ΕΝΑ παιδαγωγικό πρόβλημα που καμιά κυβερνητική “μεταρρύθμιση” στην Ελλάδα δεν έχει λάβει σοβαρά υπόψη, είναι η έγκαιρη και λεπτομερής ενημέρωση των παιδιών/μαθητών, για το πέρασμά τους (μετάβαση) από τη μία βαθμίδα εκπαίδευσης στην άλλη.
ΜΑΛΙΣΤΑ, επειδή η φιλοσοφία που διέπει τη λειτουργία, την οργάνωση και το ρόλο των βαθμίδων (Δημοτικό→Γυμνάσιο→Λύκειο→ΑΕΙ) είναι η αυτονομία τους, η μετάβαση-ιδιαίτερα των 12χρονων μαθητών του Δημοτικού – έχει επιπτώσεις στη σχολική τους επίδοση: για το 10% αυτής της ηλικιακής ομάδας, η αλλαγή τύπου σχολείου αποτελεί τραυματική εμπειρία. Και άλλα μεν παιδιά ομολογούν στους γονείς τους τη δυσάρεστη ψυχολογική κατάσταση που βιώνουν, άλλα όχι. [Ένα στα 4 παιδιά δηλώνει ότι δεν πολυκαταλαβαίνει τα μαθήματα και επίσης ένα στα τέσσερα φοβάται τους μαθητές των μεγαλύτερων τάξεων στα διαλείμματα (bulling)]. Μιλάμε για τα “πρωτάκια” που μόλις πέρασαν από τη Στ΄ τάξη του Δημοτικού στην Α΄ τάξη του Γυμνασίου, ή από την Γ’ τάξη του Γυμνασίου στην Α΄Λυκείου.
ΤΟ ΠΙΟ εμφανές στοιχείο της δυσάρεστης αλλαγής είναι η άγνοια του νέου χώρου καθώς και των ανθρώπων του. Αλλά και η αλλαγή προς μια άλλη πρωτόγνωρη καθημερινότητα.
Έχουμε, λοιπον,
-χάσιμο παλιών φίλων και δημιουργία νέων γνωριμιών,
-περισσότερους από έναν εκπαιδευτικούς,
-γίνεσαι ξαφνικά ο νεώτερος στο σχολείο, ενώ μέχρι χθες ήσουν ο μεγαλύτερος,
-παρακολουθείς και είσαι υποχρεωμένος να προσαρμοστείς σε διαφορετικές διδακτικές μεθόδους, και
-υποβάλλεσαι σε πιο απαιτητική εργασία στο σπίτι.
ΟΙ ΑΓΩΝΙΕΣ των νέων μαθητών περιστρέφονται γύρω από πέντε κύρια ζητήματα: το μέγεθος και την πιο σύνθετη οργάνωση του νέου σχολείου, τους νέους τύπους πειθαρχίας και εξουσίας, τις νέες απαιτήσεις για δουλειά, την προοπτική να γίνει ένας μαθητής αντικείμενο άσκησης βίας (bulling), και την περίπτωση να χάσει τους φίλους του!
ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ Παιδείας, δεν θα έπρεπε να είχε προ πολλού επιληφθεί των παραπάνω θεμάτων; Δεν θα έπρεπε -λίγο πριν το τέλος της σχολικής χρονιάς κάθε βαθμίδας- να γίνεται αλληλοενημέρωση για μερικές μέρες, ώστε να υπάρχει μια φυσιολογική μετάβαση των μαθητών στο επόμενο εκπαιδευτικό στάδιο; Πιθανόν τότε να αποφεύγαμε ως κοινωνία και πολλά από τα παραπάνω.
