Η ΚΥΠΡΟΣ, το αγλάισµα της λεκάνης της Μεσογείου, “το χρυσοπράσινο φύλλο” των ποιητών, το ορµητήριο Ιπποτών και Σταυροφόρων. Το “µάτι” της ανατολικής Μεσογείου, κουβαλάει τόσες “αιµάτινες” ιστορίες στις πλάτες της, όσες και η Κρήτη.
Η ΚΡΗΤΗ, µε τη Μάλτα, την Κύπρο και το Γιβραλτάρ αποτελούν προγεφυρώµατα/φρούρια ελέγχου των παράκτιων χωρών της Μεσογείου. Μάλιστα, κάτω από το βλέµµα του Ηνωµένου Βασιλείου και των ΗΠΑ. Όποιος ελέγχει σήµερα την Κύπρο, ελέγχει τη Μέση Ανατολή.
ΤΟ ΝΗΣΙ της Αφροδίτης, τα τελευταία 70 χρόνια βρίσκεται συνεχώς στο προσκήνιο της επικαιρότητας και στο στόχαστρο της καιροφυλακτούσας Τουρκίας. ∆υστυχώς, η όλη υπόθεση Κύπρος αποτελεί µια επιτοµή αρχηγικών εγωισµών, εθνικών διαγκωνισµών, προδοσιών, διχασµών (καρπός της γηραιάς Αλβιώνος), διπλωµατικών αστοχιών, αλληλεξοντώσεων, αλλά και πολλών αγνών ηρωισµών.
ΜΙΑ από τις µεγάλες προδοσίες της, ίσως τη µεγαλύτερη, έζησα ως υπηρετών στην ΕΛ∆ΥΚ-Μ στο νησί: από το Μάρτη, µέχρι το ∆εκέµβρη του 1967. Γράφαµε, πριν 7 χρόνια, µεταξύ άλλων (31-7-2017): (https://www.stcloris.gr/?p=13202 και “Χ.ν.”):
«…ΚΡΑΤΩ προσωπικά από την Κύπρο ζωηρές αναµνήσεις, όταν υπηρέτησα εκεί µέρος της στρατιωτικής θητείας µου. Από το Λουτράκι Κορινθίας, όπου µας συγκέντρωσαν αιφνιδιαστικά (Μάρτης, ’67), χωρίς καµιά ενηµέρωση αλλά µε αρκετές… λιποταξίες, και χωρίς να ξέρουµε πού θα πάµε, βρεθήκαµε να πλέουµε, δήθεν ως ‘‘τουρίστες’’, προς τη Μέση Ανατολή – στην πραγµατικότητα προς την Κύπρο! Αφέγγαρες νύχτες, ξεγελώντας τους ΟΗΕδες, αποβιβαστήκαµε σε ορµίσκο της Αµµοχώστου. Με στρατιωτικά οχήµατα και µεγάλες παρακάµψεις, για να αποφεύγουµε τους ΟΗΕδες, καταλήξαµε στο θέρετρο/στρατόπεδο του κάστρου της Καντάρας (Πενταδάκτυλος) -στην κορυφή της ραχοκοκαλιάς της χερσονήσου Καρπασίας (φωτ.). Από εκεί, το τάγµα µας (‘‘Ισχυρός’’) έλεγχε την µακρόσυρτη χερσόνησο, µέχρι το Ακρωτήρι του Αγίου Ανδρέα. Συµµετείχαµε στην ΕΛ∆ΥΚ (Μυστικαί Ελληνικαί ∆υνάµεις Κύπρου), την αντίστοιχη της ΤΟΥΡ∆ΥΚ. Η νόµιµη ΕΛ∆ΥΚ έδρευε στην Κυθραία, λίγο έξω από τη Λευκωσία. Εµείς (ΕΛ∆ΥΚ-Μ) αποτελούσαµε την ελληνική µυστική Μεραρχία. Υπαγόµασταν τυπικά στην Κυπριακή Εθνοφρουρά (Γρίβας ∆ιγενής) και ήµασταν έτοιµοι, ειδικά µετά τα δραµατικά γεγονότα της περιόδου 1964-1966, για κάθε ενδεχόµενη τουρκική απόβαση…». Ακολούθησαν τα τραγικά γεγονότα του Νοέµβρη του 1967 (Γρίβας, Κοφινού-Άγ. Θεόδωροι) και η αισχίστη προδοσία της χούντας του Παπαδόπουλου να µας αποσύρει άρον άρον από την Κύπρο απογυµνώνοντας έτσι το νησί στρατιωτικά.
…ΠΡΟΧΘΕΣ, λοιπόν, συναντηθήκαµε µε ένα πολύ αγαπηµένο ζευγάρι Κυπρίων φίλων, τη Λένια (φιλόλογο) και τον Ευριπίδη (οδοντογιατρό). Τα είπαµε, ως άλλοι καβαφικοί Ποσειδωνιάται. Μετά από 50 χρόνια Κατοχής του 37% του νησιού από τους Τούρκους, µε την ανοχή των ΗΠΑ και τη σιωπή της τότε ΕΟΚ (1974), αντιλαµβάνεται κανείς πως κάθε χρόνος που περνάει χωρίς µια νέα “ρεαλιστική” συµφωνία των δυο ενδιαφεροµένων µερών (Ε/Κ και Τ/Κ), είναι εις βάρος της ακεραιότητας του νησιού. Μια λύση µέσα στα πλαίσια του διεθνούς δικαίου και των ψηφισµάτων του ΟΗΕ, δεν γίνεται αποδεκτή από µια Τουρκία που τα θέλει όλα ή τίποτε. Η Κύπρος ανήκει πια στην Ε.Ε. που σήµερα απλά ψελλίζει ότι το -διαιρεµένο- νησί αποτελεί “ευρωπαϊκό έδαφος”. Όµως, η ίδια η Ε.Ε., δεν διαθέτει µηχανισµούς (στρατιωτική δύναµη) υπεράσπισης των συνόρων της και επιβολής των δικαίων της. Μπορεί, άραγε, σε κάποιο αόριστο µέλλον, υπό την πίεση των γεγονότων γύρω της, να σταθεί αµυντικά στα πόδια της δίνοντας έτσι την ελπίδα για κάτι καλύτερο στην Κύπρο; Το ελπίζουµε.
* stcloris@gmail.com και efimeros logos
