ΕΙΝΑΙ ευχάριστο, όταν ένας υπουργός παραδέχεται τα λάθη του (δασικοί χάρτες). Και περισσότερο, όταν υπόσχεται ότι θα τα διορθώσει!
ΣΤΗΝ Κρήτη το “ιδιοκτησιακό” καθεστώς αγροτικών και δασικών εκτάσεων είναι ιδότυπο, όπως αποδείχθηκε με το ένθετο των “Χ.ν.”, με τίτλο “Δασικοί Χάρτες” (9/4) της έρευνας του Δ. Καντηλιεράκη.
ΑΥΤΗ η “ιδιοτυπία” ανάγεται στους πριν της εθνεγερσίας χρόνους, στους οποίους το 90% του ελληνικού πληθυσμού απασχολούνταν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, χωρίς να έχει δική του ιδιοκτησία. Πλην ορισμένων…
ΜΕΤΑ την απελευθέρωση σταδιακά των ελληνικών τμημάτων (1832, 1864, 1881, 1913, 1920, 1947) που αποτελούν σήμερα τη χώρα (φωτ., χάρτης), ο “χαρακτηρισμός δημόσιας και ιδιωτικής γης” καθυστέρησε επειδή η γη ήταν υποθηκευμένη στους δανειστές της Ελλάδας! Επιτρεπόταν μόνο η χρήση της. Συν τω χρόνω, το αίτημα διανομής της «γης στους καλλιεργητές» πήρε εκρηκτικές διαστάσεις (Κιλελέρ, 1910). Αυτό οδήγησε σε δραστικές λύσεις, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την έλευση των προσφύγων (1923) στην Ελλάδα.
ΣΤΗ δεκαετία του 1950, αν και ο αγροτικός πληθυσμός ξεπερνούσε το 50% του ενεργού πληθυσμού, δεν είχαμε ούτε αναδασμό, ούτε Κτηματολόγιο. Με την πρώτη κυβέρνηση Κ. Καραμανλή (1955) η λέξη “αντιπαροχή” και η ωθούμενη από τις πολιτικές των κατοπινών κυβερνήσεων “αστυφιλία”, έφεραν σιγά-σιγά την εγκατάλειψη της “πατρογονικής” γης από πολλούς… Αυτό συνέβη σε όλη την ελληνική επικράτεια, περισσότερο δε σε τουριστικές περιοχές όπως η Κρήτη.
ΣΗΜΕΡΑ ο αγροτικός πληθυσμός υπολογίζεται περίπου στο 10% του ενεργού πληθυσμού (στην ΕΕ των 27 είναι κατά μ.ο. στο 4%).
ΟΙ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ με τη γη δεν έχουν αποκτήσει ισχυρό “κοινό δημόσιο λόγο” (λόγω πατροναρίσματος κομμάτων). Ούτε και αυτόνομη παρέμβαση στο δημόσιο βίο της χώρας με ανεξάρτητα ή ένα ενιαίο συνεταιριστικό σχήμα. Πιο απλά, δεν υπάρχει ενιαίο αγροτικό κίνημα που να είναι σε θέση να διεκδικεί, όπως συμβαίνει σε πολλές χώρες της Δύσης. Βλέπετε, είναι και οι εισοδηματικές ενισχύσεις της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (40%), που όλοι ξέρουμε πού κατασπαταλήθηκαν. Ό,τι όμως πρέπει να μπει μια κτηματολογική τάξη στο αγροτικό είναι προφανές. Συνεπώς το κράτος οφείλει να είναι πολύ προσεκτικό στο τι τελικά θα θεωρήσει “δικό του” και τι του “αγρότη”.
