Ι.-ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ συχνά να αποδείξουμε πως η Ελλάδα του 21ου αιώνα, δεν έχει καμιά σχέση με το παρελθόν της! Ή, τουλάχιστον πως έχει αλλάξει με δήθεν ρήξεις!
ΕΔΩ και 40 χρόνια, “περνούμε” από την περίφημη “Αλλαγή” του Ανδρέα στον “εκσυγχρονισμό” του Σημίτη, κι απ’ τις ωραιολογίες του Κ. Καραμανλή, στην ”ανάπτυξη” του ΓΑΠ και στην “πρώτη φορά” αριστερά του Τσίπρα.
…ΑΛΛΑ, αν δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι -οι ψηφοφόροι- είναι αδύνατον να αλλάξουν αυτοί που ψηφίζουμε και μας κυβερνούν.
ΤΑ παραπάνω δεν αποδεικνύονται κι από την τρομακτική πραγματικότητα, ας πούμε του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών; Τα κάθε είδους κομματικά συνθήματα δεν αποδεικνύεται ότι είναι και παραμένουν λέξεις για αφελείς; Οι ρήξεις με το παρελθόν δεν εκπορεύονται από τις κεφαλές που μας κυβερνούν· εκκολάπτονται στη βάση, όπως στα πολυπληθή σημερινά συλλαλητήρια διαμαρτυρίας και θυμού.
ΙΙ.- Η ΠΑΡΑΛΟΓΗ και εγκληματική σύγκρουση των δυο τραίνων (Τέμπη) ξανάφερε στην επιφάνεια τις λεγόμενες εγγενείς αδυναμίες του ελληνικού συστήματος διακυβέρνησης, που διαχρονικά παραμένει απαθές μπροστά και στα πιο τραγικά συμβάντα. Τι εννοούμε;
– Σε κάθε τραγικό δυστύχημα (Εξπρες Σάμινα (2000), Πυρκαγιές στην Πελοπόννησο (2007), Μάτι (2018), Τέμπη (2023) κ.λπ., ναι μεν κινητοποιούνται οι αρμόδιοι να περισώσουν ό,τι μπορούν τηρώντας και τα προσχήματα, έπειτα όμως, όταν λησμονηθεί κάπως το γεγονός, τίποτε ουσιαστικά δεν αλλάζει. Παράδειγμα; Τα θανατηφόρα τροχαία στους κακούς δρόμους, τα ναυάγια με τα σαπιοκάραβα, τα τραίνα και ο μη εκσυγχρονισμός τους κ.λπ.
ΜΕ τη ευκαιρία των Τεμπών (φωτ.), δεν θα έπρεπε άραγε, όλη η χώρα με μια γενική απεργία παντού, να απαιτήσει “εδώ και τώρα” δεσμεύσεις από όλα τα κόμματα για ριζικές αλλαγές παντού; Η απαίτηση βελτίωσης των δημόσιων ΜΜΜ -πόσο δύσκολη είναι η εφαρμογή της “τεχνητής νοημοσύνης” με την αυτόματη αναγνώριση του ανθρώπινου λάθους; Πόσο δύσκολο είναι να υπάρχει σε κάθε νευραλγική εθνική υπηρεσία ένας Πιερρακάκης; Γατί πρέπει η εφαρμογή σύγχρονων μεθόδων αποτροπής πολύνεκρων ατυχημάτων να αφορά μόνο τους νέους, όπως αυτό καταγράφεται στα συλλαλητήρια;
ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΟΥΜΑΣΤΕ, δυστυχώς ως πολίτες, μόνον όταν συμβεί κάτι που μας συγκλονίζει ή μας αφορά άμεσα. Στα άλλα είμαστε στο «δεν βαριέσαι, εγώ θα σώσω το γκουβέρνο;».
Κι αυτό επειδή έχουμε συνηθίσει να ψηφίζουμε πολιτικούς ωραιοπαθείς και ωραιολόγους, οι οποίοι σχεδόν πάντα αρνούνται να αναγνωρίσουν την ελληνική πραγματικότητα. Κάτι που κοστίζει σε ζωές που δεν αντικαθίστανται…
