ΜΕΤΑ τους βιασμούς γυναικών και τις γυναικοκτονίες, τους ποικίλους παιδεραστές και τις απεχθείς δολοφονίες ηλικιωμένων “δι’ ασήμαντον αφορμήν”, έχουμε τώρα το ξέσπασμα ενός σκανδάλου που αφορά στην ηθική, συμπεριφορική και οικονομική πλευρά της γνωστής ανά το πανελλήνιο δομής (ΜΚΟ) “Η Κιβωτός του Κόσμου” του πατέρα-Αντωνίου.
ΑΓΝΟΟΥΜΕ ως πού οι καταγγελίες έχουν βάση, αλλά κι από πού ξεκινούν οι φαντασιοπληξίες. Θα μου πείτε “καπνός χωρίς φωτιά δεν γίνεται”. Γι’ αυτό, ας αφήσουμε πρώτα τη Δικαιοσύνη να διαλευκάνει τα όρια αλήθειας και μυθεύματος, αποδίδοντας τις ενοχές και τις ευθύνες εκεί που πρέπει και αθωώνοντας άτομα.
ΑΥΤΟ που μας εκπλήσσει αφάνταστα και μας κάνει να είμαστε καχύποπτοι στην ομοβροντία των καταγγελιών, είναι η τόση ευκολία με την οποία όλα σχεδόν τα κανάλια -εν ονόματι της αδιαμφισβήτητης μεν αλλά αμφιλεγόμενης αύξησης της τηλεθέασής τους- βάλλουν ομοθυμαδόν κατά της δομής και των εργαζομένων σ’ αυτή. Δε είναι, άραγε, τα ίδια κανάλια που παλαιότερα υποδέχονταν “μετά φανών και λαμπάδων” τον πατέρα-Αντώνιο σε “Μαραθώνιους” εράνους, με μουσικές, τραγουδιστές, πολιτικούς, δηλώσεις και… διαφημίσεις;
ΑΙΦΝΗΣ, ο πατήρ-Αντώνιος έγινε εξουσιομανής και διεφθαρμένος; Έγινε παιδεραστής (αν όχι ο ίδιος, κάποιοι συνεργάτες του) και εκμεταλλευτής ανηλίκων; Και το κράτος που ήταν τόσα χρόνια; Πού είναι οι έλεγχοι του αρμόδιου Υπουργείου; Υπάρχουν δομές που είναι “κράτος εν κράτει” και δεν το ξέρουμε;
ΑΥΤΗ η ευκολία με την οποία υιοθετούνται κάθε είδους καταγγελίες (τις είδαμε και αλλού), δεν θα έπρεπε να θέσουν σε συναγερμό το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο; Αρκεί, άραγε, μια απλή καταγγελία ενός ανωνύμου, ώστε να βρίσκεσαι ξαφνικά υπόδικος, και άντε να αποδείξεις το ανυπόστατο ή το ψευδές της καταγγελίας;
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, στα κανάλια έχουμε να κάνουμε με τους λεγόμενους “επαγγελματίες της ενημέρωσης” που είναι ικανοί να δικάσουν και να καταδικάσουν κυνικότατα ένα άτομο, πριν ακόμη αποφανθεί η ελληνική δικαιοσύνη περί της ενοχής του! Πρόκειται για τηλεπερσόνες που κυνηγούν τα ψηλά τηλεοπτικά νούμερα ή και για ψηφοθήρες πολιτικάντηδες που συμπλέουν με την κοινή γνώμη για μερικά συγκυριακά ψηφαλάκια. Και φυσικά ποτέ καμιά συγγνώμη εκ των υστέρων…
ΕΜΜΕΝΟΥΜΕ στο του Μιλήσιου Φωκυλίδη “Μηδέ δίκην δικάσης πριν άμφω μύθον ακούσης” (=Μη καταδικάσεις κανένα, πριν ακούσεις και τους δυο διαδίκους). Ή πιο απλά “Μην ακούς ένα και κρίνεις δύο”!
