Η ΓΛΩΣΣΑ της ασπρόμαυρης φωτογραφίας είναι πολύ πιο εύγλωττη από χιλιάδες σελίδες πεζού λόγου.
ΟΤΑΝ το Βερολίνο, ερείπιο πια από τους βομβαρδισμούς των Συμμάχων, έπεσε στα χέρια τους, ο τότε διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων Ντουάιτ Αϊζενχάουερ έδωσε εντολή στους φωτορεπόρτερ -πολεμικούς ανταποκριτές, να πάρουν όσο το δυνατόν περισσότερες φωτογραφίες! Ειδικά από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης με τους χιλιάδες κρατουμένους και την “τελική λύση” των Γερμανών. Οι φωτογραφίες αυτές υπήρξαν καταλυτικές ως ντοκουμέντα, στη “Δίκη της Νυρεμβέργης” που ακολούθησε…
ΑΝΤΙΘΕΤΑ, οι Γερμανοί κατακτητές στην Κρήτη, δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να βγάζουν ευθύς εξ αρχής φωτογραφίες από τις πολεμικές θηριωδίες τους. Έτσι, την επόμενη μέρα κιόλας της επικράτησής τους στο νησί, οι ναζιστές, “νικητές” αλλά με περισσότερες απώλειες από τους ηττημένους, προέβησαν, σε αντίποινα στη σθεναρή αντίσταση των Κρητικών, στην εκτέλεση όλων των ανδρών του χωριού Κοντομαρί Χανίων -και όχι μόνο!
ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ πολέμου κατέγραψε για τη Wehrmacht, με το φωτογραφικό φακό του ένας Γερμανός υπολοχαγός, ο Franz-Peter Weixler που υπηρετούσε ως ανταποκριτής προπαγάνδας. Ο ίδιος αργότερα απομακρύνθηκε από τη θέση του για «πολιτικούς λόγους», αφού πρώτα κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία, λόγω διαρροής των συγκεκριμένων φωτογραφιών!
…ΞΑΝΑΒΛΕΠΟΝΤΑΣ με δέος δύο φωτογραφίες του (1 και 2), μένω κατάπληκτος για τους δυο κόσμους που αντιπαρατέθηκαν τότε (και πάντα):
– Ο κόσμος του ωμού μαύρου ναζισμού, με όπλο, κράνος και στολή που παραπέμπει μόνο στο θάνατο· ο άλλος απέναντι, οι άμαχοι Κρητικοί, άοπλοι πλην ενός που κρατάει κατσούνα(!), βρακοφόροι και μη· αντικρίζουν άφοβα το Γερμανό που προφανώς (εν αγνοία τους) τους οδηγεί για εκτέλεση.
– Ο ένας κόσμος των Γερμανών ναζί έχει ύφος και στάση υπερόπτη κατακτητή· οι άλλοι, οι Κρητικοί, τον κοιτάζουν αγέρωχα, με φιλελεύθερο πνεύμα, περήφανα, λίγο περίεργα, ίσως και με κάποια περιφρόνηση.
Η δεύτερη φωτογραφία είναι ο τραγικός επίλογος της συνοπτικής και εν ψυχρώ δολοφονίας αυτών των αμάχων: ένα από τα πλείστα εγκλήματα στην Κρήτη, που ποτέ οι Γερμανοί δεν πλήρωσαν, επειδή καμιά ελληνική κυβέρνηση μέχρι σήμερα δεν έδειξε σθένος και επιμονή στην απαίτηση “γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων”…
…ΣΗΜΕΡΑ, στην καρδιά της Ευρώπης παρόμοιες σκηνές αντικρίζουμε στον ρωσοουκρανικό πόλεμο (Μπούτσα, Μαριούπολη κ.α.). Απλά ο φασισμός έχει άλλο χρώμα, το κόκκινο. Με τα ίδια επιχειρήματα της απληστίας (έλεγχος ενεργειακών πηγών ή στρατηγικών περασμάτων), με την ίδια έπαρση ισχύος, με τα ίδια απάνθρωπα εγκλήματα. Πιθανόν και με μεγαλύτερη αγριότητα, λόγω τεχνικής τελειοποίησης των όπλων ολέθρου…
ΚΑΙ αναρωτιέται κανείς: Πέρασαν 81 χρόνια από τη Μάχη της Κρήτης και 77 από τη νίκη των συμμάχων επί του μαύρου ναζισμού (8/5/1945)! Μα, τίποτε δεν άλλαξε στη συμπεριφορά των θεωρούμενων “ισχυρών”, απέναντι των μικρών χωρών; Ως πότε νεο-δικτάτορες (τύπου Πούτιν, Ερντογάν) θα καραδοκούν σε κάθε γωνιά του πλανήτη περιμένοντας την πρώτη ευκαιρία; Θα κάνουμε το ίδιο λάθος του τότε, ενώ γνωρίζουμε εκ των προτέρων το αποκρουστικό αποτέλεσμά τους;
