ΗΧΗΣΑΝ γλυκά και πάλι τα ονόματα (φωτό, 1): Μεγαλόχαρη, Ελεούσα, Σουμελιώτισσα (Βέρμιο), Χρυσοσκαλίτισσα (Χανιά), Γοργοεπήκοος (Άθως), Σώζουσα (Πάτμου), Αλεθινή Σύμη, Τροοδίτισσα/Αφροδίτισσα (Κύπρος), Πλατυτέρα (Κερκύρα), Ελαφιώτισσα (Τρίκαλα), Χαλκέων (Θεσ/νίκη), Μεσίτρια, η Πάντων Χαρά, η Ταξιδιάρα κ.ά.
Όλες οι προσωνυμίες της Παναγίας είναι λέξεις με συναισθηματική φόρτιση που παραπέμπει στα παιδικά μας χρόνια.
Ετσι, ρεμβάζοντας κατακαλόκαιρο, εν έτει 2022 και εν μέσω ισχυρών κλυδωνισμών του παγκόσμιου κοινωνικού ιστού -και του ψυχισμού μας-, νιώσαμε να μας παίρνει απαλά κάποια στιγμή ο αυγουστιάτικος κυματισμός κι ο γλυκασμός της Παναγίας της “Ταξιδιάρας”. Να μας αποθέτει στις πλαγιές του Βερμίου, πρώτα στην Παναγία Σουμελά την “Πόντια”, έπειτα στη γλυκιά μου Παναγιά της Μονής Δοβρά-την “Καλή Παναγιά”.
Και με τον ποιητή σιμά, μπήκαμε στην εκκλησιά ν’ ακούσουμε τον εσπερινό, σαν τότε που μικρά- ορφανά πολέμου- τον ακούγαμε και μας παρηγορούσε με μια άφατη καταλλαγή:
“…Κι’ ήρθα. Αγιοκέρια λάμπανε: λιβανωτός,
καπνός με πήρε στην αγκάλη του παντός.
Κ’ είμαι ορφανός. Μα ο εσπερινός γλυκά σημαίνει,
κι’ άκουσα μια φωνή, μυστηριακή να βγαίνη:
-Εδώ ειμ’ εγώ! των ουρανών η Πλατυτέρα,
για όλους Μητέρα…”. (Πετμεζας Λαύρας, “Ικέτης σου”)
Η “Πλατυτέρα των Ουρανών” που αγκαλιάζει κάθε ύπαρξη. Αυτή που γνώρισε τον μέγιστο των Πόνων αντικρίζοντας το Γιό Της στο Σταυρό (Mater Dolorosa), νιώσαμε πως συγκατάνευε στην ταπεινή ικεσία μας, για του κόσμου την ειρήνευση και την παρηγοριά των πονεμένων…
