Ι.-ΑΠΟ τα πρώτα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση, αφότου βρέθηκα στην Κρήτη πριν από 4 δεκαετίες, ήταν ότι στο νησί όποια πέτρα κι αν σήκωνες, θα είχε να σου διηγηθεί πολλές αιμάτινες ιστορίες. Ιστορίες που συχνά πυκνά καταγράφονται σε βιβλία μεταγενέστερων, ενώ άλλες μεταφέρονται από γενιά σε γενιά μέσω μαντινάδας ή προφορικής αφήγησης.
ΟΛΑ είναι ιστορία.
ΕΙΝΑΙ επίσης ευχάριστο ότι, πολλοί δήμοι και κοινότητες του Νομού Χανίων, αυτονομούνται. Αυτό δεν αφορά μόνο τη διοικητική αποκέντρωση, αλλά και την πολιτιστική.
ΕΤΣΙ, αρκετοί δήμοι έχουν, όχι μόνο αξιόλογους πολιτιστικούς Συλλόγους που προωθούν την τοπική ιστορία και τις παραδόσεις τους, αλλά διαθέτουν και αξιόλογες κτηριακές υποδομές με ποικίλες πολιτιστικές δραστηριότητες.
ΙΙ.-ΠΡΟΣΚΛΗΘΗΚΑΜΕ το περασμένο Σαββατόβραδο (29/10) στο Πολύκεντρο Βουκολιών -ένα θαυμάσιο κτηριακό μικροσυγκρότημα δίπλα από τα σχολεία- για να παρευρεθούμε στην παρουσίαση του βιβλίου των Γεωργίου Κανδηλάκη και Μανώλη Κουριδάκη, με τίτλο “Καλλιθέα-ο τόπος μας, Σφενδιλιανά, Παθιακιανά” (φωτό, 1 και 2). Μια συμπαρουσίαση και συνέκδοση του Πολιτιστικου Συλλόγου Καλλιθέας “Ο Άγιος Χαράλαμπος” και της Αντιπεριφέρειας Χανίων. Το βιβλίο παρουσίασαν δυο εκπαιδευτικοί (Γιάννης Περακάκης και Ελίνα Ζωιδάκη). Δεν έλειψε και η προφορική αφήγηση της συγκλονιστικής μαρτυρικής ιστορίας του “ξεκληρίσματος” από τους Γερμανούς της οικογένειας του Κλεόμβροτου Κουριδάκη (προγόνου ενός εκ των συγγραφέων). Η δε Ριζίτικη Παρέα Καλλιθέας πλαισιωμένη από όλες τις ηλικίες έκλεισε τη βραδιά με ένα υπέροχο ριζίτικο (φωτό 1α και 1β).
… ΚΑΘΕ περιοχή της Κρήτης έχει τις ιδιομορφίες της: δυνατή ιστορία, λαογραφία, τρόπους επιβίωσης, γενεαλογίες οικογενειών, σχολική ζωή, οικονομία, οικιστικά, ντοπιολαλιές, μνημεία. Η προσπάθεια που γίνεται για να καταγραφεί το παρελθόν, όχι μόνο αξίζει να ενθαρρύνεται και να επαινείται αλλά και να προβάλλεται τόσο από τους δημόσιους φορείς, όσο κι από τα ΜΜΕ. Η ιστορία και οι παραδόσεις αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ύπαρξής μας: Ξεκινούμε απ’ το παρελθόν, συν-βιώνουμε το παρόν και αφήνουμε παρακαταθήκες στις μελλούμενες γενιές.
ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ πως κάθε σοβαρή καταγραφή είναι και μια αξία, αφού αποτελεί ένα “υστερόγραφο” για τους επόμενους. Κάθε επόμενη γενιά έρχεται η στιγμή που αναρωτιέται από πού προέρχεται και πού πάει; Καλόν είναι να υπάρχει μια “πυξίδα”. Και, όπως ένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει δίχως νερό, έτσι και κάθε γενιά δεν μπορεί να προχωρήσει δίχως να ακουμπάει στο παρελθόν της.
