(Αφιερωμένο στα “πρωτάκια” του Γυμνασίου)
ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ περίοδος ο Σεπτέμβρης, όχι μόνο για τα σχολεία. Όμως αυτές τις μέρες, με τους αγιασμούς για τη νέα χρονιά, τα σχολεία έχουν την τιμητική τους. Ιδιαίτερα τα Δημοτικά και τα Γυμνάσια, στα οποία η έννοια της μετάβασης είναι “συγκλονιστική”:
«Σε µένα δε µου φαίνεται αλήθεια που εγώ ετοιµάζοµαι να τελειώσω το δηµοτικό, µου φαίνεται σαν ένα όνιρο.* Γιατί µπήκα µικρός και βγαίνω µεγάλος, και όταν θα αφήνω το γυµνάσιο θα βγω ακόµα πιο µεγάλος.
Όταν πήγαινα στην πρώτη έκλαιγα πάντα, γιατί ήµουνα µικρός, αλλά µετά στην πέµπτη δεν έκλαψα άλλο. Εγώ γνώρισα πολλούς φίλους στο σχολείο και ελπίζω να τους ξαναδώ στην πρώτη γυµνασίου, αν αυτοί θα έχουνε περάσει.
Του δηµοτικού σχολείου τα πιο ωραία πράγµατα ήτανε:
Πρώτο) ο δάσκαλός µου, που δεν θα τον ξεχάσω ποτέ πια, ακόµα κι όταν πεθάνει,
∆εύτερο) οι φίλοι µου, εκτός από έναν,
Τρίτο) τις εκδροµές. Η πιο ωραία εκδροµή που κάναµε ήταν στις Κατακόµβες, που χάσαµε το Τζενάρο και εγώ νόµιζα πως τον είχαν πάρει οι πεθαµένοι, και µεις γελούσαµε τόσο που πόνεσε η κοιλιά µας.
Μετά θυµάµαι την ιατρική επίσκεψη που βρήκε ψείρες στο κεφάλι της Ροζέτα. Εγώ ελπίζω ότι ο Νικόλα θα γίνει λίγο πιο αδύνατος, διαφορετικά θα σκάσει! Θυµάµαι τη φωτογραφία της τετάρτης που ο Αντόνιο µου έβαλε κέρατα στο κεφάλι!
Το πιο άσχηµο πράγµα του δηµοτικού σχολείου είναι όταν βρέχει, και οι µαµάδες από το φόβο µήπως βραχεί ο γιος τους τρέχουν µε τις οµπρέλες και σε πατάνε.
Εγώ ελπίζω ότι στο γυµνάσιο δε θα µε ξαναπατήσουν άλλο…»
-(1) Το παραπάνω κειμενάκι είναι παρμένο από το βιβλίο, “Εγώ ελπίζω να τη βολέψω”, Εξήντα εκθέσεις παιδιών ∆ηµοτικού ανθολογηµένες και φροντισµένες από το δάσκαλο Μαρτσέλο ντ’ Όρτα, εκδ. “γνώση”, σ. 76. (1995). Δημοσιεύεται προς επίρρωση του σχολίου μας (6/9) για τη μεγάλη παιδαγωγική έλλειψη στα σχολεία μας, του σταδίου της “μετάβασης” από τη μια σχολική βαθμίδα στην άλλη.
(Στ.Γ.Κ.)
—————–
*Διατηρείται η ορθογραφία του πρωτότυπου κειµένου
