ΚΑΘΕ κατάκτηση, όπως και κάθε γεωγραφική απώλεια έχουν το τίµηµά τους. Η ελευθερία και η δηµοκρατία ανέκαθεν υπήρξαν πανάκριβες στην απόκτησή τους: αµείλικτοι και διαρκείς πόλεµοι, ανυπολόγιστες ανθρώπινες απώλειες, εξανδραποδισµοί, δολοφονίες, διώξεις, εξορίες, φυλακίσεις… Μια µατιά στον τρίχρονο ρωσοουκρανικό πολέµο ή στον ισραηλοπαλαιστινιακό, λέει πολλά. Μια δε µατιά στη, µετά 50 χρόνια, κατάσταση του Κυπριακού, λέει περισσότερα.
Η ∆ΗΜΟΚΡΑΤΙΑ µπορεί να είναι το καλύτερο πολίτευµα από τα άλλα, αλλά είναι και το πιο ευάλωτο. Η προδοτική ενέργεια της χούντας πρώτα το 1967 (ήµουν στην Κύπρο) µε την εκβιαστική αµερικανική φιλοτουρκική “διπλωµατία” για απόσυρση της ελληνικής στρατιωτικής δύναµης (ΕΛ∆ΥΚ-Κ), αργότερα του Ιωαννίδη µε το να ανατρέψει τον Μακάριο (15 Ιουλίου 1974), είχε για τον Ελληνισµό, καταστροφικές συνέπειες: δόθηκε στην Τουρκία, εγγυήτρια δύναµη της Κύπρου (µε Αγγλία και Ελλάδα), η αναµενόµενη αφορµή για να εισβάλει στη µεγαλόνησο προκειµένου να σώσει(!) την κινδυνεύουσα τουρκοκυπριακή µειονότητα. Στις 20 Ιουλίου του ‘74, τουρκικές στρατιωτικές δυνάµεις πραγµατοποιούν δύο εισβολές (“Αττίλας Ι, και ΙΙ”) στο βόρειο τµήµα του νησιού. Αποτέλεσµα; Η κατοχή από τους Τούρκους του 36% του νησιού µέχρι σήµερα (φωτ.).
ΑΠΟΤΟΚΟΣ εκείνων των φοβερών ηµερών ήταν η παταγώδης κατάρρευση της εδώ λαοµίσητης στρατιωτικής δικτατορίας (χούντα, 1967-1974) και η εσπευσµένη έλευση του Κωνσταντίνου Καραµανλή (1907-1998) από το Παρίσι. Έτσι αποκαταστάθηκε, µε µύριους κινδύνους, η δηµοκρατία στην Ελλάδα (24/7/1974). Το τίµηµα; Η έκτοτε πεντηκονταετής κατοχή µεγάλου τµήµατος της Κύπρου. Μάλιστα, χωρίς να φαίνεται µια κάποια λύση, έστω κι αν η Κύπρος σήµερα είναι µέλος της ΕΕ.
Ο ΚΑΘΕΝΑΣ αντιλαµβάνεται την έννοια της ∆ηµοκρατίας, όπως τη φαντάζεται ο ίδιος (άµεση, αντιπροσωπευτική (έµµεση), “λαϊκή”, οµοσπονδιακή κ.λπ.). Όµως, ο σωστός ορισµός της αναφέρεται σε εκείνο το “πολιτικό σύστηµα” που στηρίζεται στην αρχή της, δια της ελεύθερης ψήφου των πολιτών, κυριαρχίας της βούλησης της πλειοψηφίας χωρίς να παραβλέπεται και αυτή της µειοψηφίας.
ΚΑΤΑ πόσον η δηµοκρατία σήµερα λειτουργεί σύµφωνα µε τη θέληση του λαού και το Σύνταγµα, όταν έχουµε αποχή από τις εκλογές ενός ποσοσστού του 60%, είναι προς προβληµατισµό και συζήτηση…
Τη δραµατικότητα εκείνων αλλά και προηγούµενων χρόνων, µάλιστα µε προφητική διάθεση για τα µελλούµενα, αποτυπώνει σε ένα του ποίηµα ο Γ. Σεφέρης, επισκεπτόµενος το 1953 τη Σαλαµίνα της Κύπρου:
«Φίλοι του άλλου πολέµου,/ σ’ αυτή την έρηµη συννεφιασµένη ακρογιαλιά
σας συλλογίζοµαι καθώς γυρίζει η µέρα-
Εκείνοι που έπεσαν πολεµώντας κι εκείνοι που έπεσαν χρόνια µετά τη µάχη˙/ εκείνοι που είδαν την αυγή µέσ’ απ’ την πάχνη του θανάτου
ή, µες στην άγρια µοναξιά κάτω από τ’ άστρα,/νιώσανε πάνω τους µαβιά µεγάλα/ τα µάτια της ολόκληρης καταστροφής˙ κι ακόµη εκείνοι που προσεύχουνταν/ όταν το φλογισµένο ατσάλι πριόνιζε τα καράβια:
«Κύριε, βόηθα να θυµόµαστε/ πώς έγινε τούτο το φονικό˙
την αρπαγή το δόλο την ιδιοτέλεια,/ το στέγνωµα της αγάπης˙
Κύριε, βόηθα να τα ξεριζώσουµε…» [Γ. Σεφέρης, Ποιήµατα, Ηµερολόγιο Καταστρώµατος Γ΄, ‘‘Σαλαµίνα της Κύπρος’’ (µικρό απόσπασµα), Ίκαρος, σελ.264-265, [Αθήνα, 1972, 1976]
