Ι.-ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ κάτι το ιδιαίτερο στη δεύτερη προεκλογική κίνηση των κομμάτων είναι η αγωνία που έχει ζωγραφιστεί στα πρόσωπα των “πρωταγωνιστών” και εραστών της εξουσίας: του Μητσοτάκη που επιθυμεί διακαώς την αυτοδυναμία, και του Τσίπρα που καίγεται να μην πέσει κι άλλο το κόμμα του!
ΕΤΣΙ, ουσιαστικά οι δυο μονομάχοι δεν αφήνουν τίποτε αναπάντητο, δεν παραλείπουν δε να επισκεφτούν συνοικίες και πολιτείες που άλλοτε μόνο από μακριά τις έβλεπαν.
ΜΙΛΑΜΕ για ένα άγχος που φαίνεται τόσο στις κινήσεις τους όσο και στην εκφορά ενός λόγου που δεν έχει σχέση ούτε με προγράμματα, ούτε με το μέλλον της χώρας. Πρόκειται για ένα “εξυπνακίστικο” ύφος που θυμίζει φοιτητικές λογομαχίες του τίποτε!
2.-ΣΩΣΤΗ, οργανωμένη και συνεπώς επιτυχημένη πολιτική επικοινωνίας είχε εφαρμόσει για πρώτη -ίσως και τελευταία- στον προεκλογικό αγώνα του 1981, το πρώτο ΠΑΣΟΚ. Θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για μια πρωτότυπη, άκρως εντυπωσιακή και -άρα- σαρωτική εμφάνιση ενός κόμματος που προετοιμάστηκε για αρκετά χρόνια για την εξουσία.
ΟΥΤΕ ερασιτεχνισμός, ούτε προχειρότητες: συνθήματα καλαίσθητα, αφίσες υπέροχες από σπουδαίους καλλιτέχνες της εποχής, μουσική επένδυση ανάλογη, οργάνωση του πλήθους, ειδικός στην τηλεοπτική παρουσίαση των συγκεντρώσεων. Και κυρίως, ένας Ανδρέας χειμαρρώδης, πειστικός, αυθεντικός, άνετος αν και λαοπλάνος πολλές φορές, με ατάκες και επιχειρήματα. Ήταν μια νέα εποχή στην πολιτική επικοινωνίας, που έκτοτε είχε και έχει πολλούς μιμητές κακέκτυπα…
ΙΙΙ.-ΤΩΡΑ υπάρχουν περισσότεροι τρόποι για να “περάσει” ένα κόμμα τα μηνύματά του. Υπάρχει όμως και περισσότερη αμφισβήτηση από τους νέους ψηφοφόρους για το λεγόμενο κομματικό κατεστημένο. Όταν ένα πολιτικό σύστημα μιας χώρας σε παρατεταμένη κρίση (2009-2019) κάνει 10 χρόνια για να βγάλει τον τόπο από τον “βάλτο” της διαφθοράς και της εξαθλίωσης, για ποιο λόγο ο απλός ψηφοφόρος να μην είναι καχύποπτος απέναντι στους πολιτικούς; Αλλά βλέπετε, “στους τυφλούς, ο μονόφθαλμος”, ή, “δυοίν κακοίν προκειμένοιν, το μη χείρον…”
ΤΟ ΝΑ είναι ένας πολιτικός ο εαυτός του, όπως περίπου ήταν ο Ανδρέας, ο Μιτεράν, ο Καραμανλής (ο πρεσβύτερος), ο Ελευθέριος Βενιζέλος κ.λπ., σπανίζει στην εποχή μας. Σήμερα, όλοι είναι “σφιγμένοι”, όλα υπαγορεύονται από “μιντιακούς συμβούλους”, όλα είναι τεχνητά. Γι’ αυτό, ίσως -κατά την άποψή μας- πέφτουν έξω και οι δημοσκοπήσεις.
Η ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ στην επικοινωνία λείπει. Το αβίαστο σπανίζει. Η επιτυχία, όπως και η αποτυχία συνεχώς αλληλοδιαδέχονται η μια την άλλη.
