούμε. Οι εννέα Μακαρισμοί αποτελούν ένα κριτήριο της χριστιανικής ιδιότητας. Και συγκεκριμένα: Ο πρώτος μακαρισμός δείχνει το βαθμό της ταπεινώσεως της διανοητικής, της ηθικής και της σωματικής αυτογνωσίας μας, αλλά και της θεληματικής φτώχειας για την Βασιλεία του Θεού. Ο δεύτερος αναφέρεται στο κατά Θεόν πένθος που είναι το υπόστρωμα της μετάνοιας και που γεννά την χαρμολύπη. Στο κατά Θεόν πένθος κατοικεί μόνιμα η χαρά και η ειρήνη του Θεού. Ο τρίτος μακαρισμός αναφέρεται στους πράους στους αόργητους, δηλαδή αυτούς που δεν οργίζονται και δεν θυμώνουν, και σ’ αυτούς που δεν μάχονται με τους άλλους ανθρώπους.
Ο τέταρτος μακαρισμός αναφέρεται στην πείνα και την δίψα της αγιότητος που πεινάνε και διψάνε για την αγιότητα. Ο πέμπτος μακαρισμός αναφέρεται στους ελεήμονες, που μοιάζουν με τον ελεήμονα Θεό. Παιδιά του Θεού αυτοί, ελεήμων ο Θεός, ελεήμονες και αυτοί. Ο έκτος μακαρισμός αναφέρεται στην καθαρότητα και την νηπτικότητα της καρδιάς, ως βασική προϋπόθεση θεωρίας του Θεού. Οι καθαροί στην καρδιά θα δουν το Θεό από τον παρόντα κόσμο! Ο έβδομος μακαρισμός, μακαρίζει τους ειρηνοποιούς, αυτούς που προσπαθούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους, να μη μάχονται μεταξύ τους.
Ο όγδοος μακαρισμός αναφέρεται σε εκείνους που διώκονται για λόγους πνευματικότητος. Και τέλος ο ένατος μακαρισμός αποδίδεται σε εκείνους που φέρουν τον ονειδισμό του Χριστού, γιατί είναι ομολογητές.
Έτσι, ας ευχηθούμε να βρεθούμε όλοι μέσα σ’ αυτόν τον πυκνό σε πνευματικότητα χώρο των εννέα μακαρισμών του Χριστού, για να ζήσουμε όλη την μακαριότητα της Βασιλείας του Θεού. (Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 1996). Ο αντίχριστος που θα έρθει, θα είναι η συνισταμένη πάσης ανθρώπινης κακίας όλων των αιώνων και όλων των εποχών. Έχετε υπόψη σας ότι οι 10 πληγές του Φαραώ στην Αίγυπτο, που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη είναι τύπος των πληγών που θα επέλθουν στο τέλος του κόσμου, στις μέρες του Αντίχριστου. Αυτές οι 10 πληγές επαναλαμβάνονται μέσα στο βιβλίο της Αποκαλύψεως και οι οποίες θα συμβούν στις μέρες τότε, με κάποια διαφοροποίηση. Ευαγγελική ζωή χωρίς να κοστίζει, δεν οδηγεί ποτέ στο τίμιο μαρτύριο. Οι χριστιανοί μας είναι αστήρικτοι· δεν έχουν ερείσματα, δεν έχουν στήριγμα, δεν έχουν βάση, δεν είναι εδραιωμένοι. Η αμαρτία είναι το πιο φοβερό πράγμα μέσα στην κτιστή, ορατή και αόρατη δημιουργία.
