Ι.-ΧΘΕΣ, 16/1/23, λαός, πολιτικοί και πολλοί ξένοι εστεμμένοι αποχαιρέτισαν τον πρώην βασιλιά Κωνσταντίνο (1940-2023): τον τελευταίο και έκπτωτο μονάρχη, εκπρόσωπο μιας δυναστείας που άφησε πίσω της λιγότερα καλά και περισσότερα δεινά στη χώρα. Ο Κωνσταντίνος ο Β’ (φωτ. πάνω), δεν στάθηκε στο ύψος του αξιώματός του, ούτε των δύσκολων περιστάσεων που είχε να αντιμετωπίσει σε μια θυελλώδη περίοδο μετά τον θάνατο του πατέρα του, Παύλου (1964): τριγμοί στους δημοκρατικούς θεσμούς, τήρηση του Συντάγματος, Ιουλιανά και “αποστασία” (1965), στρατιωτική δικτατορία (χούντα, 1967-1974)), άνευρο κι ανέτοιμο αντικίνημα (1967)… Ανεκαθεν οι Έλληνες σεβόμαστε κάθε νεκρό, ακόμη και τους έκπτωτους απ’ την πατρίδα ηγέτες. Μπορεί ο ελληνικός λαός να συγχωρεί, όμως δεν λησμονεί το “βίο και την πολιτεία” κάθε πολιτικού ή πολιτειακού ανδρός. Και ευτυχώς που κύλησαν αρκετές δεκαετίες από το καταλυτικό δημοψήφισμα (1975) του Κωνσταντίνου Καραμανλή, το οποίο και έθεσε τέλος στο βασιλικό θεσμό στην Ελλάδα. Μάλιστα, με απόλυτες δημοκρατικές διαδικασίες και με ποσοστό 69% κατά της βασιλείας.
ΙΙ.-Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ δυναστεία, με όλους τους εκπροσώπους της, ευθύς εξαρχής δεν έγινε αποδεκτή απ’ τον ελληνικό λαό, τουλάχιστον από όλο. Ειδικά, επί εποχής Ελ. Βενιζέλου, η σύγκρουση πρώτα με τον πρίγκιπα αρμοστή στην Κρήτη, Γεώργιο (φωτ. κάτω), έπειτα με τον διάδοχο Κωνσταντίνο Α’, μάλιστα σε μια εκρηκτική ιστορική περίοδο (1910-1920) για τη χώρα κατά την οποία η Ευρώπη άλλαζε μορφή με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν τόσο σφοδρή που ως διχασμός, κυριάρχησε σε όλο τον 20ο αιώνα, ενώ υπάρχει ακόμη ο απόηχός της στις μέρες μας!
ΙΙΙ.– Η σοφή και μετρημένη λύση του Κυριάκου Μητσοτάκη για το τελετουργικό της κηδείας του τέως, έστειλε μήνυμα εγκράτειας όχι μόνο στους φανατικούς της βασιλείας, αλλά και στους αριστερούς που καραδοκούν, εν μέσω κρίσιμης προεκλογικής περιόδου, να βρουν θέμα για σύγκρουση. Είναι όμως γνωστό πως τον θεσμό της βασιλείας δεν τον απέπεμψε καμιά Αριστερά με τους “αγώνες” της, αλλά η Δεξιά του ανανεωμένου και πολλά παθόντος από το Παλάτι Κωνσταντίνου Καραμανλή.
IV.-Δυστυχώς ή ευτυχώς, η βασιλική δυναστεία στην Ελλάδα δεν ευδοκίμησε, διότι από την αρχή θεωρήθηκε “ξένο σώμα”: όλοι οι μονάρχες ήσαν “δοτοί” από τις “μεγάλες δυνάμεις” και κατάγονταν από αγγλοσαξονικές βασιλικές Αυλές, άσχετες με την ελληνική πραγματικότητα. Παρέμειναν μέχρι τέλος “ξένοι”, επειδή τα μέλη της -αν και ελάμβαναν ελληνική παιδεία (Σχολή Αναβρύτων)- δεν κατανόησαν εις βάθος τον ελληνικό λαό και τα όνειρά του, την ιστορία, τη νοοτροπία και τη δημοκρατικότητά του.
