ΠΡΙΝ από χρόνια γράφαμε: «Η φιλολαϊκή πολιτική στα μεταπολιτευτικά χρόνια έθρεψε και διόγκωσε έναν μικροαστικό, εγωιστικό και αλαζονικό ατομικισμό, με κατάληξη την αδιαφορία για το κοινό συμφέρον. Αν ξανακούσει κανείς τα “Μικροαστικά” του Λουκιανού Κηλαηδόνη, θα αντιληφθεί περί τίνος μιλούμε. Αυτό που συμβαίνει σήμερα με τους Νεοέλληνες, εδώ και 3 χρόνια (σ.σ. 2009-2011), εγγίζει τα όρια του παραλόγου. Όλα τα προηγούμενα χρόνια η σχέση πολιτικής και λαού, λέγαμε ότι βασιζόταν στο ότι η πολιτική ήταν στην υπηρεσία του «λαού και του έθνους», ενώ στην πραγματικότητα αυτό που συνέβαινε ήταν η πολιτική της εξυπηρέτησης ατομικών ή συνδικαλιστικών συμφερόντων. Και βέβαια όταν στράβωσε το πράγμα (σ.σ. οικονομική κρίση, τώρα το έγκλημα στα Τέμπη)), επόμενο ήταν ο λαός να στραφεί κατά της πολιτικής και των πολιτικών. Αν στις μέρες μας ζούσε ο Ισοκράτης, δεν θα έκανε αποδεκτή την άποψη σύμφωνα με την οποία «η κάθε κοινωνία έχει τούς ηγέτες πού της αξίζουν». Θα υποστήριζε ότι αυτό οφείλεται στους ηγέτες εκείνους που στο παρελθόν, με πράξεις αντίθετες προς την πολιτική ηθική και με σκοπό την απόκτηση εκλογικής πελατείας, είχαν απευθυνθεί στα πιο ταπεινά ένστικτα τού ελληνικού λαού, υποβαθμίζοντας έτσι το ήθος του και καθιστώντας τον «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν των ηγετών του».
ΣΗΜΕΡΑ, δεν έχουμε τους αγανακτισμένους των αντιμνημονίων που ήθελαν να καεί η Βουλή! Έχουμε όμως, ένα λαό που έτσι κι αλλιώς έχει ταυτιστεί με τα θύματα του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών (ο καθένας θα μπορούσε να είναι στη θέση τους). Έχουμε ταυτόχρονα ταύτιση με τους επιζώντες, αλλά και τις οικογένειες των θυμάτων και των τραυματισμένων. Γι’ αυτό και τα συλλαλητήρια έχουν μια πρωτοφανή μαζικότητα. Γι’ αυτό και η απαίτηση για κράτος δικαίου δεν απευθύνεται σε ένα μόνο κόμμα, αλλά σε όλο το πολιτικό σύστημα.
Κανένα κόμμα δεν μπορεί να απενοχοποιήσει τον εαυτό του. Δυστυχώς, όπως έχουμε ξαναγράψει, σε κάθε κόμμα υπάρχει κι ένα τραγικό συμβάν -για το οποίο κανένας πολιτικός δεν “πλήρωσε”. Αυτή είναι η Ελλάδα! Θα παραμείνει έτσι;
