Ι.-ΤΕΛΕΙΩΣΕ μια από τις χειρότερες μεπαπολεμικές χρονιές στην Ευρώπη: με συνέχιση της πανδημίας, έξαρση της κλιματικής αλλαγής, αλλά και της εσωτερικής στην Ελλάδα εγκληματικότητας. Υπήρξε μια άνοδος δικτατοριών με ταυτόχρονη, αν όχι πτώση τουλάχιστον ισχυρή αμφισβήτηση της δημοκρατίας δυτικού τύπου. Ο Ρωσοουκρανικός πόλεμος έκανε πλουσιότερες τις… ΗΠΑ και φτωχότερη την Ευρώπη. Είχαμε μια, έστω αργή, μετατόπιση της παγκόσμιας οικονομίας προς ανατολάς και συρρίκνωση των οικονομιών της Ευρώπης-όπου και το θέατρο του πολέμου.
ΙΙ.-ΚΑΝΕΙΣ δεν περίμενε πως το ελπιδοφόρο -τουλάχιστον για ΕΕ και Ελλάδα του 2022- θα ξεκινούσε με έναν ανηλεή ανθρωποβόρο πόλεμο στην πόρτα μας. Η ρωσοουκρανική σύγκρουση θα μείνει στην Ιστορία, ως ο πόλεμος ενός “κόκκινου” δικτάτορα (Πούτιν) εναντίον μιας χώρας της οποίας την ύπαρξη δεν αποδέχτηκε ποτέ. Την ονομάζει υποκριτικά “αδελφό λαό” σκοτώνοντας τον πληθυσμό της. Αποτελεί έτσι ένα χιτλερικό παράδειγμα για κάθε επίδοξο πολεμοχαρή ηγέτη (Ερντογάν, Σι Τζίνπινγκ κ.ά.), μάλιστα χωρίς σοβαρό κόστος από πουθενά.
ΙΙΙ.-ΔΥΣΤΥΧΩΣ, δεν είναι εύκολες οι ανατροπές τέτοιων δικτατοριών. Όλες έχουν τους λαούς τους “σιδεροδέσμιους”, φιμωμένους ή και τυφλωμένους από επίμονη και ελεγχόμενη παραπληροφόρηση (φωτ.). Τα πράγματα όμως δεν πάνε πάντα έτσι: η Ιστορία εξελίσσεται διαφορετικά. Η μαμή -κατά Μαρξ- που βοηθάει την Ιστορία να γεννήσει το καινούργιο είναι η βία και η βία θέλει τους εκφραστές της. Στην εποχή μας -εποχή γενικευμένης παρακμής- αυτή μάλλον εκκολάπτεται στις κοινωνικοικονομικές αντιθέσεις που γεννιούνται.
IV.-ΨΕΥΔΟΜΕΓΑΛΕΙΟ, φόβος, μίσος και βία συντηρούν τις εξουσίες των δικτατόρων. Μα, ανέκαθεν, ψευδομεγαλείο και μίσος δεν ήταν αυτά που κινούσαν την Ιστορία; Κυρίαρχος δεν ήταν ο Χίτλερ στην ηπειρωτική Ευρώπη; Κι όμως εισέβαλε στη Ρωσία του Στάλιν παρότι είχαν συν-υπογράψει σύμφωνο (1939) μη επίθεσης; Κυρίαρχοι δεν ήταν οι δυο Μπους (ΗΠΑ); Κι όμως ξόδεψαν τρισεκατομμύρια δολάρια, σκότωσαν χιλιάδες αθώους, αποσταθεροποίησαν τη Μέση Ανατολή για έναν πόλεμο δήθεν κύρους! Μα για ποια “όπλα μαζικής καταστροφής” έγινε εκείνος ο πόλεμος, όταν κάτι τέτοιο δεν αποδείχθηκε ποτέ;
…ΕΤΣΙ, το μίσος για τη Δύση και τις αξίες της, αλλά και οι πόλεμοι γίνονται χωρίς να λογαριάζονται καν οι άμαχοι πληθυσμοί (Ουκρανία, Συρία). Το πιο τραγικό είναι ότι η λέξη «δικτατορία» απαξιώνεται απ’ τους ίδιους τους εκφραστές της: όλοι ισχυρίζονται πως το καθεστώς τους είναι «δημοκρατικό», μάλιστα «λαϊκό»! Επιπλέον, διατείνονται -όταν απωλέσουν την εξουσία- πως πολιτεύθηκαν «δημοκρατικά», ενώ τα εγκλήματα που διέπραξαν, τα έπραξαν «εν ονόματι» της προστασίας των λαών τους!
