ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ αύριο 4 μήνες από την έναρξη του ρωσοουκρανικού πολέμου που αρχίζει να βρίσκεται σε αδιέξοδο: Ένας πόλεμος φθοράς (όπως στο Αφγανιστάν) δεν συμφέρει στη Ρωσία και η συνέχιση του πολέμου, με αυξανόμενη στέρηση ενεργειακών αγαθών για την ΕΕ, έχει κουράσει τα μέλη της (οικονομικά).
ΑΥΤΟΣ ο πόλεμος για πολλούς σχολιαστές, λόγω της έκτασής του, θεωρείται ως η πρώτη μεγάλη εισβολή και κατάληψη εδαφών ξένης χώρας στη γηραιά ήπειρο από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στην πραγματικότητα δεν είναι ο πρώτος. Προηγήθηκαν το 1974 η εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο (Αττίλας Ι και ΙΙ), μάλιστα με μεγαλύτερη κατοχή εδαφών της νήσου από τους Τούρκους (40%), κι ο καταστροφικός διαλυτικός πόλεμος του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, στις αρχές της δεκαετίας του’ 90. Με τα γνωστά αποτελέσματα…
ΕΚΤΟΤΕ η Κύπρος είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη και στον κόσμο, της οποίας η πρωτεύουσα Λευκωσία παραμένει διαιρεμένη και ένα μεγάλο τμήμα της βρίσκεται υπό κατοχή. Η εισβολή, τόσο στην Κύπρο και στη Γιουγκοσλαβία, όσο και στην Ουκρανία, παραβιάζει κάθε αρχή του Διεθνούς Δικαίου.
ΚΑΘΕ εισβολή παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά ενός βάρβαρου πολέμου. Ουσιαστικά δημιουργείται χωρίς αποχρώντες λόγους, αλλά με γελοίες αιτίες (Ουκρανία: “αποναζιστικοποίηση”). Ακολουθείται από άπειρες καταστροφές πολιτιστικών στοιχείων της χώρας-θύμα (φωτό, 1), αλλά και από αμέτρητα εγκλήματα πολέμου με χιλιάδες άμαχους νεκρούς και εκατομμύρια πρόσφυγες.
Η ΕΝΝΟΙΑ της εισβολής είναι-και οφείλει να είναι- καταδικαστέα από όλη τη διεθνή κοινότητα. Οι εμπνευστές και εκτελεστές της, θα πρέπει να λογοδοτούν και να δικάζονται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας από το Διεθνές Δικαστήριο.
