Ι.- Η ΝΔ του Κυρ. Μητσοτάκη, σε μια παγκόσμια συγκυρία ιστορικής αδυναμίας της λεγόμενης “αριστεράς”, κατάφερε το αδύνατο: να εξασφαλίσει με μεγαλύτερο ποσοστό από το 2019 μια άνετη πλειοψηφία στη Βουλή (158 έδρες). Το κόμμα οφείλει τον θρίαμβό του κυρίως στο “ανύπαρκτο” των αντιπάλων του (ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ). Μεγάλος ηττημένος των εκλογών αναδεικνύεται ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, που έχασε το 50% των αρχικών του ψήφων (2015), ενώ το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη και το ΚΚΕ του Κουτσούμπα αύξησαν μερικώς τα ποσοστά τους -μάλλον εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο για την “ουρά” της Βουλής τα τρία ακραία κόμματα (ακροδεξιά, συνωμοσιολογικά/ξενοφοβικά και η “Πλεύση” της Ζωής, προς τα πού άραγε ο πλους της;), δεν δείχνει μια αδυναμία ισορροπίας στη Βουλή;
Η πρωτοφανής εξάλλου αποχή, ίσως να δείχνει την απέχθεια πολλών για το παρόν κομματικό σύστημα (φωτό, 1)
ΙΙ.- ΣΤΟ ΕΥΛΟΓΟ ερώτημα, μα πού βρέθηκε τόσος κόσμος (40,50%) να ψηφίσει ΝΔ, η απάντηση είναι ότι μετά από τόσες αλλεπάλληλες κρίσεις (οικονομική, πανδημία, πόλεμος στην Ουκρανία), οι ψηφοφόροι αναζήτησαν οικονομική και πολιτική ασφάλεια που η ΝΔ με την τετραετή της θητεία, έδειξε ότι μπορεί να τους τα προσφέρει. Επιπλέον, ο προεκλογικός λόγος της είχε σταθερότητα, αντίκρισμα, όραμα, επιχείρημα. Δεν ήταν αόριστα καταγγελτικός, ούτε αναίτια επιθετικός. H ΝΔ πρόβαλε το έργο της – κάτι που θέλει ο ψηφοφόρος να ακούσει. Δεν ψηφίζουμε αυτά που έρχονται αλλά αυτά που έγιναν. Αντίθετα, η αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ) αναλώθηκε σε “άσφαιρα πυρά” αλληλοεντυπωσιασμού, χωρίς να αρθρώσει έναν πειστικό λόγο, εναλλακτικό σ’ αυτόν της ΝΔ. Η κενότητα των λόγων ιδιαίτερα του Αλέξη Τσίπρα, εν πολλοίς και του Ανδρουλάκη, το ανερμάτιστο των επιχειρημάτων τους, πληρώθηκε τόσο με την αποχή όσο και με την απώλεια “προπυργίων” του ΣΥΡΙΖΑ (τρίτο κόμμα στην Κρήτη).
ΕΧΟΥΜΕ για πρώτη φορά μια αντιπολίτευση τελείως ανίσχυρη από άποψη ποσοστών μπροστά στην κυβερνητική πλειοψηφία. Κι αυτό προφανώς δεν είναι καλό ούτε για τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, ούτε στο κάτω κάτω-κάτω και για την κυβέρνηση που θα νιώθει ανεξέλεγκτη τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια.
ΙΙΙ.- ΠΟΛΛΟΙ λένε πως αργά ή γρήγορα το σχήμα ΣΥΡΙΖΑ (συνισταμένη ποικίλων συνιστωσών) θα αλλάξει υφή, εάν και εφόσον αποχωρήσει από το προσκήνιο ο Αλέξης Τσίπρας – ο μόνος συνεκτικός κρίκος του. Επί του παρόντος, δεν φαίνεται να υπάρχει άλλη εναλλακτική σε ένα κόμμα αρχηγοκεντρικό. Αλλά και η κλασική διχαστική αντιμετώπιση του “άλλου και όλου πολιτικού συστήματος” με το αντισυστημικό “ή αυτοί ή εμείς”, μάλλον εισακούεται από λιγότερους. Οι μεταπηδήσεις ήδη έχουν αρχίσει κι ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Άλλωστε το “φούσκωμα” του ΣΥΡΙΖΑ προήλθε βασικά από δυσαρεστημένους των μνημονίων (2012) και του ΠΑΣΟΚ (2013) που σήμερα, βλέποντας τη βάρκα “να μπάζει νερά” επανακάμπτουν. Τα έχει αυτά η πολιτική, ειδικά με άτομα/οπαδούς που δεν έχουν μια σταθερή ιδεολογία, αλλά είναι τυχάρπαστα…
